Auteur: Jos Lexmond

Bloedlijn – Johan Vandevelde & Bart Vermeer (JHO)

De demonen van Dalca 2

Abimo Uitgeverij, Kalmthout (2016)

274 pagina’s; prijs 14,95

Omslag: Maarten Hermans/Abimo Uitgeverij

Ik denk niet dat het initieel de bedoeling was dat ‘Nachtwild’, De demonen van Dalca, deel een, uit zou groeien tot een trilogie, maar toen nachtwild al een derde druk kreeg, ging de uitgeverij toch maar eens te rade bij de beide schrijvers. Of er nog iets in de tank zat? Dat moet de vraag geweest zijn, waarop het antwoord (misschien na enig aarzelen) een volmondig: Ja!!! werd. Of het moet zijn dat het in eerste instantie bij de schrijvers wel de bedoeling was en bij de uitgeverij niet.

We zullen het nooit weten denk ik zo. Als je naar het einde van ‘Nachtwild’ kijkt zijn er wel een paar open lijntjes. Het verhaal is nog niet echt af, maar als er geen vervolg was gekomen, dan was dat ook niet echt een gemis geweest. Maar nu er wel een vervolg is (en hierna komt er dus nog een) kunnen de verhaallijnen die niet helemaal klaar waren, weer volop gebruikt worden om het verhaal boeiend te laten vervolgen.

Dit keer doen Siebe en Naïm bijna niet mee in het verhaal. Siebe fungeert meer als wiki vraagbaak. Alexandru is een nieuwe held in het verhaal, hij is een wees en op de hoogte van de vampiers die rondwaren. Hij wordt de tolk en de gids van Maikel en Joanna en dat is heel erg handig. Maikel is samen met Joanna en haar vader, de vampierjager Victor, op weg in Duitsland in de hoop de verschrikkelijke gebeurtenissen in Brussel te kunnen vergeten. Ze merken echter al snel dat ze geschaduwd worden door bloeddorstige wezens, de strigoi in de vorm van een oud omaatje met haar hondje, die in verscheurende monsters veranderen. Iemand of iets is hen op het spoor. Gelukkig slagen ze erin veilig aan te komen in Keulen, waar Maikel op informatie stuit die hem naar de oorsprong van zijn duistere familieverleden kan leiden, ergens diep in Roemenië. Helaas heeft Victor andere prioriteiten, en vindt hij het te gevaarlijk om erheen te gaan. Maar wanneer er doden vallen en Victor ontvoerd wordt, hebben Maikel en Joanna geen andere keus dan de verre reis alleen te beginnen. Het is het begin van een avontuurlijke tocht dwars door Europa, naar het hart van de Karpaten, waar vampiers meer dan ooit springlevend zijn … en ook waar Maikel zijn familie en zijn geschiedenis beter, veel beter, leert kennen.

Je mag nooit verwachten dat een tweede deel het niveau van het eerste deel haalt of overstijgt. Meestal is een tweede deel meer een inzakker en komt het verhaal in een derde deel weer meer op stoom. Toch geloof ik dat ‘Bloedlijn’ beter is dan zijn voorganger. Weet u nog dat ik u vroeg of u al een dergelijk verhaal las op zijn of haar twaalfde? Ik vond het nogal heftig voor de kinderzieltjes. Nu… dit tweede deel is wat minder bloederig, maar vergis u niet… het gaat nog steeds van dik hout zaagt met planken. En slachtoffers vallen er onder Strigoi en vampiers in voldoende mate, maar het gaat wat beschaafder en dat komt het verhaal ten goede. Het lijkt of de hoofdrolspelers wat meer leven en wat meer hun gevoelens uiten en wat meer nadenken over wat ze doen en waarom. Ook als Maikel beduveld wordt door beelden die hem opgedrongen zijn en niet waar zijn, maar hem wel vol in het hart raken, dan wint het verhaal er alleen maar bij. Ik heb aan ‘Bloedlijn’ veel plezier beleeft en wacht in spanning af wat de conclusie zal zijn van ‘De demonen van Dalca’. Het laatste deel ‘Levensgif’ verschijnt naar verwachting in oktober van dit jaar. Nog even geduld dus.

Jos Lexmond

Nachtwild – Johan Vandevelde & Bart Vermeer (JHO)

De Demonen van Dalca 1

Abimo Uitgeverij, Sint-Niklaas (2013)

232 pagina’s; prijs 14,95

Omslag: Klaas Demeulenmeester

Weet je nog wat je las toen je twaalf was? Ik wel. Ondanks dat het al weer vijftig jaar geleden is, weet ik het nog goed. Ik had net de gehele jeugdbibliotheek van de plaatselijke bibliotheek helemaal uit. Althans de boeken die me interesseerden en dat waren er veel. Ik had in die tijd twee abonnementen en sleepte elke week tien boeken mee naar huis. Meestal moest ik binnen die week nog eens terug voor een nieuwe voorraad. Ik had net dispensatie gekregen voor de volwassenenafdeling waarbij ik, onder toezicht weliswaar, boeken mocht lenen. Via de Spectrum Prisma pockets, de Bruna Zwarte Beertjes en Maraboe en de eerste Meulenhoff witte boekjes, was het mijn eerste kennismaking met bijvoorbeeld: Asimov, Anderson, Bloch, Heinlein, van Vogt, Bradbury en ga zo maar door. Ik wist niet wat me overkwam. Maar hoewel de verhalen soms als een schok binnenvielen heb ik nooit, nee echt nog nooit zo’n horror gelezen als in ‘Nachtwild’ geschilderd wordt. Ik durfde dat soort boeken ook niet te lezen, moet ik eerlijk bekennen. Pas veel later heb ik de schade ingehaald.

Ik denk dat kinderen in de afgelopen vijftig jaar een hele inhaalslag gemaakt hebben en niet echt meer opkijken van wat slasher gebeuren, maar daar waren de tere kinderzieltjes van destijds nog lang niet aan toe.

Ik zal een fragmentje, zonder dat het verder iets verklapt, uit ‘Nachtwild’ reproduceren, dan kan je eens kijken of je zelf al zoiets las toen je twaalf was. Hier komt het: “Annie duwde Sjef ruw opzij, trok met haar hand haar haarpin los, zodat haar ravenzwarte lokken over haar schouders vielen en plantte het ding recht in het oog van het monster. Hij maakte een sissend geluid en het wezen krijste het uit. Het liet zowel Sjef als de deur los en rolde rokend over het wegdek, weg van het busje. Toen het lichaam onder de wielen van de tram verdween, was het niet meer dan een wolk van as, die in de avondlucht verpulverde.” En even verder: “ ‘Iew’, kreunde Annie en ze keek met een grimas naar de rokende oogbal die nog aan haar haarpin zat gespietst.”

Ik heb de namen even veranderd om geen spoilers weg te geven. Nu… kan jij je voorstellen dat je zoiets las toen je twaalf was? Ik niet. Ik zou, denk ik, de eerste uren niet slapen en verdacht zijn op elk geluidje dat ik maar hoorde. Maar nu is het blijkbaar niet anders dan normaal. Mooi dat het kan en mooi dat de kinderen van nu er tegen kunnen.

Nog een stukje achterflap: Het lijkt wel alsof een duistere kracht de stad (Brussel) in zijn greep heeft. Het aantal moorden en verdwijningen is op enkele maanden tijd dramatisch toegenomen, en ook op de school van Maikel duiken een paar obscure figuren op. Wie is de mysterieuze goth Johanna die zich zo afzijdig houdt? Waarom vertelt de nieuwe geschiedenisleraar alleen maar gruwelverhalen uit de 19de eeuw? En waarom wordt iedereen zo snel verslaafd aan het nieuwe computerspel ‘Dark Blood’ dat je gratis kunt downloaden?

Johan Vandevelde, bekend van de serie Elfenblauw en Bart Vermeer gooien in dit boek alle registers open. Horror met een hoofdletter H. Het boek staat bol van het gevecht van een selecte groep jongeren en een paar volwassen begeleiders, tegen bovennatuurlijke wezens die het gemunt hebben op bloed, vers en stomend. Het liefst van jonge mensen, maar als het niet anders kan, is wat ouder bloed ook niet te versmaden.

Het tweede deel ‘Bloedlijn’ is ook al uit en dat ben ik op dit moment aan het lezen. Eerdaags komt daar ook een recensie van. Het derde en afsluitende deel ‘Levensgif’ staat gepland voor oktober.

Jos Lexmond

Armada – Ernest Cline (YSF)
Uitgeverij Q, Amsterdam – Antwerpen (2016)
382 pagina’s; prijs 17,50
Oorspr.: Armada – (Crown Publishing Group – 2015)
Vertaling: Ralph van der Aa
Omslag: Adept Vormgeving
Illustraties: Russell Walks

Met ‘Ready player one’, won Ernest Cline de Prometheus Award 2012. Een dag na de publicatie van ‘Ready player one’ (in 2010)werden de filmrechten al verkocht aan Warner Bros. Naar verluidt wordt de film, geregisseerd door Steven Spielberg, uitgebracht in 2018.
De vertaling van het boek verscheen in 2014. Ik heb het (nog) niet gelezen, maar ga het alsnog op mijn lijstje van te lezen boeken zetten. Of ik er ooit nog aan toe kom… dat weet ik niet, maar de intentie is er en dat is het belangrijkst.
De filmrechten van ‘Armada’ werden al ruim voor de publicatie verkocht aan Universal Pictures. Dus het gaat goed met meneer Cline, dat mogen we wel stellen.
‘Ready player one’ en ‘Armada’ hebben beiden hun roots in de gamewereld. Een wereld waar ik niet echt in thuis ben. Of liever: echt niet in thuis ben. Ik ben gestopt met gamen toen het wereldberoemde ping pong, gespeeld op de televisie (ken je nagaan hoe oud ik ben) immens populair was. Zelfs op de laagste snelheid had ik al moeite de ‘bal’ terug te slaan. Ik gaf de moed heel gauw op. Dus ik weet niets van gamen, daar komt het op neer.

Hoe dan ook. Zack Lightman is wel een gamer en een goede ook. Op een dag op school tijdens een bijzonder saaie les wiskunde kijkt hij uit het raam en ziet hij een ruimteschip langs vliegen. Het is een Sobrukai Glaive fighter, een van de ruimteschepen die bestuurd werden door boosaardige aliens uit het spel Armada, zijn favoriete videogame. Sterker nog… Zack is een van de beste spelers van de wereld. Hij staat op de zesde plaats op de wereldranglijst. Wat hij zag blijkt meer dan echt te zijn. Buitenaardse wezens zijn vastbesloten om de aarde te vernietigen en zullen binnen vierentwintig uur aanvallen. De wereld maakt zich op voor een verwoestende aanval.
Zack’s vader die (kleine spoiler) gestorven was bij een ongeluk, blijkt niet dood te zijn. Al in 1973, toen de Pioneer 10 langs Europa (een maan van Jupiter) scheerde bleken daar al tekenen van buitenaardse beschaving en de aarde had tijd om haar verdediging te organiseren. Zack’s vader werd al vroeg ingelijfd en is nu een hoge pief bij de Earth Defence Alliance. Jarenlang, zonder het te weten, werden gamers via het spel Armada opgeleid om aliens te bestrijden. Miljoenen drones staan klaar om via game consoles bestuurd te worden door even zoveel gamers. Het lot van de wereld ligt in de handen van de nerds. Zach moet een moeilijke beslissing nemen om de aarde en haar bewoners te redden van de ondergang.

Het verhaal is wel wat over de top, maar wie kan het wat schelen. Het is snel en wordt met vaart en passie verteld. Ik heb er behoorlijk wat plezier aan beleefd. Misschien ga ik het gamen ook nog eens leren, en heel misschien kan ik dan ook nog eens in een interceptor tegen kwaadaardige aliens vechten, al vrees ik dat ik dan in een van de traagste interceptors zal moeten vliegen die er maar zijn. Reactievermogen van lik me vestje.

Jos Lexmond