Auteur: Jos Lexmond

De Kaarsenmaker van Arranmore – Catherine Doyle (JFA)
Stormwachter 1
Uitgeverij Fantoom (2019)
288 pagina’s; prijs 17,99
Oorspr.: The Storm Keeper’s Island (Bloomsbury Publishing Plc., Londen – 2018)
Vertaling: Maria Postema
Omslag: Manuel Šumberac

Het is niet ongebruikelijk dat er boeken voorbij komen die ik graag gelezen zou hebben toen ik nog een jongetje van een jaar of twaalf of daaromtrent was. Niet dat ik destijds niet voldoende te lezen had, daar niet van, maar een aantal van de verhalen die ik voorbij zie komen zijn dermate aantrekkelijk in mijn ogen, dat ik ze destijds graag verslonden zou hebben. Sommige van de jeugdboeken hebben een hele grote aantrekkingskracht op me, waardoor ik graag doe alsof ik weer twaalf ben en verslind ze dan alsnog. ‘De Kaarsenmaker van Arranmore’ is zo’n boek. Waarom dat specifieke boek zo’n aantrekkingskracht op me had, kan ik niet omschrijven. Het was nou eenmaal zo. Ik was heel erg blij dat het me toegewezen werd als recensieboek en nog blijer toen ik het ontving. Anders dan andere boeken was het samen met een mooie ansichtkaart en boekenlegger netjes in een stemmig papiertje verpakt, en vergezeld van een kaarsje in een blikje om de feeststemming nog wat te verhogen. Dit soort dingen vind ik heel erg leuk en het bewijst dat het de uitgever eraan gelegen is, de presentatie van het boek zo smaakvol mogelijk te verzorgen. De stemming was al gemaakt! Hulde en lof wat dat betreft.

Het verhaal dan. Het is niet verbazingwekkend te kunnen vertellen dat ik het bij het rechte eind had. Het was een verhaal om van te smullen en dan niet alleen voor kinderen, maar ook weer voor het kind in mij. Op de een of andere manier heb ik er een neus voor denk ik. Geef me een stapel boeken en ik pik ze er zo tussenuit.

Fionn Boyle woont normaal gesproken in een van uitlaatgassen vergeven Dublin, waar bouwvakkers herrie maken en een half aangelegde trambaan die dwars door de stad snijd en de toeristen van het voetpad drukt. Het is zijn thuis, maar nu is hij aan boord van een veerboot op weg naar Arranmore. Hij zit op een plastic stoel en probeert niet over zijn schoenen te kotsen. De zee is ruw. Tara, zijn oudere zus, staat aan de reling van de veerboot. Zij schijnt geen last van zeeziekte te hebben. Van Fionn mag ze over boord vallen en een klein beetje verdrinken. Niet genoeg om dood te gaan, maar wel genoeg om het gedeelte van haar hersenen dat haar zo’n rotkarakter geeft te laten opeten door een voorbij zwemmende vis. Fionn en Tara zijn onderweg naar hun opa om de vakantie door te brengen op het eiland waar hij Stormwachter is. Op Arranmore, waar Fionns vader eens verdronken is. Als de veerboot aanlegt en zijn zus van de veerboot springt, blijft Fionn aarzelen. De grond trilt onder zijn voeten en laat zijn voetzolen heel zachtjes sidderen. Fionn hoort het gefluister in zijn bloed en in zijn botten. ‘Kom hier’, zei de stem. ‘Kom thuis’.

Als dit je niet nieuwsgierig maakt naar de magische belevenissen van Fionn, zijn zusje en zijn opa op het eiland Arranmore, dan weet ik het niet. Ik heb het in ieder geval ademloos gelezen en het kind in mij is uitermate benieuwd naar het volgende deel dat in het Engels al is aangekondigd: ‘The Lost Tide Warriors’. Naar verluid gaat deze serie uit vier delen bestaan en ik hoop maar (met heel mijn hart) dat ze vertaald gaan worden. Als u het nog niet doorhad… wat mij betreft een hele dikke aanrader, kind of niet.

Jos Lexmond

Reisdagboek van Travis Montgomery – Victoris Farkas (JSF)
Uitgeverij Volt, Amsterdam – Antwerpen (2019)
189 pagina’s; prijs 14,99
Omslag: Nancy Koot
Omslagillustratie & illustraties: Irene Cécile

Naar mijn idee komt het steeds meer voor. Boeken met heel erg veel, veelal simpele, illustraties. De verhalen hebben meestal een humoristisch karakter en dus ook de plaatjes meteen. Dat is natuurlijk omdat de kinderen tegenwoordig een zeer korte concentratieboog hebben en met al die snelle You Tube filmpjes snel afgeleid en verveeld zijn en op zoek gaan naar een nieuwe sensatie. Misschien is dit soort boeken daar wel een reactie op en moeten de kinderen aldus weer aan het lezen gebracht worden. Het doel heiligt de middelen zullen we maar zeggen, en als het werkt… ben ik helemaal voor. Persoonlijk vind ik het veel te onrustig lezen en zou er welhaast zenuwachtig van worden. Maar ik behoor dan ook niet de doelgroep waar dit soort verhalen voor bedoeld is. Wie hiermee begonnen is? Ik zou het zo gauw niet weten, maar als ik zou moeten gokken, dan zou ik David Walliams zeggen. Tegenwoordig een kinderboekenauteur (sinds 2009), maar vroeger vooral bekend uit de zeer komische televieserie: ‘Little Britain’. Maar David Walliams is niet de enige die zich op dit pad begeeft. Hij heeft tegenwoordig meerdere collega’s die zich, met meer en minder succes, hiermee bezig houden. Om er een paar te noemen: David Baddiel en David O’Connell (het lijkt wel of het voorbehouden is aan Davids, maar niets is minder waar). In ons eigen Nederland is natuurlijk Tosca Menten (met de illustraties van Elly Hees) met haar Dummie de Mummie een goed voorbeeld.

Het verhaal dan. Ondanks dat ik de vele illustraties en tekstjes met extra informatie behoorlijk afleidend (te druk) vond, kwam ik in dit verhaal verschillende hilarische momenten tegen waardoor ik geregeld een waarderende grijns of een spontane grinnik niet kon onderdrukken. Ook de illustraties waren nogal eens ondersteunend grappig.

Het is het jaar 2304. De twaalfjarige Travis Montgomery onderneemt met zijn familie, zijn vader Theo, zijn moeder Lorraine, zijn puberzus van vijftien, Jenna en de tweeling Emy en Livvy van zes (die de irritante gewoonte hebben zich altijd en overal te verstoppen) een vakantierondreis van 21 dagen naar Mars. Travis houdt op de reis een reisdagboek bij en noteert (nou ja noteert… hij hoeft alleen maar de gedachtevertaler aan en weer uit te zetten) minutieus hun belevenissen. Het wordt een reis met vele dieptepunten en ook nog wel een paar hoogtepunten. Het eerste dieptepunt is al een feit als de tweeling zich voor de vlucht naar het International Space Station verstopt heeft op de achterste rij van de negentiende vlucht en niet gevonden kan worden. Paniek dus. De bagage van de familie Montgomery wordt al van boord gehaald als de tweeling op het nippertje gevonden wordt en de familie hals over kop toch nog aan boord van de achttiende vlucht kan plaatsnemen. Op het Space Station is het weer haasten om op tijd aan boord van de AirSpace 380 Odin te geraken, waardoor de bagage helaas achterblijft en daardoor de gehele reis achter hen aan reist, maar hen nooit bereikt. Het bleef niet bij dit ene incident, maar het zou een aaneenschakeling van incidenten worden, waarbij Travis er de moed in blijft houden en min of meer zijn eigen plan trekt.

Conclusie… ik heb me wel vermaakt met dit verhaal. Misschien nog eens een vakantie reis naar de asteroïdengordel, of Jupiter met zijn manen, of naar Saturnus? Maar dan misschien toch met wat minder illustraties of verklarende tekstjes, of zou dat dan toch de kracht van dit boek zijn?

Jos Lexmond

Roest – Jasper Polane (SF)
De Zwijgende Aarde, deel 2
Quasis Uitgevers (2019)
201 pagina’s; prijs 15,00
Omslag: Loek Weijts
ISBN 978-94-92099-41-9

Ofschoon ik tot nu toe toch maar veertig procent van ‘De Zwijgende Aarde’ gelezen heb, wil ik nu al zeggen dat het project van Jasper Polane en Quasis meer dan geslaagd is. Een boude bewering? Ja… misschien wel, maar afgaande op wat er nog aan schrijvers volgt en Quasis een beetje kennende, durf ik dat best. Ik ben trouwens net op tijd klaar met ‘Roest’ voor het volgende boek in de reeks. Nog maar heel erg kort geleden zag ik op facebook dat ‘Titanium’ van Mara van Ness zojuist van de drukker was gekomen, dus eh… laat maar komen. Ik ben er helemaal klaar voor.

‘Roest’ is weer een heel ander verhaal dan ‘Revolte’ van Jorrit de Klerk. Dat moet natuurlijk ook. Het speelt zich af in hetzelfde tijdsgewricht, maar is, behalve dat hier ook de Aarde op een gegeven moment zwijgt, weer totaal anders van opzet. Het verhaalt van het leven van Sam (Samantha) Peeters. Ze is magistraat en dat houdt in dat ze als een soort van sheriff tussen de verschillende nederzettingen op Mars reist om de wet te handhaven en recht te spreken. Ze is een eenling én een rode dochter. Zeven jaar geleden werd ze geïnfecteerd met een technovirus dat haar DNA herschreef en is ze onderweg een echte Martiaan te worden die ook werkelijk en zonder bescherming op de oppervlakte van Mars kan leven. Die transitie gaat niet zonder slag of stoot en Sam, nog maar gedeeltelijk veranderd, is doodsbang om de rest van de transitie te ondergaan en die onzekerheid en angsten beïnvloeden ook haar werk als magistraat. Soms vraagt ze zich af of ze de verandering wel aankan. Intussen komen de brokstukken van een uit zijn baan geslagen maan snel dichterbij. Die inslag kan het einde van de Martiaanse samenleving betekenen of de installatie daarvan een grote boost geven.

Tegen deze achtergrond heeft Jasper Polane een boeiend verhaal geschreven, waarvan je steeds meer wilt. Misschien worden we op onze wenken bediend want (ook al kort geleden) zag ik een geheimzinnige foto van een vergadering van een aantal van de schrijvers (en meer) van ‘De Zwijgende Aarde’ met het verwachtingsvolle onderschrift: ‘Wat gebeurt hier? It’s a secret! Volgend jaar meer.’ Een opmerking van Anthonie Holslag was: Zoveel talent in een ruimte, dat kan nooit goed gaan.’ Of juist wel natuurlijk. We wachten, onze ziel in lijdzaamheid bezittend, maar af. Weinig anders dan dat, kunnen we niet doen.

Terug naar ‘Roest’. Zoals eerder gememoreerd, heeft Jasper Polane hier een boeiend verhaal afgeleverd. Er zaten ook nogal wat leuke bijkomstigheden in. Zoals de uitdrukking (onderaan pagina 25): ‘Dat kreeg je als op de grond de paus ging liggen pesten’. Ha… daar heb ik behoorlijk over na lopen denken en zelfs op internet op proberen te zoeken. Lauw loene dus. Zelf verzonnen, Jasper? En wat betekent het?
Op pagina 53 (en verder ook nog) wordt aan de nederzetting Thoris gerefereerd. Ik mag Tars Tarkas worden als die naam niet van Dejah Thoris (De prinses van Mars), komt, uit de boeken van John Carter van Mars van Edgar Rice Burroughs. Daar was ik vroeger helemaal gek van toen die verhalen, voor mijn gevoel, voor het eerst in de jaren zeventig verschenen. Ik heb ze helemaal kapot gelezen. Later kwam ik erachter dat die al in de jaren ’20 voor het eerst verschenen waren. Nog even een nieuwtje, zo maar even tussendoor. Marten Jonker, een Edgar Rice Burroughs liefhebber en verzamelaar brengt om de zoveel tijd Edgar Rice Burroughs boeken uit in eigen beheer. Zo heeft hij in het verleden het ontbrekende Pellucidar verhaal vertaald en uitgegeven (Tanar van Pellucidar) en twee John Carter boeken (‘Synthetische mannen van Mars’ en ‘Een krijgsman van Mars’). Kijk op zijn website voor meer: http://www.edgarriceburroughs.nl Dit maar even tussendoor voor de liefhebbers en… met dank aan Marcel van de Rijst voor de geweldige tip!

In ‘Roest’ komen meerdere subtiele aanwijzingen (net als in ‘Revolte’) voor dat ons eigen Nederland een duidelijke suprematie heeft in de ruimte. Er wordt onder andere weer met guldens betaald en de K.R.M., wat volgens mij de Koninklijke Ruimtevaart Maatschappij moet betekenen, heeft een duidelijk monopolie. Ik kan niet wachten om te ontdekken wat de andere schrijvers voor subtiels in de serie verstopt hebben. Dolle pret en meer dan een aanrader. Welhaast een verplichting voor degenen die zich SF liefhebber noemen.

Jos Lexmond

De Obeliskpoort – Nora K. Jemisin (SF)
De Gebroken Aarde 2
Uitgeverij Luitingh-Sijthoff B.V., Amsterdam (2019)
350 pagina’s; prijs 24,99
Oorspr.: The Obelisk Gate – The Broken Earth 2 (Orbit – 2016)
Vertaling: Lia Belt
Omslag: Lauren Panepinto/DPS/Arcangel Images

Het lag absoluut niet aan het verhaal, maar geheel en al aan mezelf. Ik geloof niet dat ik ooit een boek met meer moeite gelezen heb dan ‘De Obeliskpoort’, het tweede deel van ‘De Gebroken Aarde’ van Nora K. Jemisin. Het begon er al mee, zeer tegen mijn gewoonte in, dat ik plande ‘Het Vijfde Seizoen’, het eerste deel nogmaals te lezen. Vroeger, toen ik nog geen recensies verzorgde, deed ik dat nogal eens, maar nu dus niet meer. Het kost eenvoudig te veel tijd. ‘De Obeliskpoort’ kwam net mooi voor mijn weekje voorjaarsvakantie uit en het is mijn gewoonte om op vakantie enkel en alleen voor mijn plezier te lezen en niet omdat het moet. Nou moet ik zeggen dat ik nooit een hekel aan lezen heb en dat ik in de gelukkige omstandigheid ben zelf mijn eigen recensieboeken uit te kunnen zoeken. De kans dat je dan een oninteressant pokkeboek door je ogen moet halen wordt zo ook wel heel erg klein. Dus buiten de normale Vance (waarvan er altijd zeker een mee gaat), gingen dit keer ook de beide ‘Gebroken Aardes’mee. Na de Vance met meer dan plezier te hebben geconsumeerd, begon ik monter en verwachtingsvol aan ‘Het Vijfde Seizoen’ om gewoon weer in het verhaal te komen. Er zaten heel wat boeken en korte verhalen sinds ik het voor de eerste keer las, dus dat was geen overbodige luxe. Opnieuw sloeg het verhaal me van mijn stoel. Het pakte me stevig bij de lurven en ik genoot er weer met volle teugen van. De vakantie was al weer om toen ik het uit had en opgewekt naar ‘De Obeliskpoort’ greep. Op 6 juni stond een staaroperatie op het programma. Het linkeroog dit maal en drie weken later het rechteroog. Ik had geen idee wat voor ellende dat op zou leveren en hoeveel vertraging het leeswerk vanaf dan, zou oplopen. De staaroperatie ging goed, maar s’avonds werd ik overvallen door een lichte hartinfarct, welke door complicaties leidde tot twee weken ziekenhuis, wat uiteindelijk afgesloten werd door dotteren en het plaatsen van een stent. Ik zal jullie verder niet vervelen met de details. Maar… door de staaroperatie zag ik nu goed, zonder bril, met het linkeroog, terwijl rechts ik niets zag zonder bril. Daar werd ik, buiten het andere gedoe, stapelgek van. Niet dat ik heel erg goed kon lezen in het ziekenhuis. Ik ben gewoon ’s nachts thuis te lezen in volstrekte stilte. Ha… kom daar maar eens om in het ziekenhuis. De staaroperatie van rechts is inmiddels voor onbepaalde tijd uitgesteld en ik heb een gewone ruit in de linkerkant van de bril. Ik kijk nog steeds wel raar tegen de wereld aan, maar kan weer wat lezen. Aan alle ellende komt uiteinde een einde.
En nu… nu heb ik eindelijke ‘De Obeliskpoort’ uit kunnen lezen. En ondanks alle hobbels heb ik daar weer ontzettend van genoten. Het ging gewoon op hetzelfde hoge niveau door waar ‘Het Vijfde Seizoen’ eindigde en heeft wat mij betreft het winnen van de Hugo Award van 2017 meer dan verdiend.
De aarde is aan het laatste seizoen begonnen en mens en dier verstikken haast in de stof en asregens. Essun zoekt nog steeds haar dochter die in afgelegen gebieden haar snel in kracht lijkt te overtreffen. Het verhaal jaagt je voort langs de woorden, naar volgende alinea’s, door de pagina’s naar een zinderend einde wat alweer een begin beloofd naar het laatste deel ‘De Stenen Hemel’. Luitingh-Sijthoff kondigt dit aan in het boek, dus ik ben helemaal niet bang meer dat het niet zal verschijnen. Maar wanneer dit zal zijn…, ik weet het niet. Afwachten maar, vrees ik.
Nog een ding. Er was bij het eerste deel een discussie gaande over in welke categorie ‘De Gebroken Aarde’ nu eigenlijk thuishoort. Het is toch iets dat een bibliograaf als ikzelve graag doe, boeken in hokjes stoppen. Hoewel het nergens staat en je volgens Appendix 1 heel erg ver terug kan kijken in de geschiedenis, meen ik toch met absolute zekerheid te kunnen zeggen dat deze trilogie zich ver in onze toekomst afspeelt, waarbij zelfs de maan eens op de aarde te pletter sloeg, afspeelt. Wat mij betreft dus absoluut SF, Alhoewel ik wel moet toegeven dat er weinig Science bij komt kijken. Paranormale fictie zou misschien beter passen. Maar toch… houd ik toch maar SF aan. Gaarne bereid tot voortzetting van de discussie.

Jos Lexmond

Nachtwakers (DIV)
Godijn Publishing, (2019)
291 pagina’s; prijs 16,95
Omslag: Jen Minkman/Pixmania.com

Nachtwakers was het thema van een verhalenwedstrijd georganiseerd door Godijn Publishing, waarvan de sluitingsdatum op 31 december 2018 was. De verhalen moesten tussen de 2.500 en 3.000 woorden lang worden en allemaal SF of Fantasy zijn. De reacties waren overweldigend. Er waren vijfenzeventig inzendingen wat ik behoorlijk veel vond. De juryleden: Elly Godijn, Esmeralda van Belle en Johan Klein Haneveld hebben hun tanden erin gezet en moeten er een behoorlijke kluif aan gehad hebben. Natuurlijk zijn de verhalen allemaal fantastisch, maar van de zesentwintig verhalen (inclusief het bonusverhaal van J. Sharpe) in deze bundel telde ik veertien SF verhalen, vijf Fantasy verhalen, vijf Horror verhalen en twee Spookverhalen. Ik mag wel zeggen dat ik het aantal SF verhalen bij de vijfentwintig beste verhalen van deze verhalenwedstrijd behoorlijk hoog vind en ik denk dat ik ook wel mag zeggen dat het de SF uitgaven van boeken en/of verhalen (in vertaling of anderzijds) niet reflecteert.
Uiteraard hebben we de geweldige ‘De zwijgende aarde’ reeks van Quasis. ‘De gebroken aarde’ trilogie van Jemisin. De boeken van Johan Klein Haneveld, de briljante Young Adult SF van Guido Eekhaut en Nico de Braeckeleer bij Clavis en her en der nog wat, Maar verder is het vooral Fantasy wat de klok slaat. Volgens mij kan dat veel beter dames en heren uitgevers van Nederland en België. Ik zou zeggen: Kijk naar de trends in ‘Nachtwakers’, de Ganymedes bundels, Edge Zero en ook naar de bundel ‘Achterblijvers’, ook van Godijn Publishing. Waarmee ik ook nog wel even wil benadrukken dat de ‘kleinere’ uitgavers als Macc, Quasis en Godijn Publishing het geweldig doen op dit gebied.

Maar goed… terug naar de verhalenwedstrijd ‘Nachtwakers’. Het trof me, net zoals bij de verhalenwedstrijd ‘Achterblijvers’ hoeveel talent we hier in het Nederlandse taalgebied hebben. Ook vond ik het aantal onbekende namen (voor mij dan en dat wil toch wel wat zeggen ivm mijn medewerking aan FANDATA) zeer opvallend. De kwaliteit van de verhalen vond ik goed tot briljant. Het was frappant dat de scheidslijn tussen briljant en goed ook al ergens halverwege deze bundel lag en duidelijk zichtbaar was. Dat impliceert dus ook dat ik het behoorlijk met de jury eens was, al zijn er natuurlijk altijd meningsverschillen en kwesties van smaak. Zo had ‘Zook’ van Mike Jansen van mij absoluut mogen winnen, ofschoon ‘Antibiose’ van Filip Camerman ook heel erg sterk was. ‘De nacht der aarde’ van Hendrik van Oordt, vond ik bijzonder origineel en het andere verhaal van Mike Jansen: ‘De nacht van het universum’, was voor mij een sterk staaltje universum geschiedenis en had van mij ook best hoger mogen eindigen. ‘Arendsoog’ van Ilona de Lange was origineel en intrigerend en ‘De violist’ van Sam Janssen is wat mij betreft Hamelen 2.0. ‘Bij nieuwe maan’ van Luc Vos vond ik heel erg eng. ‘Red me’ van Annette van de Meij was een heel erg leuk spookverhaal. Het bonusverhaal van J. Sharpe: ‘Astraal lichaam’ was wat mij betreft een prima toevoeging en afsluiting, van deze fantastische bundel. Alleen het waarom van een bonusverhaal was mij niet geheel en al duidelijk. Maar… beter mee verlegen, dan om verlegen.

Het winnende verhaal van Britt Zwijnenberg: Lang leve de goden!’, was een leuk horror verhaal. Terecht dat het hoog eindigde, maar voor mij was het geen winnaar. Het is maar goed dat ik geen jurylid was, want ik zou waarschijnlijk persoonlijke voorkeuren zwaar laten tellen en niet objectief naar de verhalen kunnen kijken.
Natuurlijk heb ik niet iedereen, opgenomen in deze bundel vermeld. Dat is niet te doen. Zoals eerder gezegd was het niveau over de gehele linie goed en er was, naar mijn mening, geen enkel verhaal bij dat onder de middelmaat bleef. Al met al een sterke bundel, waarvan ik er meer zou willen zien. Wat mij betreft mag er een nieuwe verhalenwedstrijd uitgeschreven worden. Ik houd me aanbevolen.

En… wat schetst mijn verbazing nadat ik dit bovenstaande vandaag schreef… zojuist ontving ik de oproep voor een nieuwe schrijfwedstrijd van Godijn Publishing met als thema ‘Zonderlingen’. De deadline is op 3 november 2019 en de lancering is op het Fantasy/SciFi te Arnhem op 7 maart 2020. Welaan… ik kan niet anders zeggen dan: Doet allen mee. Misschien gooi ik zelf ook wel weer eens een verhaaltje op. ‘Zonderlingen’, hmm, ik denk dat dit thema me wel ligt.
Het is best Cool als je wens op deze manier stante pede vervuld wordt!

Jos Lexmond

Pioniers – Timo Parvela & Bjorn Sortland (JSF)
Kepler 62, deel 4
Clavis Uitgeverij, Hasselt – Amsterdam – New York (2019)
125 pagina’s; prijs 19.95
Oorspr.: Kepler62 – Bok 4: Pionerer (Werner Söderström Ltd., Helsinki – 2016)
Vertaling: Michiel Vanhee & Sofie Maertens
Omslag & Illustraties: Pati Pitkänen

Na een lastige en spannende reis (ik ga daar verder niet op in, lees vooral ‘De reis’) door de ruimte, landen Marie, Ari, Joni en de andere kinderen eindelijk op Kepler62e. Het is er prachtig: weelderig groen gras, een blauwe hemel, bergen, helder water en zuivere lucht. Een paradijs om zo te zeggen, maar al gauw komen ze er achter dat ze niet alleen op deze mooie wereld zijn.

Zoals eerder gezegd, ga ik er verder niet veel meer over vertellen dan wat er op de achterkant genoteerd staat. Ik wil er eigenlijk niets over verklappen, want dan gaat de lol er af. Een ieder die meer wil weten, zal het zelf moeten gaan lezen. Wat ik nog wel wil zeggen is dat het verhaal steeds meer opvalt door de constante kwaliteit. Natuurlijk… het is bedoeld voor kinderen vanaf een jaar of acht en beweegt zich natuurlijk ook op dat niveau, maar ikzelf vond het heel erg genietbaar en vooral, ik zeg het nog maar eens, zijn de illustraties van Pasi Pitkänen (ook een Fin) soms oogstrelend. Ik wil er dan ook nog meer van zien… veel meer. En… als je je kinderen verslingerd aan SF (zoals de jongste van Jorrit de Klerk) wil laten raken, dan is dit ideaal om mee te beginnen. Het is modern, met heel erg veel plaatjes (ook een must voor kinderboeken tegenwoordig, vanwege de afleiding van de vele strips en computerspellen waar boeken mee moeten concurreren) en past prima in de belevingswereld van de kinderen van tegenwoordig. Ze zullen er zich prima mee vermaken.

Ik heb eens rondgekeken in het Finse en Noorse taalgebied (want in tegenstelling van wat ik eerder meldde, namelijk dat de schrijvers Finnen zijn, klopt dus niet. Timo Parvela is een Fin en Bjorn Sortland een Noor) en de serie gaat verder. Het is natuurlijk nogal lastig want Fins, dan wel Noors zijn niet echt talen waar ik in uitblink, maar zo te zien zijn er zeker nog twee delen volgend op dit deel en vrijwel zeker heb ik ook nog een zevende en achtste deel gezien. In ieder geval heb ik de omslagen gespot. Ik hoop maar dat Clavis de reeks voortzet. Het zou heel erg jammer zijn als de serie bij deel 4 in vertaling ophoudt. Zoals gezegd is het lezen in het Fins of Noors… geen optie. Dus duimen maar en hoop houden voor de toekomst… (dat is trouwens altijd goed).

Jos Lexmond

De Reis – Timo Parvela & Bjorn Sortland (JSF)
Kepler 62, deel 3
Clavis Uitgeverij, Hasselt – Amsterdam – New York (2019)
159 pagina’s; prijs 19.95
Oorspr.: Kepler62 – Kirja 3: Matka (Werner Söderström Ltd., Helsinki – 2016)
Vertaling: Sophie Kuiper
Omslag & Illustraties: Pati Pitkänen

Het zal wel geen toeval zijn dat er momenteel nogal veel berichtgeving is over de Kepler systemen die door de Kepler telescoop bekeken worden en waar de ene na de andere planeet ontdekt wordt die in de zogenaamde ‘Goldilocks zone’ ligt. Dat is een zone binnen een planetenstelsel op een dergelijke afstand van de ster (of meervoudige ster) dat er leven mogelijk is zoals dat voorkomt op de Aarde. De belangrijkste factor hierbij is de temperatuur die dusdanig is dat water, een hoofdvoorwaarde voor leven zoals wij dat kennen, niet bevriest of verdampt (tussen 0 en 100°C). De term is afkomstig uit het Engelse sprookje van Goudlokje en de Drie Beren, waarbij Goudlokje drie borden pap proeft waarvan de ene te warm is, de andere te koud, maar de derde precies de goede temperatuur heeft. (Bron van deze info is, met dank, uiteraard Google).

Zo ook natuurlijk Kepler 62. Een systeem dat vijf planeten heeft en waarvan Kepler62-e en Kepler62-f zich in de bewoonbare zone bevindt. De ontdekking hiervan heeft zeer waarschijnlijk de Finse SF schrijvers Timo Parvela en Bjorn Sortland geïnspireerd om de Kepler reeks te schrijven.

De reeks begon met ‘Uitnodiging’ waarin de bemanning die de reis naar Kepler62 zou maken , geselecteerd werd via een spel. Dat werd gevold door het tweede deel ‘De Lancering’. Waar dat over gaat moge duidelijk zijn. Hier dan het derde deel: ‘De Reis’.

De dertienjarige Ari en zijn broertje Joni vertrekken samen met een aantal andere kinderen op de langste reis in de geschiedenis van de mensheid. De bestemming is Kepler62e. Eerst de reis naar het ruimtestation ISS4, waar de kinderen niet al te lang zullen verblijven. Gekoppeld aan het ruimtestation wachten de sterrenzeilers Santa Maria, Pinta en Niña, genoemd naar de zeilschepen van Columbus, op hen. De sterrenzeilers zijn voorzien van lichtzeilen die de ruimteschepen voortstuwen met de kracht van de zonnewind, waarbij ze een snelheid kunnen halen van wel honderd tot tweehonderd kilometer per seconde. Ze zullen eeuwen onderweg zijn en in de tussentijd zullen de kinderen slapen. De reis gaat echter niet van een leien dakje.

Het verhaal is spannend en boeiend verteld en de bijbehorende illustraties van Pasi Pikänen zijn schitterend te noemen. Ik noemde in een van de recensies van de eerste delen dat ik het bedrag van € 19,95 wel vrij prijzig vond voor een kinderboek, maar de kwaliteit van het papier, de illustraties en het verhaal, verzachten veel, zo niet alles. Wat mij betreft dus een dikke aanrader. De recensie van deel vier verschijnt kortelings.

Jos Lexmond

Jack Vance – De parasiet – 194p.
Spatterlight, Amstelveen (2019) € 14.99
Het Verzameld Werk van Jack Vance 19
(Bad Ronald, Ballantine Books, New York – 1973)
Vertaling: M.K. Stuyter SJ
Omslagontwerp & Illustratie: Howard Kistler
(Verkrijgbaar via Amazon.de)

‘De parasiet’. Als ik weer naar de titel kijk, denk ik twijfelend: Hmmm! Natuurlijk is de hoofdpersoon een parasiet, maar hij is vooral ‘Stoute Ronald’. Ik vind de originele titel toch net iets toepasselijker en zou daar zeker voor gekozen hebben. Een titel is natuurlijk wel heel erg belangrijk. Het is toch een uithangbord voor je boek en goed gekozen, kan het mensen aantrekken of afstoten. Alhoewel ik niet denk dat ‘De parasiet’ mensen af zal stoten, heeft ‘Stoute Ronald’, mijns inziens, net DAT beetje meer. Maar goed… daar ga ik niet over. We zullen het ermee moeten doen.

Het was een Vance die ik nog niet kende. Geen SF of Fantasy, maar wel fantastisch. Altijd heel erg leuk (voor mij dan in ieder geval) een nieuwe Vance te lezen en ‘De parasiet’ ging gewoontegetrouw mee in de koffer naar Texel voor een heerlijk weekje uitwaaien, zon, zee, strand en Vance. Er gaat altijd mimimaal een Vance mee op vakantie en dit keer waren het er twee. Ook had ik ‘De Zoon vaqn de Boom & De Huizen van Izm’ bij me (en buiten dat ook de beide boeken van N.K. Jemisin), maar daarover later meer.

Om de spanning er nog even in te houden las ik eerst ‘De Zoon van de Boom & De Huizen van Izm’ (die had ik natuurlijk al eerder gelezen), voordat ik mezelf toestond aan ‘De parasiet’ te beginnen. Recensie komt nog.
Het was een heel erg leuke ervaring om ‘De parasiet’ te lezen. Een echte Vance, of liever een verhaal met een idee zoals alleen Jack Vance ze kon verzinnen. Het verhaal las, ondanks de gruwel, heel erg ontspannen en soepel en ik weet zeker dat in de verdere toekomst dit boek nog wel eens een keertje meegaat op vakantie. Dit roept om herlezen te worden.

Ronald, stoute Ronald dus, is een wat dikkige, sociaal onhandige middelbare schoolleerling, die met zijn hardwerkende moeder in een oud huis woont. Hij is wild van Lauren Hansen, een populaire klasgenote, maar die wil niets van hem weten. Als hij na de zoveelste afwijzing gefrustreerd naar huis loopt, botst hij met zijn boze gedachten, waarin hij Lauren van allerlei kwaads toewenst, tegen Carol Mathews. Ze is een elfjarig buurmeisje, die op haar fiets nietsvermoedend rondrijdt. Je raad al wat er gebeurd. Met haar blonde haren, wordt Carol dodelijk slachtoffer van Ronalds wraakfantasieën. Als het meisje wordt ontdekt valt de verdenking, door de achtergelaten sporen, al gauw op Ronald. Thuis weet hij zijn moeder te overtuigen dat het allemaal de schuld van het buurmeisje is en zijn moeder verstopt hem in een ruimte onder de trap, die in allerijl van de buitenwereld wordt afgesloten. Ronald is verdwenen in zijn eigen huis en eigenlijk vindt hij dat niet heel erg. Hij heeft zijn spullen bij de hand, zijn fantasieën en zijn moeder om voor natje, droogje en zijn welzijn te zorgen. Maar dan overlijdt zijn moeder plotseling en Ronald is alleen in het huis. Het wordt snel verkocht aan een gezin met drie puber dochters. Ronald zit in de muren, en kijkt toe.

Jack Vance beschrijft prachtig de zielenroerselen van Ronald. Eigenlijk is het pure horror als je bedenkt dat er een psychopaat achter de muur zit die jou en je dochters bespied in al hun doen en laten. Als vader moet je daar niet aan denken.

Ik las ergens (denkelijk in de maandelijkse Spatterlight nieuwsbrief) dat ‘Bad Ronald’ verfilmd was en inderdaad… op IMDB vond ik hem zonder mankeren. Hij had een waardering van 6.9 en dat is voorwaar niet slecht voor een film. Ik wil hem absoluut zien! Later is er ook nog een Franse remake van gemaakt, maar die had maar een waardering van 5.1. Hopelijk vinden we ‘Bad Ronald’. Als dat zo is… dan zal ik dat weten te melden.

Nu maar weer wachten op de volgende Vance, die al weer aangekondigd is. Het is ‘De man in de kooi’ en is ook een niet eerde vertaalde roman. Ik ben bij voorbaat al weer enthousiast!

Jos Lexmond

Als je ademhaling stopt – Christine Geysen (YHO)
Als je sterft, deel 1
Kramat BVBA, Westerlo, Young Adult (2018)
214 pagina’s; prijs 18,95
Omslag: MaryDes Designs

Waarom ik dit boek ter recensie gekozen heb, zou ik niet kunnen zeggen. Misschien de omslag die best wel mooi is. Misschien was het de omschrijving, die ik op de een of andere website las, terwijl ik op zoek was naar nieuw te verschijnen fantastische romans, of misschien was het gewoon een gok om eens wat te proberen. Het zou ook goed een combinatie van alle drie kunnen zijn. Zoals ik bij mijn vorige recensie (‘De laatste dans’ van Bes Ceyssens) al vertelde, waag ik me ook wel eens wat nieuws, wat onbekends, zoals een debuutroman. Nieuwe ervaringen zijn altijd leuk en je weet maar nooit of er een pareltje tussenzit. Het kan natuurlijk ook vies tegenvallen, dat is het risico, maar eigenlijk heb ik nogal weinig tegenvallende recensieboeken door mijn ogen gehaald tijdens mijn carrière als recensent, dus durf ik best van tijd tot tijd een gokje te wagen.
Zoals gezegd is ‘Als je ademhaling stopt’ de debuutroman van de Belgische Christine Geysen (1987). Ik moet zeggen dat ik het dapper van de uitgeverij om meteen een debuut trilogie uit te geven van een schrijfster die verder nog nooit iets gepubliceerd heeft (althans niet eerder gevonden). Dan moet je er wel heel erg vertrouwen in hebben. Misschien heeft dat ook wel meegespeeld in mijn keuze destijds.

Hoe dan ook… ik kreeg het boek toegewezen en heb ‘Als je ademhaling stopt’ tot me genomen. Waar gaat het over?

Helia Saris is een zeventienjarig meisje dat een speciale gave heeft. Ze kan sterfdatums van mensen zien. Van iedereen. Van haar vader, van haar vrienden. Soms kan ze ook zien hoe en waar ze sterven. Maar wat doe je daar mee? Ga je ze het vertellen? Is er wel wat aan te doen? Kan je je eigen dood of de dood van je vrienden voorkomen als je weet wanneer en hoe? De datum kan wel veranderen en als haar vader zeven maanden eerder sterft dan dat Helia vooraf gezien heeft, gaat ze bij haar oma wonen. En oma weet meer, maar oma zwijgt als het graf (op de omslag stond dat oma zweeg in alle talen, maar dit leek me toepasselijker).

Het verhaal was intrigerend en ik heb het heel erg snel tot me genomen. Ik had het in een paar nachten uit (ik lees altijd tussen 00.00 uur en 02.00 uur) en ik vond het jammer dat het klaar was. Ik had er de volgende twee delen ook wel meteen achteraan willen lezen. Op de achterkant staat dat het tweede deel ‘Als je bloeddruk daalt’ in het najaar van 2019 verschijnt. Dat gaat dus nog een tijdje duren.
Er was eigenlijk maar een ding dat me enigszins irriteerde en dat waren de blanco regels tussen de alinea’s. Ik vond dat heel erg onrustig lezen. Hopelijk sluiten die in het tweede deel gewoon aan en hebben we pas een tussenregel als die noodzakelijk is.

Jos Lexmond

De laatste dans – Bes Ceyssens (YHO)
Clavis Uitgeverij, Hasselt – Amsterdam – New York (2019)
Young Adult
202 pagina’s; prijs 16.95
Omslag: Studio Clavis

Soms vind ik het leuk om een boek buiten mijn comfortzone te lezen. Het geeft niet wat het is, maar het moet natuurlijk wel fantastische elementen bezitten. Het lezen van verhalen buiten wat je normaal gewend bent te consumeren, maakt dat je open blijft staan voor andere dingen dan dat wat normaal je belangstelling heeft. Ze geven je een indruk van wat er verder zoal op de markt komt en houdt zodoende je interesse breed en levendig. Zo staat ‘De laatste dans’ voor bijna eigenlijk alles wat buiten mijn interesse sfeer valt. Ballet, roze, zoetig, tutu’s, spitzen en wat dies meer zij. Maar natuurlijk is de horror hier wel in ruime mate aanwezig. Eerst subtiel, maar later wordt het steeds meer onderdeel van het verhaal en maakt het dreigend en duister. Dus laat je niet bedotten door de roze omslag met de bloemen van dit boek, het had net zo goed ultra zwart kunnen zijn.
Het verhaal opent met een proloog waarin in 1999 een uitvoering door het Koninklijk Balletgezelschap zal worden gegeven van ‘Het Zwanenmeer’ van Tsjajkovski. Rosalind Valance is de befaamde danseres die het ballet mag leiden en staat te wachten totdat ze op mag komen. Haar onderbeen is zorgvuldig ingetapet om de blauwe plekken en zwellingen te verbergen, maar de zagende pijn is niet zomaar te verstoppen achter tape en verband. Haar grootse concurrent had haar geduwd in de hoop haar understudy te mogen zijn, maar als het aan Rosalind lag, zou niemand, maar dan ook niemand haar rol overnemen, hoe erg de pijn ook was. Rosalind begint haar voorstelling en de ene perfecte pirouette volgt op de andere en de sprongen worden steeds hoger. Ze voelt de pijn in jaar enkel niet meer en ze gaat steeds hoger, steeds feller tot… haar beide enkels het begeven. Ze smakt hard met haar hoofd op het houten podium en de mensen op de eerste rijen horen tot hun ontzetting een misselijkmakend gekraak. Haar lichtgroene ogen zijn opgesperd en twee dunne straaltjes bloed lopen uit haar neus. Ze is dood.
Op datzelfde moment wordt er in het ziekenhuis een baby geboren. Het kleine meisje opent haar ogen voor het eerst. Even leken ze een lichtgroene glans te hebben, maar dan werden ze lichtblauw als die van haar vader. De moeder dacht zich vergist te hebben.

Het verhaal zet zich voort in de huidige tijd waar Freyde, de baby uit 1999, en nu net achttien jaar oud geworden, keihard traint om een prima ballerina te worden. Soms als ze voluit moet gaan tijdens het dansen voelt ze dat iets of iemand haar lichaam overneemt. De horror begint…

Ik kende Bes Ceyssens nog niet. Volgens haar website https://www.besceyssens.com is ze een 21 jarige studente orthopedagogie uit Houthalen, België. Van kinds af aan schrijft ze en ‘De laatste dans’ is haar debuut. Ze werkt al aan een volgende project (ook te zien op haar website). ‘Vruchteloos’ is een ‘echte’ SF voor Young Adults dat zich 2180 afspeelt en wat in 2020 zal moeten verschijnen. Ik ben nu al benieuwd. ‘De laatste dans’ vond ik een behoorlijke kwaliteit hebben als debuutroman en ik verwacht nog veel meer van Bes te gaan horen (lezen).

Jos Lexmond