IJsbrekers – Johan Klein Haneveld (SF)
De Zwijgende Aarde, deel 5 (en slot)
Quasis Uitgevers (2019)
148 pagina’s; prijs 17,00
Omslag: Loek Weijts
ISBN 978-94-92099-47-1
Aan alle mooie en goede dingen komt een end. Zo ook aan ‘De Zwijgende Aarde’. Hoe snel ging het voorbij. Geen zwakke momenten. Vol met verrassingen en originaliteit. Vijf losse delen met elk een eigen geluid, een eigen verhaal, maar toch een eenheid. Waar vind je zoiets tegenwoordig nog. Een universum zo hecht ineen getimmerd dat tegen ons een zeer aannemelijke toekomst voorschotelt en waarvan ik dan op dit moment denk: en nu? Ik wil hier wel meer van. Veel meer. Maar als er al plannen in die richting zijn, dan worden ze zorgvuldig doodgezwegen tot we straks misschien ineens weer verrast worden. Ik mag het hopen. Dit universum verdient het uitgediept en uitgebreid te worden. Met nieuwe schrijvers, en daardoor verse ideeën misschien, (naast de ‘oude’ natuurlijk) met een verhaallijn die de mensheid verder de ruimte in voert. Leven en dood aan boord van generatieschepen, Kolonisaties van vreemde werelden om vreemde zonnen, buitenaardse wezens in alle soorten en maten? Ik besef dat ik zo maar wat doordraaf, mijn gedachten op hol slaan, maar ik zie er werkelijk toekomst in. De basis is gelegd, waarom van daaruit niet verder gaan. Ik weet natuurlijk niet of het economisch wel haalbaar is, of deze eerste reeks van ‘De zwijgende aarde’ wel een commercieel succes was, maar het is fijn om soms eens wat ‘wishfull thinking’ te etaleren en te spuien. Je weet maar nooit waar het allemaal nog toe leidt.
Maar eerst: ‘IJsbrekers’ van Johan Klein Haneveld. Wat mij betreft een waardige afsluiting van de reeks. Het is weer een totaal ander verhaal dan de andere vier, maar volgt wel chronologisch op de rest. Het is tien jaar na De Zwijging, tien jaar nadat de kolonies, ver weg van de aarde in het zonnestelsel, het contact met de aarde verloren en zichzelf maar moesten redden. De meesten lukte dat prima en ze zitten dan ook niet op een hernieuwde bemoeienis van de aarde te wachten. Op Europa, een maan van Jupiter, is de voortvluchtige wetenschapper Michelle Dijon gestrand. Daar onder het ijs van de maan is een vloeibare wereld waarin tot zeemeermannen en zeemeerminnen omgebouwde cyborgs, in opdracht van het VAHA (de Verenigde Aardse Handels Alliantie), unieke chemische verbindingen en enzymen verzamelen en oogsten. De oceanen op Europa zijn honderden kilometers diep en uit de diepten komen signalen die wijzen op het bestaan van grote, misschien wel intelligente levensvormen. Michelle Dijon zoekt naar manieren om met deze levensvormen in contact te komen. Een en ander komt onder een behoorlijke tijdsdruk te staan, want de aarde roert zich weer en een schip is onderweg om de touwtjes op de maan van Jupiter weer stevig in handen van de moederplaneet te brengen. Een race tegen de klok begint.
Een spannend verhaal dat alle kanten uitkan en dat eindigt in een verrassing die zomaar een aanzet zou kunnen zijn tot een nieuw en zelfs groter verhaal. Weer dat wishfull thinking. Dat piept er zomaar steeds ongecontroleerd tussen door. Alle gekheid op een stokje ik heb genoten van ‘IJsbrekers’. Goed verhaal dat me deed denken aan Guido Eekhaut’s : Enigma. Het geheim van de Kraken’.
De gehele reeks ‘De Zwijgende Aarde’ was een goed verhaal. Misschien mag ik voor de rest van Nederland spreken en zeggen dat we zitten te wachten en smachten naar meer van dit soort verhalen. Als je nog steeds niet bent begonnen aan deze reeks… schaam je en pak snel ‘Revolte’ van Jorrit de Klerk ter hand. De andere vier volgen dan automatisch. Geen twijfel over mogelijk!
Jos Lexmond