Nederlands Contactcentrum voor Science Fiction
De inzendtermijn van de Harland Awards Verhalenwedstrijd is bekend gemaakt. Van 1 oktober tot en met 1 november kunnen er verhalen van maximaal 7500 woorden ingezonden worden.
De Harland Awards Verhalenwedstrijd wordt jaarlijks toegekend aan het beste Nederlandstalige korte verhaal met fantastische elementen.
Meer informatie is te vinden op de website van de Harland Awards.
De 22ste editie van het Fantasia International Film Festival vindt deze
zomer in Montreal plaats. De Awards zijn gisteren uitgereikt.
Apocalyptische thriller ‘Dans la brume’ is bekroond als Beste Film. Een
overzicht van alle uitgereikte awards is op de website van Fantasia te vinden.
Regie: Andrew Niccol – Speelduur: 110 minuten – Jaar: 2018
Op Netflix is de afgelopen maanden een aantal interessante sciencefictionfilms verschenen. Eerder is What Happened to Monday al besproken. Een andere film is Anon, over een wereld waar privacy en anonimiteit feitelijk niet meer bestaan. Iedereen heeft een Biosyn-implantaat gekregen waardoor alles wat een persoon meemaakt, audiovisueel wordt vastgelegd en voor iedereen beschikbaar is. De maatschappij die neergezet wordt lijkt een beetje op een verder ontwikkelde versie van het nieuwe Chinese Social Rating systeem. Omdat alles vastgelegd wordt, zijn eigenlijk alle vormen van misdaad zo goed als verdwenen of heel snel op te lossen. Totdat er een seriemoordenaar toeslaat die op geen enkele manier te traceren is. De slachtoffers zien in de laatste ogenblikken van hun leven niet de moordenaar maar zichzelf. De film begint als rechercheur Sal Frieland (Clive Owen) probeert te achterhalen wie de moordenaar is. Deze film behandelt een onderwerp dat erg actueel is. Het concept van een wereld zonder privacy is ontzettend interessant, maar er wordt uiteindelijk te weinig mee gedaan. Het verhaal van de film is zonder alle rompslomp er om heen eigenlijk niets meer dan een rechercheur die verliefd wordt op de dader van de misdrijven. En dat is spijtig. Ook is het jammer dat de wereldbouw niet overtuigend is. Black Mirror heeft met ditzelfde idee gespeeld in de aflevering Nosedive (S03E01) en het veel beter en overtuigender uitgevoerd. Maar het grootste probleem met deze film is toch het ongebalanceerde tempo waarin het plot behandeld wordt. Het begin van de film voelt traag, op een gegeven moet weet je als kijker echt wel hoe de moordenaar te werk gaat, terwijl het tweede deel van de film te snel gaat. Ik heb het einde twee keer moeten kijken om tot de conclusie te komen dat ik eigenlijk nog steeds niet kan volgen wat er nu precies gebeurd is. Wie is de dader nou en wat heeft de overheid, en de baas van Sal, er nou wel of niet mee te maken? Wat mij betreft is deze film uiteindelijk alleen een aanrader als je het concept intrigerend vindt. Maar misschien kan je dan toch beter naar Black Mirror kijken.
Marlies Scholte Hoeksema.
Tot onze spijt hebben we vandaag het bericht ontvangen dat Harlan Ellison op 84-jarige leeftijd is overleden.
Zijn SF-novellas en korte verhalen zijn er teveel om op te noemen, iedereen heeft een favoriet waar hij nu aan denkt en dat zegt genoeg. Het Star Trek-fandom is hem dankbaar voor ‘The City on the Edge of Forever’. Op zijn naam staan acht Hugo Awards, vier Nebulas en meer.
Wij wensen zijn familie, vrienden en fans veel sterkte toe om dit verlies te dragen.
De Locus Awards 2018 zijn uitgereikt.
Beste SF boek: The Collapsing Empire, John Scalzi
Beste fantasy boek: The Stone Sky, N. K. Jemisin
Beste horror boek: The Changeling, Victor LaValle
Beste YA boek: Akata Warrior, Nnedi Okorafor
Beste debuut: The Strange Case of the Alchemist’s Daughter, Theodora Goss
Beste novelle: All Systems Red, Martha Wells
De complete lijst is hier te vinden.
‘Kleinschalig, fannish, luchtig SF-gebeuren’ luidt de advertentie, en aan de foto’s te zien maakte de twaalfde Beneluxcon dat meer dan waar, kijk maar:
Linkerkolom: Foto 2: Roelof Goudriaan, Annemarie van Ewyck, Ken Slater.
Rechterkolom: Foto 2: Johan Martijn Flaton, Annemarie van Ewyck, Zweitse Klous. Foto 3: advertentie voor Leicon in HollandSF.
Maandagavond komen wij moe en meer dan voldaan thuis. Onze poes is blij dat ik terug ben. Vier dagen Duitsland. Het was, zo is achteraf geconstateerd, mijn elfde keer (verwacht hieronder geen objectieve mening van mij.) Het virus heeft mij gegrepen. Welk virus? Het FedCon virus.
De FedCon (kort voor Federation Convention) is, sinds een bescheiden begin in 1992, uitgegroeid tot de grootste sciencefictionconventie van Europa. En naar mijn idee behoort het tot de beste waar ik ooit ben geweest.
Het festijn vond de afgelopen twee jaar plaats in Bonn. Daarvoor in Düsseldorf en nog verder terug in de tijd ook in Fulda, München en Augsburg. Constante factor is de locatie: het Maritim Hotel. Het ‘we zijn er weer’ gevoel grijpt mij bij de aanblik van het hotel en de wapperende FedCon-vlaggen.
De allereerste conventie had één gast, namelijk Walter Koenig (Pavel Chekov – Star Trek). Inmiddels is het aantal bezoekers en gasten toegenomen. In vier volgepakte dagen komen een paar duizend fans bij elkaar om panels en workshops bij te wonen, kostuum-, film- en modelwedstrijden te zien, foto’s en selfies te maken van elkaar en met gasten, handtekeningen te verkrijgen, tentoonstellingen te bekijken, de dealersruimte leeg te kopen en om, als er nog energie over is, feest te vieren.
De 27ste FedCon, van 18 mei tot en met 21 mei, had meer dan 30 gasten (acteurs, schrijvers, wetenschappers, een beeldhouwer, een astronaut en een aantal mensen van ESA). Acteurs uit verschillende series en films, onder andere: Star Trek: The Next Generation, Star Trek: Voyager, Star Trek: Discovery, Battlestar Galactica, Stargate, Spaceballs, en Gremlins. Persoonlijke hoogte punten op het gebied van panels waren de ontbijtshow van Jonathan Frakes (William T. Riker – Star Trek: The Next Generation) en Brent Spiner (Data – Star Trek: The Next Generation) waar smakelijk kon worden gelachen, Jason Isaacs (Captein Lorca – Star Trek: Discovery) is een goede entertainer en Daphne Zuniga (Prinses Vespa – Spaceballs) heeft interessante verhalen over haar carrière, Brian Muir (beeldhouwer onder andere voor Star Wars) een schat aan informatie over zijn artistieke projecten voor diverse films en series.
Trouwens, als je je afvraagt of de voertaal op de conventie Duits is: nee, het merendeel van de gasten, vooral de acteurs, spreken tijdens de panels Engels. Ook de Nieuw-Zeelandse mistress of ceremonies Lori Dungey (Mrs. Bracegirdle – The Lord of the Rings) praat de panels met vakkundige humor aan elkaar.
Er lopen veel, en dan bedoel ik veel, mensen rond in kostuums. Cosplay in alle soorten en maten. Van de Star Trek uniformen tot levensgrote Transformers, die zeer indrukwekkend zijn.
Twee grote zalen gevuld met verkopers van prullaria, T-shirts, boeken, speelgoed, tot zelfgemaakte beelden van metalen onderdelen. Het geld verdwijnt altijd sneller dan het erbij komt.
In het hotel zijn enkele restaurants en een aantal standjes met voedsel. Minpunt is dat hier jaar op jaar weinig variatie in is. Al blijft het ijs altijd lekker. Gelukkig zijn er in de omgeving op loopafstand ook restaurants te vinden en is het maar een korte reis naar Bonn waar meer dan voldoende gelegenheden zijn voor een afwisselende maaltijd.
Zoals het voor zoveel zaken geldt zijn degenen met wie je ergens bent toch wel enigszins van invloed op de sfeer en de beleving. In mijn eentje vermaakte ik mij prima, maar inmiddels is de groep uitgegroeid tot acht en vermaak ik mij nog meer. Samen reizen, samen eten en voor de rest kennen wij elkaar goed genoeg om iedereen zijn eigen gang te laten gaan. In de handtekeningenrijen en fotorijen is er altijd wel tijd voor een praatje met wachtenden voor of achter mij. Ook goed voor oefening van de Duitse taalvaardigheid.
Een feest van herkenning als tijdens de openingsceremonie de gasten het podium opkomen onder aanhoudend en aanzwellend applaus van het publiek. Ook zo bij de sluitingsceremonie. De laatste minuten om de helden van het witte doek te zien en horen. Als de muziek start, Raise Your Glass van Pink, is het einde echt aangekomen. Als de laatste gast van het podium is verdwenen stromen ook de bezoekers de grote zaal uit.
De eerste vraag als ik terug ben op mijn werk is tot nu toe ieder jaar: ‘En was jij ook verkleed?’ Het antwoord is nee, maar dat sluit niet uit dat het in de toekomst kan veranderen.
Verslag van Jan Johannes Scholte.
Meer informatie: www.fedcon.de/en
Een impressie: https://youtu.be/g6qbkI-g6-U
Belgische schrijver Eddy C. Bertin is afgelopen weekend plots overleden. Hij was 73 jaar. Bertin was met zijn familie op vakantie op Kreta waar hij een hartaanval kreeg.
Eddy C. Bertin was als schrijver vooral bekend in het buitenland. In 1969 verschenen zijn eerste sciencefiction- en horrorverhalen voor volwassenen. Hij stelde ook verhalenbundels samen. Voor zijn verhalen kreeg hij diverse prijzen. Pas in 1984 verscheen zijn eerste kinderboek. Van 1994 tot 2003 was Eddy C. Bertin de secretaris van het Griezelgenootschap, acht schrijvers van griezelverhalen, die bij uitgeverij Elzenga jaarlijks een bundel naar een specifiek jaarthema samenstelden. Verder was hij lange tijd erg actief in allerlei tijdschriften. Hij gaf er zelf enkele uit, waarvan het bekendste de SF-Gids is.
In 1976 verscheen het verhaal ‘Als een eenzame bloedvogel’, het begin van zijn membraancyclus. De membraancyclus is een aantal teksten (verhalen, fictieve contracten, documentairestukken, spreuken, fictieve reclameteksten) die met elkaar de toekomst van de mens vertellen. Die toekomst wordt bepaald door de ontdekking van de membranen, waarmee de mens in ruimte en tijd kan reizen. De verhalen zijn nooit in een definitieve bundeling samengebracht. Drie bundels worden beschouwd als de kern van de teksten: ‘Eenzame bloedvogel’, ‘De sluimerende stranden van de geest’ en ‘Het blinde, doofstomme beest op de kale berg’.
Wij wensen zijn familie, vrienden en fans veel sterkte toe om dit verlies te dragen.
Maandagnacht 22 mei 2018 werd de verhalenwedstrijd Trek Sagae 2017, met de toezending aan de deelnemers van het volledige juryrapport in pdf, van circa 285 pagina’s, afgesloten.
Trek Sagae is een wedstrijd voor verhalen in de genres science fiction, fantasy en horror en werd voor het zevende jaar gehouden.
De wedstrijd wordt gesteund door de Star Trek vereniging The Flying Dutch, die onder meer de financiële kant van de wedstrijd heeft gefaciliteerd.
De verhalen telden tussen de tweeduizend en vierduizend woorden. In totaal waren er 59 inzendingen, waarvan één verhaal werd gediskwalificeerd. De eindronde van de wedstrijd telde zes verhalen.
De jury van Trek Sagae 2017 bestond uit Anne Witberg, Barbara Starink, Brenda Hingstman, Edith Eri Louw, Fred Rabouw, Hay van den Munckhof, Inanna van den Berg, Iris Versluis, Jeroen van Luiken-Bakker, Johan van de Velde, Oli Veijn, Pen Stewart, Terrence Lauerhohn, en Wendy Torenvliet.
De wedstrijd is gewonnen door de bekende science fiction schrijfster Anaïd Haen. Haar winnende verhaal “Oma in de wielen gereden” gaat over een oude vrouw die erg is gesteld op haar ouderwetse auto, haar Hummel, waar ze gedwongen afstand van moet doen.
Anaïd Haen is woonachtig te Krimpen aan de Lek. Ze won eerder meerdere andere verhalenwedstrijden, waaronder in 2010 de Unleash Award.
Het jurylid Hay van den Munckhof, auteur van het boek “Alya”, zei over het winnende verhaal: “Het verhaalidee is zonder meer leuk, het perspectief is overal duidelijk en ook de plot klopt. … Een verhaal als dit drijft nu eenmaal in de eerste plaats op humor en karaktertekening en moet het niet van de zinderende spanning of een daverende ontknoping hebben. In zijn soort vind ik het verhaal dan ook heel geslaagd en mooi uitgewerkt”.
En de schrijfster Edith Eri Louw zei erover: “Een ontroerend en vlot geschreven verhaal met een mooie climax en prima slot. De karakters zijn erg levendig en herkenbaar, oma is een prachtig uitgebalanceerd type. Je ziet haar onmiddellijk voor je. Ook Jonas is zo’n figuur waar je meteen een beeld bij hebt, iemand die bij je in de straat zou kunnen wonen. Het gegeven en het plot zijn eigenlijk vrij simpel, maar dit verhaal bewijst dat je ook met weinig spektakel een zuiver verhaal neer kunt zetten”.
Over het verhaal “Europa en de Stier” van Arnout Brokking, over de reis van een eenzame astronaut naar de Jupitermaan Europa, dat de tweede plaats behaalde, zegt Edith Eri Louw: “Een spannend en bijna mystiek verhaal waarin het noodlot van de ik-figuur steeds een stukje meer aan de oppervlakte komt. Als lezer ga je hier helemaal in mee en blijft het tot het einde – en daarna – spannend of hij dit gaat overleven.
Mooi ook hoe je een oude Griekse mythe en de moderne bijna mythische reis van Amelia Earhart door het verhaal heen weeft, op een subtiele manier, die niet storend is wanneer je de achterliggende verwijzingen niet oppikt”.
1. Anaïd Haen: Oma in de wielen gereden – € 225,00
2. Arnout Brokking: Europa en de Stier – € 150,00
3. Anaïd Haen: De vrouw van een halve eeuw – € 75,00
4. Wouter van Gorp: De Con-Artist – € 56,00
5. Django Mathijsen: De epische, interstellaire queeste van een sleutelhanger… en zijn sleutel – de een klein beetje ingekorte versie met de iets langere titel – € 51,00
6. Anaïd Haen: Van verdwijningen, waarnemingen en andere brandende kwesties – € 46,00
7. Django Mathijsen: Zwoldorp bijna ontspoord – € 41,00
In totaal wordt er € 644,00 aan prijzengeld uitbetaald.
Met dank aan Jan van ’t Ent, is dit overzicht van de Beneluxcons tevoorschijn gekomen uit het archief, met tekst van Leo Kindt.
