World Fantasy Awards 2020

De World Fantasy Awards 2020 zijn uitgereikt.

Life Achievement Awards: Karen Joy Fowler en Rowena Morrill.

Best NovelQueen of the Conquered, Kacen Callender (Orbit US)

Best NovellaSilver in the Wood, Emily Tesh (Tor.com Publishing)

Best Short Fiction: “Read After Burning”, Maria Dahvana Headley (A People’s Future of the United States)

Best AnthologyNew Suns: Original Speculative Fiction by People of Color, Nisi Shawl, ed. (Solaris US & UK)

Best CollectionSong for the Unraveling of the World, Brian Evenson (Coffee House)

Best Artist: Kathleen Jennings

Special Award – Professional: Ebony Elizabeth Thomas, for The Dark Fantastic: Race and the Imagination from Harry Potter to the Hunger Games (New York University Press)

Special Award – Non-Professional: Bodhisattva Chattopadhyay, Laura E. Goodin & Esko Suoranta, for Fafnir – Nordic Journal of Science Fiction and Fantasy Research

De complete lijst van nominees staat op de website van de World Fantasy Convention.

The Mandalorian : This is the Way, echte Star Wars maar dan met baby Yoda – HSF (2020/1)

Ohoh daar ga je al met zo’n titel. Meteen driekwart van de lezers kwijt. Verder geen echte spoilers hier, alleen een blije kijkervaring. Met zestien jaar tussen de originele trilogie en de tweede, tien jaar en een Disney-overname tussen de tweede en de derde trilogie, zijn fans het lang wachten en de erbij behorend telleurstelling wel gewend. Gelukkig zijn alle tussenliggende jaren toch goed gevuld met games, geanimeerde series en ‘extended universe’-boeken. Maar dat is toch niet hetzelfde. Star Wars heeft om die reden ook nooit echt consistente verhaallijnen kunnen volbrengen. Televisieseries hebben daar intrinsiek minder last van. Zal de eerste Star Wars live action serie aan de verwachtingen voldoen? Als tiener in Frankrijk was ik geen Star Trek-fan. Daar gaat het laatste kwart van de lezers, maar het was gewoon niet op de Franse TV dus ik kon er ook niks aan doen. Daarom was ik Star Wars-fan tot op het bot. Op school keek ik de hele uit naar mijn avonduurtje computeren. Ik kwam dan samen met andere Star Wars fans op AOL Instant Messenger. Daar daagden we elkaar uit met de meest obscure vragen over het Star Wars-universum om elkaar van Padawan tot Jedi-master te promoveren over feitjes. Toen kon je nerd feiten niet zo snel opzoeken dus moest je zo veel mogelijk uit je hoofd weten, en de rest op jaren 90 websites met slechte resolutie plaatjes vinden. Zo heb ik het type nummer van de Millenium Falcon (YT 1300), en veel meer wat ik gelukkig wel grotendeels vergeten ben, geleerd. Star Wars is een genre op zich, omdat het een wereld is wat permanent tot de verbeelding spreekt, waardoor het niet uitmaakt of iets wel kan of logisch is, als het maar leuk is. This is the way. Sommige fans hebben meer verwachtingen dan anderen, maar er is wel de gemeenschap- pelijke kern voor iedereen die iets met Star Wars heeft: pew pew, zoof zoof, mooi licht, goeie muziek, aandoenlijke robots en aliens. Daar gaan we voor! Een beetje als de pang pang, nyoom nyoom, mooie vrouwen, belachelijke stunts en onzinnige gadgets in James Bond zeg maar. The Mandalorian voldoet uitstekend aan deze eisen, vanaf de eerste aflevering. En dan is het ook nog goed. Dat is de echte verrassing die het afmaakt. Geheel tegen mijn verwachtingen in verveelt het nooit. Het verhaal is boeiend, de karakters gelaagd en de setting is helemaal Star Wars. Als ik nog iets mis, is het nog meer baby Yoda. Meer baby Yodaaaa! En dat komt ook goed want het nieuwe seizoen is bevestigd. Meer baby Yoda. Want alle baby Yoda is goeie baby Yoda. Gewoon kijken mensen. Die acht afleveringen maken de 7 euro voor een maand Disney+ meer dan waard. Het internet is rijk aan speculatie over seizoen twee, en weer is er maar een ding waar alle fans en mindere fans het over eens zijn: als het wachten maar niet lang duurt.

Dit artikel, door Alice Jouanno, is eerder verschenen in HSF (2020/1).

disneyplus.com/starwars/themandalorian
starwars.com/series/the-mandalorian

Hugo Awards 2020

De Hugo Awards 2020 zijn uitgereikt:

Winners of the 2020 Hugo, Lodestar and Astounding Awards

Best Novel
A Memory Called Empire, by Arkady Martine (Tor; Tor UK)

Best Novella
This Is How You Lose the Time War, by Amal El-Mohtar and Max Gladstone (Saga Press;
Jo Fletcher Books)

Best Novelette
Emergency Skin, by N.K. Jemisin (Forward Collection (Amazon))

Best Short Story
“As the Last I May Know”, by S.L. Huang (Tor.com, 23 October 2019)

Best Series
The Expanse, by James S. A. Corey (Orbit US; Orbit UK)

Best Related Work
“2019 John W. Campbell Award Acceptance Speech”, by Jeannette Ng

Best Graphic Story or Comic
LaGuardia, written by Nnedi Okorafor, art by Tana Ford, colours by James Devlin (Berger
Books; Dark Horse)

Best Dramatic Presentation, Long Form
Good Omens, written by Neil Gaiman, directed by Douglas Mackinnon (Amazon
Studios/BBC Studios/Narrativia/The Blank Corporation)

Best Dramatic Presentation, Short Form
The Good Place: “The Answer”, written by Daniel Schofield, directed by Valeria Migliassi
Collins (Fremulon/3 Arts Entertainment/Universal Television)

Best Editor, Short Form
Ellen Datlow

Best Editor, Long Form
Navah Wolfe

Best Professional Artist
John Picacio

Best Semiprozine
Uncanny Magazine, editors-in-chief Lynne M. Thomas and Michael Damian Thomas,
nonfiction/managing editor Michi Trota, managing editor Chimedum Ohaegbu, podcast
producers Erika Ensign and Steven Schapansky

Best Fanzine
The Book Smugglers, editors Ana Grilo and Thea James

Best Fancast
Our Opinions Are Correct, presented by Annalee Newitz and Charlie Jane Anders

Best Fan Writer
Bogi Takács

Best Fan Artist
Elise Matthesen

Lodestar Award for Best Young Adult Book (not a Hugo)
Catfishing on CatNet, by Naomi Kritzer (Tor Teen)

Astounding Award for Best New Writer, sponsored by Dell Magazines (not a Hugo)
R.F. Kuang (2nd year of eligibility)

Hebban organiseert de Harland Awards schrijfwedstrijd

De grootste Nederlandstalige schrijfwedstrijd voor fantasy, sciencefiction, horror en aanverwante speculatieve genres krijgt een nieuw thuis bij de grootste lezerscommunity van Nederland en Vlaanderen.

Vanaf dit jaar organiseert Hebban.nl de roemruchte schrijfwedstrijd die in 1976 voor het eerst werd georganiseerd. Onder de eerdere winnaars zijn bekende namen als Thomas Olde Heuvelt, Christien Boomsma en Erik Betten. De hoofdprijs is 500 euro. De shortlist wordt gepubliceerd in een gratis te downloaden ebook. Tot 4 oktober kunnen verhalen worden ingezonden.

Al sinds 1976 wordt de Harland Awards – onder verschillende namen, zoals de King Kong Award, de Millenniumprijs en de Paul Harland Prijs – georganiseerd. De schrijfwedstrijd richt zich op korte verhalen (tot 7.500 woorden) in de speculatieve genres, zoals fantasy, sciencefiction, horror, magisch realisme en alles wat daar tussen, onder, achter en omheen ligt. Eerdere prijswinnaars, zoals Erik Betten, Thomas Olde Heuvelt, Paul Evanby, Christien Boomsma en Bo Balder, zijn in binnen- en zelfs buitenland doorgebroken met hun verhalen en boeken.

Om de lezers op Hebban kennis te laten maken met de fantastische auteurs die we hebben in de lage landen wordt de aankondiging van de schrijfwedstrijd vergezeld van een ebook met 7 winnende verhalen van eerdere edities.

Schrijvers hebben nog bijna vier maanden de tijd om hun verhaal of verhalen (maximaal twee, maximaal 7.500 woorden per verhaal) te schrijven. Vanaf 1 september kan er via een formulier op Hebban ingezonden worden. De deadline is 4 oktober.

De Harland Awards is een gejureerde schrijfwedstrijd. De inzendingen worden door een grote groep voorselecteurs gelezen, die ook een oordeel per verhaal geven. Geïnteresseerden kunnen zich via Hebban inschrijven om te helpen met de voorselectie. Criteria: een voorselecteur moet kennis van het fantastische genre hebben, niet deelnemen aan de schrijfwedstrijd en een objectief oordeel kunnen vellen. Alle deelnemende auteurs krijgen feedback op hun inzending.

Als voorselecteur lees je 15 tot 25 verhalen, afhankelijk van het aantal inzendingen. Je hoeft dus niet álle binnengekomen verhalen te lezen, want dat zou nogal een klus zijn. Je beoordeling bestaat uit een cijfer en een kort stuk tekst feedback voor de auteur. Uiteraard wordt dit je allemaal uitgebreid uitgelegd als je geselecteerd wordt als voorselecteur.

Voor de voorselectie heb je vijf weken de tijd, van begin oktober tot begin november. De verhalen mogen maximaal 7.500 woorden lang zijn en zijn vaak korter. Naar verwachting zul je ongeveer het equivalent van 2 romans lezen.

Uit die beoordelingen wordt een shortlist samengesteld die door een jury van kenners en professionals wordt gelezen en beoordeeld. In december wordt de winnaar van de Harland Awards 2020 aangewezen en worden de vijf beste verhalen in een ebook aan de lezers aangeboden.

Lees meer op Hebban.

 

In memoriam: Jack Schlimazlnik

In Memoriam

Jack Schlimazlnik
1970 – 2020

Jack of all trades

De meeste genreschrijvers kennen de naam Jack Schlimazlnik wel, is het niet als jurylid, dan wel als geducht medestrijder in wedstrijden of als nauwelijks-blad-voor-de-mond nemende criticus van verhalen en boeken.
Jack voelde zich zeer betrokken met het genre, was op zijn manier een voorvechter van kwaliteit op alle vlakken – of het nu ging om juryrapporten en de wijze van jureren, de kwaliteit van geschreven recensies, of de kwaliteit van geschreven verhalen – en was vanuit die passie duidelijk aanwezig op diverse fora en social media waar hij discussieerde, commentaar gaf, informeerde en adviezen verspreidde.
Zoals dat gaat bij mensen met een sterke aanwezigheid en een uitgesproken mening, was Jack bij sommigen geliefd en werd hij door anderen gevreesd, gemeden en soms zelfs (mild) gehaat.

Jack schreef en publiceerde verscheidene verhalen, gaf de steampunk-bundel ‘In de schaduw van het Keezending’ uit (die via deze pagina gedownload kan worden en waarvan hier een recensie gelezen kan worden) met werk van hemzelf en andere schrijvers en verscheen in verschillende bundels, waaronder die van Edge.Zero, Uitgeverij Verschijnsel (‘Echte liefde en andere verhalen’), Stichting Fantastische Vertellingen (Ganymedes 16) en in verschillende magazines, waaronder Wonderwaan en Pure Fantasy.

Een klein overzicht van Jacks werk kan gevonden worden op zijn webpagina: https://vanip.home.xs4all.nl/schlimazlnik/werk.htm

Ebooks met korte verhalen op Smashwords:
https://www.smashwords.com/profile/view/schlimazlnik

Korte verhalen op Sweek:
https://sweek.com/nl/profile/224787/74088

Op Edge.Zero:
http://www.edge-zero.com/?tag=jack-schlimazlnik

Blogposts en kritische artikelen van Jack op LiveJournal:
https://schlimazlnik.livejournal.com/

Jack Schlimazlnik is een pseudoniem. Jack was daar altijd helder in. De werelden waarin Jack verkeerde, bleven altijd strikt van elkaar gescheiden, hoewel de resultaten van die twee werelden elkaar regelmatig raakten en beïnvloedden, wat in de loop der jaren tot uiting kwam in stijl, thematiek en eigen-wijze schrijven. Een proces dat we hebben mogen volgen, tot het nu abrupt is beëindigd.

Uit de laatste berichten van Jack bleek al dat hij iets voelde aankomen en dat heeft geleid tot veel speculatie onder vriend en vijand. Nu is duidelijk dat dat einde inderdaad nabij was en op 9 mei is Jack helaas overleden. Hij is in aanwezigheid van vrienden en familie begraven op 15 mei.

We zijn bedroefd dat Jack is heengegaan. Hij was inderdaad een Jack of all trades. En in sommige gevallen meer meester dan hij zelf aangaf, zoals blijkt uit – onder andere – het behalen van elf top-10 posities in verschillende verhalenwedstrijden waaronder meerdere top-3 plaatsen in de Trek Sagae- en Fantastels wedstrijden en de eerste plaats in de tweede editie van EdgeZero Award.

In al je capaciteiten laat je een leegte achter, Jack. Je gaat gemist worden.
Vaarwel.

26 mei 2020,
Hilversum, Amsterdam
Edge.Zero,
Mike Jansen en Peter Kaptein

De Zwijgende Aarde – HSF (2019/3)

Nadat de VS is ingestort, is de EU de grootste wereldmacht geworden. Nederland heeft een voortrekkersrol daarin. In deze wereld kunnen mensen zich verbeteren door cybernetische en genetische modificaties, maar er wordt neergekeken op dit soort ‘klusjes’. ‘Puur blijven’ is het grootste goed.

De aarde regeert over de koloniën in het zonnestelsel, vooral dankzij de ruimteschepen van de VAHA (Verenigde Aardse Handels Alliantie, vergelijkbaar met de VOC.) Maar dan gebeurt er iets waardoor communicatie van en naar de aarde wegvalt en de schepen van de VAHA niet meer kunnen uitvliegen. De koloniën zijn op zichzelf aangewezen.

De boeken over De Zwijgende Aarde vertellen wat er dan gebeurt.

 

Zes auteurs, vijf boeken, één universum

In het buitenland bestaat het idee van een ‘shared universe’, waarin verhalen van meerdere auteurs dezelfde verhaalwereld delen, al heel lang. Denk aan filmuniversum van Marvel, de boeken die zich in Dungeons & Dragons-werelden afspelen, of het Arrowverse van DC-superhelden.

Ik wilde iets soortgelijks met een groep schrijvers proberen. Niet een serie met een verhaallijn die doorloopt, maar een wereld waarin meerdere verhalen verteld worden. Veel meer dan dit gegeven had ik in eerste instantie niet; of het een fantasywereld moest worden, of juist een SF-universum, wist ik nog niet. Toen ik auteurs ging zoeken werd vrij snel duidelijk dat iedereen een voorkeur voor sciencefiction had.

Ik heb auteurs gezocht wiens werk ik kende en goed vond. Ik wilde een diverse groep, met verschillende schrijfstijlen. Het was niet de bedoeling dat de samenwerking zou resulteren in een eenheidsworst, maar het ging me juist om de diversiteit waarmee de auteurs de verhaalwereld zouden benaderen.

We hebben de wereld samen gecreëerd en gebrainstormd over de thema’s van de serie, het verloop van de tijdlijn, en dergelijke. Verder hebben we elkaars synopsissen en verhalen gelezen, en geprobeerd verwijzingen en lijntjes naar elkaars romans te verwerken.

 

Verhalen van de Zwijging

De vijf romans in de serie spelen zich elk af op een andere plek in ons zonnestelsel. Elk boek is zelfstandig te lezen, maar wanneer je ze allemaal leest krijg je een beter beeld van het grote geheel.

Revolte van Jorrit de Klerk speelt zich af in de planetoïdegordel, waar veel cybernetisch gemodificeerde mijnwerkers leven. Raik, de hoofdpersoon, werkt voor de VAHA en staat op het punt gepromoveerd te worden wanneer er onrust uitbreekt. Het is een actierijk verhaal, een echte rollercoaster. Revolte is Jorrits romandebuut.

Roest, mijn eigen bijdrage, speelt zich af op Mars. Hoofdpersoon Sam is een magistraat in dienst van het Internationale Mars Akkoord. Ze reist tussen nederzettingen om de wet te handhaven en recht te spreken. Zes jaar geleden werd ze geïnfecteerd met een technovirus dat haar DNA heeft herschreven. Doodsbang om verder te muteren probeert ze haar werk zo goed en zo kwaad als het gaat uit te voeren. Het boek is een thrillerachtige zoektocht naar identiteit.

Na twee serieuze boeken voegt Mara van Ness met Titanium een lichtere ‘touch’ toe. De Saturnusmaan Titan is het Las Vegas van het zonnestelsel. In ‘kuuroorden’ wordt elke maas in de wet benut om je levensduur te rekken zonder je belastingvoordeel kwijt te raken. Wanneer het contact met de aarde verbroken wordt, strandt wetenschapster Emmelie hier. Ze stuit op een schandaal dat de manier van leven op Titan weleens op zijn kop zou kunnen zetten …

Tweeleed van Django Mathijsen en Anaïd Haen is een heuse familiekroniek. Het boek begint 37 jaar vóór de Zwijging en eindigt tien jaar erna. Geconfronteerd met de keus tussen puur blijven of laten modificeren, jong sterven of overleven, ziet Arno zich gedwongen een beslissing te nemen met vergaande gevolgen voor hemzelf en zijn kinderen.

Als je het hebt over Nederlandse sciencefiction, kun je bijna niet om Johan Klein Haneveld heen. IJsbrekers is zijn veertiende boek. Tien jaar zijn voorbijgegaan sinds de kolonies van het zonnestelsel het contact met de aarde verloren. De voortvluchtige wetenschapper Michelle Dijon is gestrand op Europa. Maar het einde van de Zwijging lijkt te zijn aangebroken. Van de aarde vertrekken de eerste schepen, vastbesloten de macht van de moederplaneet te herstellen …

De prachtige covers zijn geschilderd door Loek Weijts. Hij heeft precies het juiste evenwicht tussen klassiek en modern weten te treffen die ik voor deze boeken voor ogen had.

De Zwijgende Aarde is een mooie serie geworden, die onze verwachtingen overtreft. Ik hoop dat SF-liefhebbers net zo van de serie zullen genieten als wij bij het schrijven ervan.

Dit artikel, door Jasper Polane, is eerder verschenen in HSF (2019/3).

quasis.nl

Worldcon Dublin 2019 – HSF (2019/3)

Er waren op de Worldcon van 2019 bijzonder veel NCSF leden te vinden, hieronder 4 verslagen.

Klara Lammers :

Een bizar idee dat de Worldcon waar ik toch een paar jaar mee bezig ben geweest nu is afgelopen. In de afgelopen jaren zat ik regelmatig achter tafels op Eurocons en Eastercons om Dublin te promoten. Ik ben na Dublin ook nog naar de Eurocon in Belfast gegaan. Ik ben afgelopen dinsdag, 27 augustus, net weer thuis gekomen. Dublin was heftig! Zovéél te zien, te doen en te beleven. Lange dagen en héél véél pijn aan mijn voeten van het lopen. Helaas nam ik (te) weinig tijd om met mensen te praten, maar misschien heeft iemand me wel hyper langs zien komen. 1 x met Heidi gegeten bij een hotel vóórdat het concert van het Worldcon Orchestra begon. Dat was voor mij wel 1 van de hoogtepunten. Leuk dat een groep Nederlandse fans elkaar wilde ontmoeten tijdens de con, helaas moest de groep net weg op het moment dat ik ze gevonden had na mijn dienst in de Green Room. Om mijn vrijwilligers T-shirt te verdienen was ik daar regelmatig te vinden. Ik heb genoten van de conventie. De meeste dingen waar ik naartoe ging (voornamelijk concerten, toneelstukken, quizzen en op donderdagochtend Yoga voor trekkies) hadden niet zulke lange wachtrijen. Natuurlijk ben ik ook naar panels gegaan, ik was 1 van de gelukkigen die bij “Oppy or Armstrong” was op de woensdagavond en ik was bij 1 Kaffeeklatsch op donderdag en 1 reading op maandag (beiden van Michelle Sagara West, 1 van mijn favoriete auteurs). Ik was eerst uitgeloot en vlak voor de conventie hoorde ik dat ik toch kon gaan. Uitgelaten kwam ik aan bij de Science Gallery, waar natuurlijk een rij stond. Dave Lally zag me aankomen en ik heb daar nog gezellig met hem gepraat. De tijd vloog voorbij en we konden voordat we er erg in hadden naar binnen. Er was een leuke interactie tussen de panelleden en ik hoorde iemand zeggen dat ze Aliette de Bodard slim en grappig vonden en iets van haar wilden lezen (ze hebben geluk, want er is genoeg leesvoer van haar te vinden). De openingsceremonie in combinatie met de retro-Hugo’s vond ik echt saai! De reden is waarschijnlijk dat Loncon3 in 2014 hoge verwachtingen bij mij geschapen hadden met het thema “War of the Worlds”. Dat was toen een hele leuke ceremonie. De Hugo-ceremonie ging ik bij “Martin’s” kijken, maar dat hield ik helaas niet lang vol. Ik vond het wel mooi dat de bar vernoemd was naar Martin Hoare. Elke dag was er zoveel te beleven, zoveel highlights. Ik denk dat niemand alles heeft kunnen zien/beleven wat er gebeurde. Natuurlijk zijn er dingen geweest die niet zo gingen als het moest. Ik heb in ieder geval genoten. Hopelijk hebben de meeste mensen die er waren ook genoten. Als je ooit een kans krijgt, ga dan naar een Worldcon! Wie weet, misschien is er in 2024 een Worldcon in Glasgow (en ja, ik heb al achter de Glasgow tafel gezeten om promotie te maken)

Heidi van der Vloet:

Het is altijd weer bijzonder om in het warme badje van het Fandom te belanden. Deze Worldcon was voor mij de zesde, en de eerste dat ik genoeg uren meegedraaid heb als vrijwilliger om een vrijwilligersshirt te bemachtigen. Ook deze keer is het het hele team en alle losse meehelpers weer gelukt om een prachtig evenement voor 6000 fans neer te zetten. De absolute high-lights waren voor mij de uitvoering van het symfonieorkest (ik ben een sucker voor bombastische filmmuziek), de panels over ruimtevaart met Jeannette Epps en Marie Robinette Kowal, de Artshow (zoveel moois! Ik kan niet kiezen!) en mijn vertoning als spotlight-bediener tijdens de opening en de Hugo Awards. Maar er valt over zo’n lang weekend zo veel meer te zeggen en te schrijven. Het is een klein weekje weg van de dagelijkse realiteit, oeverloos lullen over de toekomst en alles wat je jezelf er maar bij kunt voorstellen, genieten van muziek en bier, oude vrienden opnieuw zien, nieuwe vrienden ontmoeten en nieuwe ervaringen opdoen en altijd met te veel nieuwe boeken thuis komen.

Marcel van der Rijst:

Na Helsinki in 2017 was er dit jaar weer een World SF convention in Europa en wel in Ierland. We vlogen op woensdag naar Dublin en we kwamen meteen al bekenden tegen toen we onze toegangspassen ophaalden die middag in het CCD waar de conventie werd gehouden De volgende dag hebben we ons op het programma gestort. Het is moeilijk om te beschrijven hoe het is om een World SF conventie te bezoeken. Voor ons begint het altijd met het aanstrepen van programmapunten die we graag willen bezoeken. En omdat er meer dan 10 stromen naast elkaar zijn kiezen we dan diegene die we gezamenlijk hebben gekozen. En natuurlijk lukt het voor geen meter om naar alle aangestreepte punten te gaan, want er zijn naast het programma ook veel andere zaken te bekijken en te bezoeken. Zoals de dealersroom, waar Wilma weer menig leuk boek heeft gevonden en waar naast boeken ook andere zaken, zoals kunst, sieraden, T-shirts en andere merchandise te vinden waren. De Artshow, waar je allerlei SF&F kunst kan bewonderen. Zo hadden Jim Burns en Chris Moore er verschillende van hun werken hangen Maar onze favorieten waren toch Margaret Walty en Sarah Clemens. Die kenden we nog van vorige conventies en verschillende van hun tekeningen hangen aan onze muren thuis. En als je al het lopen moe was kon je SF-fans van over de hele wereld ontmoeten in Martin’s Bar. Deze bar is vernoemd naar de net overleden fan Martin Hoare, die ik nog ontmoet heb op verschillende Beneluxcons, Ook deze Ierse conventie had zich vergist in het aantal bezoekers. Er kwamen meer mensen op af dan waar ze op gerekend hadden. Ook al was het verdeeld over twee locaties moest je het toch goed plannen omdat je bijna bij elk programmapunt wel in de rij moest staan om de zaal binnen te komen. Maar dat gaf juist leuke momenten om in gesprek te komen met andere fans. We hebben menig panel en lezing meegemaakt. Niet alle panels en lezingen waren even interessant, maar andere waren juist heel leuk of leerzaam om mee te maken. We ontdekten dat een van de Guests of Honor Diane Duane een vlotte prater is en we hebben een aantal programma items met haar meegemaakt. De leukste was het interview dat collega schrijver John Scalzi met haar had over haar diepte-, maar ook hoogtepunten van het schrijverschap. Haar leven met haar man Peter Morwood, tevens schrijver en hoe ze, wat mij heel bekend voorkomt, uren niets tegen elkaar kunnen zeggen als ze met het schrijven bezig zijn. En nog vele andere zaken met veel humor verteld. Het toneelstuk van Paul…. ehhh Peter Cox, Two Stakes. Over Peter’s wederwaardigheden bij het Bram Stoker Society in Londen. Met verve en humor verteld. De lezing door Sylvia Spruck Wrighley, Throwing Grandma out the airlock. Over hoe oudere vrouwen altijd stigmatisch worden weergegeven in Fantasy boeken en hoe dit geheel niet gebeurt in Science Fiction boeken. Het interview met George R.R. Martin en zijn vrouw Parris McBride over hoe het toeging op de conventies in de jaren 70 en het verwezenlijking van Joe Haldeman’s droom, twee naakte vrouwen in een badkuip vol met roze drilpudding en hoe die sindsdien altijd een pak instant drilpudding krijgt, terwijl hij er helemaal niet van houd. De lezing van Bridget Landry op zondag over de missie van Cassini-Huygens die de manen en ringen van Saturnus beschreef. Ze was medewerker aan dit project en de lezing zat vol mooie foto’s van de manen en de ringen en wat ze daar allemaal hebben ontdekt. En natuurlijk moeten we het concert op vrijdagavond niet vergeten. Waar een orkest thema’s van Fantasy en SF series en films, waaronder Games of Thrones, Star Wars en Fantasia, speelt. Dat was wederom een genot voor het oor. En we hebben ook met plezier naar de mooi kostuums in de Masquerade op zaterdag gekeken. En wat juist deze Masquerade zo bijzonder maakte was het wachten op de uitslag. Toen daagde de toastmaster allerlei mensen uit om te improviseren bij foto’s die werden vertoond op het grote scherm. Hier ontstonden hilarische verhalen. Zoals je wel ziet, wij hebben ons uitstekend vermaakt op de conventie en naast dat we veel hebben gezien hebben we ook veel van onze vrienden gezien en gesproken en een paar nieuwe vrienden gemaakt. Ook al was de conventienog bezig op maandag, zijn we al vertrokken voor een rondreis door het mooi binnenland van Ierland om wat af te kicken van alle indrukken die we hebben opgedaan op de conventie.

Jan Johannes Scholte:

De eerste World Science Fiction Convention was in 1939. Mijn eerste World Science Fiction Convention was de 77ste onder de naam Dublin 2019 – An Irish WorldCon. Van 15 augustus tot en met 19 augustus was ik voornamelijk in het Convention Centre Dublin te vinden. Na de registratie, in september 2018, werd de omvang van wat een Worldcon is en wat het inhoudt steeds duidelijker. Dat dacht ik althans. Het werd pas echt duidelijk vanaf het moment dat ik er rond liep, achter de First Dutch Eurocon fantafel zat, panels bijwoonde (onder andere over Chinese science fiction, het koloniseren van de ruimte om ons heen en niet menselijke intelligentie) en een aantal speciale evenementen (de Hugo Awards en het Worldcon Philharmonic Concert, de handtekening krijgen van George R.R. Martin) mee mocht maken. Het is groots. Dat bleek al bij het doorbladeren van de 188 pagina’s tellende Pocket Convention Guide. De Worldcon heeft veel goede en fijne indrukken achtergelaten. Vooral op het gebied van de algemene gemoedelijke sfeer van het hele gebeuren en de openheid en vriendelijkheid van de leden naar elkaar toe. Het ontmoeten van bekenden en onbekenden. Zo’n 5.800 bezoekers uit ongeveer zestig landen hebben samen zorgen gedragen voor een prima tijd.

Dit artikel is eerder verschenen in HSF (2019/3).

dublin2019.com

The Captain is dead – bordspel – HSF (2019/3)

Attention Crew
The Captain is dead! Our Jump Core is offline. There is a hostile alien ship off our port side. We need to repair the Jump Core so we can get out of here. You have trained for this. You know what needs to be done. Go do it!

Dankzij 1.734 supporters is in november 2014 het kickstarterproject The Captain Is Dead uitgebracht. Een coöperatief science fiction bordspel waarin maximaal zeven spelers een ruimteschip van de ondergang moeten zien te redden. En net als in je favoriete TV serie waar men vreemde nieuwe werelden onderzoekt, in ieder geval één van mijn favoriete TV series, zijn er voldoende on- en verwachte gebeurtenissen die het jou en je medespelers moeilijk maken om het einddoel te behalen.

Het spel speelt als een aflevering en heeft ook ongeveer de duur van een aflevering. Oké, afhankelijk van je medespelers, het ligt natuurlijk nooit aan jezelf, duurt het mogelijk even lang als een dubbelaflevering. Maar zie dat in geen geval als een minpunt.
Dankzij de verschillende rollen, waaruit je als speler kan kiezen, zijn er veel opties die hun invloed op het verloop van het spel hebben. Van soldaat tot admiraal en van hologram tot conciërge. Elke rol heeft zo zijn voordelen en nadelen. Echter als een goed op elkaar ingespeelde bemanning kun je met elke rol, zelfs als conciërge, een waardevolle bijdrage leveren of zelfs voor de uiteindelijke reparatie van de Jump Core zorgen (en daarmee de overwinning). Al is het ook meerdere keren gebeurd dat ons ruimteschip naar de intergalactische schroothoop kon worden afgevoerd. Gelukkig is er dan altijd de grote rode resetknop om de aflevering opnieuw te laten beginnen.

Het speelbord, de kaarten en andere speelstukken zijn van een goede kwaliteit en ook na meerdere keren spelen is alles nog in een goede staat. Het speelbord is een weergave van de ruimten in het schip waar de spelers hun acties kunnen uitvoeren. Aan elke ruimte zijn één of meerdere systemen verbonden die weer een voordeel aan de spelers geven. Mits de systemen het doen. De systemen gaan stuk door de Alerts die aan het begin van het spel en na elke speelbeurt moeten worden gespeeld. De spelers kunnen door middel van verschillende acties de systemen repareren, bewegen, buitenaardse wezens uitschakelen, andere spelers dragen en zaken uitwisselen. Het spelverloop kan niet buiten onderling overleg over de uit te voeren acties.

Een persoonlijk nadeel bij de eerste uitgave: stickers (bah, bah, bah). Zelfs stickers op pionnen plakken is en blijft voor mij een onplezierige bezigheid. Dit is gelukkig opgelost bij de heruitgave. Er is in de heruitgave nog een aantal aanpassingen doorgevoerd en dan met name in de spelregels. Deze aanpassingen zorgen voor een duidelijkere regeluitleg en door enkele veranderingen van de spelregels is er een betere speelbalans.

Deze eerste aflevering verveelt ook na meerdere keren spelen niet, omdat elke herhaling anders is ten opzichte van de eerdere keren. En wie meer wil: er zijn nieuwe afleveringen uitgebracht. Toe nu toe: Episode 2: Adrift, Episode III: Lockdown en Dangerous Planet. Meer dan genoeg kijkplezier speelplezier.

thegamecrafter.com/games/the-captain-is-dead

Deze recensie, door Jan Johannes Scholte, is eerder verschenen in HSF (2019/3).