De afvallige Ster – Johan Klein Haneveld (SF)
Uitgeverij Macc, Rijen (2018)
251 pagina’s; prijs 18,95
Omslag: Kimmo Isokoski
Zojuist teruggekeerd van een (voor mezelf als een vaststaand feit zijnde), welverdiende uitwaaiweek op Texel na maanden van medisch gedoe en tegenslag. Dat is weliswaar nog steeds niet over, maar de vakantie was meer dan welkom. Zon, zee, een frisse wind en strand doen wonderen met een zwaar gemoed. Maar toch heeft zo’n vakantie ook zijn negatieve kanten. Ik ben weer een paar boeken verder achter geraakt inzake het recensieschrijven. Aldus weer opgeladen heb ik me voorgenomen snel een einde te gaan maken aan de achterstand. Hopelijk werkt het lichaam mee. Aan de geest zal het niet liggen. Het eerste boek aan de beurt is en dat veel te lang is blijven liggen is Johan Klein Haneveld’s ‘De afvallige Ster’.
Johan is inmiddels een graag geziene gast in mijn boekenvoorraad, ook wel verzameling geheten. Hij is van alle markten en vooral ook in alle genres thuis. Ik heb al pennenvruchten van zijn hand in Fantasy, Horror en vooral SF voorbij zien komen. Ik heb van zijn hand nog geen verhalen voor jeugd, of jong volwassenen gezien of gespot, maar het zou me niets verbazen als hij zich daarin ook als een vis in het water thuis zou voelen.
‘De afvallige Ster’ dan. Science Fiction zo ik zeggen, maar dan eentje met een Fantasy randje. Persoonlijk ben ik niet zo weg van een dergelijk samengaan. Science Fantasy is niet echt mijn ding. De technische kant van een wereld waarin een Dyson Spheres en kwantum poorten bestaan, vind ik moeilijk te verenigen met Goden, Godinnen en fantastische krachten zoals instant genezing en dat soort dingen. Wat natuurlijk verder niets met de kwaliteit van het verhaal zelf te maken heeft. Als ik zelf even over mijn lichte aversie heenstap, wat niet heel erg moeilijk is, dan moet ik meteen ook de kwaliteiten van het verhaal onderstrepen. Het is spannend, boeiend en gaat uiteindelijk een verrassend kant op die ik niet aan zag komen. Bovendien was het Science deel nadrukkelijker aanwezig dan het Fantasy gebeuren, dus was het toch ook niet al te storend voor mij.
Waar gaat het over? Mogart Silvon is een ervaren politie agent die in een Dysonbol om een zon woont. De wereld is enorm en functioneert technisch gezien als een klok. Van elf tot twee regent het en schermen rond de zon zorgen voor een dag en nacht ritme. Tijdens een missie ontdekt Mogart een mysterieus symbool. Als hij daar onderzoek naar doet is het een spoor dat hem uiteindelijk leidt naar de grote godin Firona. Van haar krijgt hij een bijzondere opdracht. Mogart moet zien te achterhalen wat er met haar zoon is gebeurd.
Johan heeft hier een wereld geschapen die klopt. Ik kan me ‘Ringwereld’ (en de vervolgen) van Larry Niven (en de latere Known Space boeken samen met Edward B. Lerner) heel erg goed herinneren en was er destijds lyrisch over. Een Dysonbol is een afgeleide daarvan en in plaats dat er een ring om de zon is, is er een complete metalen bol om de zon gebouwd. Je kunt je voorstellen hoe groot de wereld is die je dan zou krijgen. Misschien komt de mensheid nog wel eens zo ver dat we een Dysonbol kunnen maken en gaan bewonen. Dat zou wel heel erg gaaf zijn.
Ondanks mijn lichte aversie tegen de hybride vorm van Science Fiction en Fantasy ben ik toch behoorlijk te spreken over het resultaat. Ik kijk alweer uit naar volgende roman van Johan Klein Haneveld, maar dan hoop ik wel dat het toch weer straight forward SF is, met of zonder Dysonbollen.
Jos Lexmond