Es wird wieder passieren: Dark – HSF (2020/3)

„Es gibt keinen Zufall. Jeder Weg ist vorherbestimmt. Alles passiert, wann es passieren muss. Zur richtigen Zeit, am richtigen Ort. Als wäre der Teppich der Welt ein Geflecht von unendlichen Fäden. Jeder an seinem Platz. Aber die wenigsten von uns wissen, wohin ihre Reise geht.“

Dark gaat over de inwoners van het Duitse plaatsje Winden. Winden is vooral bekend vanwege de kerncentrale die er staat en voor de rest lijkt er op het eerste gezicht niet zo heel veel te gebeuren. Maar niets is wat het lijkt. De serie begint met een zelfmoord en de vermissing van een jongen met rood haar. Dit roept in de gemeenschap nare herinneringen op aan een niet opgeloste vermissing 33 jaar eerder. In de eerste aflevering gaan een aantal kinderen naar de ingang van een grot, maar ze schrikken en bij het wegrennen verliezen ze één van hen uit het oog. Dit is Mikkel Nielsen en hij komt niet meer thuis. Tenminste, niet in het heden wat in dit geval 2019 is.

Dit is het begin van een verhaal waarin vier families letterlijk met elkaar verbonden worden door heden, verleden en toekomst. De ene hoofdpersoon is Jonas Kahnwald, hij is de zoon van Mikkel die hij alleen kent als Michael en hem verwekt heeft in het verleden bij Hannah. De andere hoofdpersoon is Martha Nielsen die feitelijk het nichtje van Jonas is omdat Mikkel haar broer is. Duizelt het al? Dark is een serie die, om het idee te krijgen dat je er echt iets van snapt, meer dan een keer bekeken moet worden. Maar dat is wat mij betreft geen straf, ondanks het soms bijna onnavolgbare verhaal. De kracht van Dark ligt in het feit dat alle karakters ondanks de absurde situatie “echt” aanvoelen. Je kan, de soms heel donkere, motivaties van de karakters volgen. Hannah die eigenlijk helemaal niet met Michael had willen zijn, maar het liefst met Ulrich was geweest. Voor Ulrich heeft ze veel over: in 1986 liegt ze over het feit dat zijn vriendin Katharina aangerand zou zijn door hem en in 2019 gaat Hannah vreemd met hem wat ze koste wat kost ook wil laten merken aan zijn vrouw Katharina. En dit is maar een voorbeeld.

Alles is met elkaar verbonden. In de eerst twee seizoenen komt dit vooral naar voren door het steeds verder uitwerken van wat de gevolgen van tijdreizen voor de inwoners van Winden zijn. Ze zijn letterlijk aan elkaar verbonden, doordat het heden het verleden beïnvloed heeft en het verleden weer invloed heeft op de toekomst. Het tijdreizen in Dark werkt in eerste instantie in cycli van 33 jaar. Het wordt mogelijk gemaakt door een ongeluk dat met de kerncentrale gaat gebeuren. Onder de tijdreizigers zijn twee kampen. Het kamp van Adam dat niets anders wil dan een einde aan het tijdreizen maken en daarmee hebben zij dus ook het einde van Winden voor ogen. En dan is er het kamp van Eva, zij willen dat alles blijft zoals het is en ze doen dan ook hun uiterste best om de complete geschiedenis in stand te houden. En tot slot is er Claudia, zij wil vooral haar dochter Regina redden die gaat overlijden aan kanker.

In seizoen 3 blijkt Adam een oudere versie van Jonas te zijn en blijkt Eva een oudere versie van Martha te zijn. Maar ook dan is nog steeds niets wat het lijkt, want er blijken ook nog eens 3 realiteiten te zijn die aan elkaar verbonden zijn. In deze realiteiten leven de inwoners van Winden maar gaat alles net even anders. Dit wordt heel mooi in beeld gebracht door het gebruik van onder andere verschillende kleuren. In de ene realiteit heeft de school bijvoorbeeld gele deuren, terwijl deze in de andere realiteit rood zijn. Uiteindelijk kan er maar een realiteit blijven bestaan, en dat is de realiteit waarin alles zijn oorsprong gevonden heeft. Jonas en Martha moeten kiezen of ze door willen gaan in een oneindige cyclus zonder begin of eind. En als ze dat niet willen, wat is dan het alternatief en wat voor gevolgen heeft het kiezen daarvoor?

Dark verweeft in een complex verhaal veel wetenschappelijke, filosofische en literaire motieven. Denk hierbij aan directe verwijzingen naar Tesla en Schrödingers kat, maar ook aan H.G. Wells en het Griekse mythe van Ariadne. Er zijn duidelijke paralellen tussen deze legende en het verhaal van Dark door de 3 seizoenen heen. Lukt het Jonas en Martha om uit het labyrint te ontsnappen? Het afronden van een dergelijk complex verhaal is moeilijk en niet iedereen vindt dat het bij Dark goed gelukt is. Ik kan zelf goed met het einde leven en ik vind het ontzettend knap hoe het gelukt is om alle verschillende verhaallijnen tot een einde, of juist begin, te brengen. Maar het gaat in de laatste afleveringen wel erg snel, misschien soms wel te snel. En zou liefde uiteindelijk de ultieme keuze kunnen verantwoorden? Of past dat juist niet in een donker verhaal als dat van Dark wat juist vaak de slechte kanten van mensen wil laten zien?

Deze recensie, door Marlies Scholte Hoeksema, is eerder verschenen in HSF (2020/3).

Dark op Netflix

Denemarken is hét HSF-land! – HSF (2020/3)

Als ik op vakantie ga, neem ik uiteraard veel HSF mee (horror, sciencefiction en fantasy). Net voordat de grens dichtging, was ik samen met mijn vrouw het land ingereden voor twee weken Denemarken. Mijn tablet was dit keer vooral gevuld met SF. Mijn vrouw vroeg geregeld waarom ik zo hard moest lachen. Dat was als ik naar The Boys op Prime aan het kijken was, een echte aanrader als je superhelden niet zo serieus wil nemen. En eigenlijk is die serie HSF ineen. Normaliter is het tijdens vakantie verder weinig HSF wat de klok slaat, maar wel bezoekjes aan wilde paarden, leuke dorpjes en vooral eilanden. Dat laatste is uiteraard vanzelfsprekend in Denemarken.

Maar! Tijdens de roadtrips door het zuiden van Denemarken, bleek als snel dat -oh vreugd- het land stikt van de HSF! Bijna teveel om op te noemen. Laat ik beginnen met de H. In Odense is het Museum Obscurum. Pure horror! Het verhaal wil dat in een geheime kamer van het pand waar het museum is gehuisvest, een enorme schat aan rariteiten van over de hele wereld is gevonden. Op ware grootte zie je vampiers, faunen, weerwolven. Zelfs mijn geliefde godheid C’thulhu is er te vinden inclusief foto van een onderzoeksteam dat lang geleden op zoek ging naar het gevaarlijke monster. Een skelet van een draakje, prachtig bewerkte echte mensenschedels maar ook posters van horrorfilms, bebloede voorwerpen uit films en nog veel meer maken het af. Ik bedoel…

Dan is Odense natuurlijk ook de stad van de fantasy, nou ja de sprookjes dan. Sprookjes in de originele vorm zijn vaak ook horror te noemen toch. H.C. Andersen leefde en werkte in die stad. Je kunt een hele route volgen, van geboortehuis tot museum. Maar echt de moeite waard is het niet. Je kunt beter zijn werk lezen.

De Dodekalitten? Fantasy met computermuziek. Hoge beelden met markant uitgehouwen koppen in een cirkel midden in de Deense natuur. Een kustwerk bestaande uit het fantasyverhaal achter de beelden, de beelden zelf en continu hoorbare muziek die door een componist is begonnen en nog steeds door een computer wordt afgemaakt op basis van onder meer bewegingen van de aarde.

In een winkel in een leuk dorp vonden we wijnen met namen, geïnspireerd door HSF. Wat denk je van Ghost in ze bottle met dezelfde opmaak als Ghost in the Shell. Verder kwamen we veel Vikinghistorie tegen. Historie zeker, maar zeker gelardeerd met veel fantasy. De volgende dag gingen we naar Skaro. Jawel, de geboorteplaneet van de Daleks zoals we allemaal weten. Als je dit Deense eilandje opzoekt op Google, moet je eerst door een hele rij resultaten over Doctor Who. We hielden het veilig door te genieten van het beroemde ijs van Skaro. Deed toch denken aan de eveneens ijskoude Daleks.

Maar niet alleen de Daleks komen uit Denemarken. Eigenlijk is het een heel gevaarlijk land! En niet vanwege de corona, want het is best rustig zolang je zoveel mogelijk op het platteland blijft. Maar overal zie je die andere mechanische lui genoemd: de Borg! Hun oorsprong moet wel in Denemarken liggen. Een gebouw met Borg Sound, overal grote kastelen met Borg in de naam. Ik vind het maar verdacht. En die plek aan de kust van het waddeneiland met waarschuwingsborden dat je niet je verrekijker mocht gebruiken, vanwege risico op oogbeschadiging door laserstralen? Hmmm.

Dit artikel, door John van Duin, is eerder verschenen in HSF (2020/3).

Coronaperikelen – HSF (2020/3)

De coronacrisis raakt iedereen en dus ook de schrijver van Nederlandstalige sciencefiction en fantasy. Niet alleen omdat de verhaalideeën over virusuitbraken allemaal de prullenbak in konden, maar vanwege de regelgeving om het virus in te dammen, werden alle Comic Cons, SF-cons en fantasy festivals afgelast. Ook HSFcon gaat niet door! Wanneer ze weer georganiseerd worden, is onduidelijk. Zelfs als de regelgeving volgend jaar wordt versoepeld, blijft het de vraag of de organisatoren achter de festivals dan nog bestaan.

Voor veel Nederlandstalige genre-auteurs zijn de Comic Cons en fantasy festivals echter de belangrijkste afzetmarkt. Boeken van de kleinere uitgevers komen namelijk niet in de boekwinkels te liggen. Om lezers te bereiken moeten schrijvers ze dus in eigen persoon opzoeken. Sommige auteurs waren zelfs heel succesvol in het verkopen van hun boeken op deze evenementen. Was het omdat ze zo goed waren in het afsteken van hun verkooppraatje? Kwamen ze sympathiek over? Sloten hun boeken gewoon goed aan bij het publiek dat op zulke dagen langs de kramen liep? Als ze vertelden dat ze op een dag tien of zelfs meer boeken verkocht hadden, was dat in elk geval geen uitzondering. Zij missen nu een flink deel van hun omzet.

Ik geef eerlijk toe dat ik wel eens jaloers op ze was. Voor mij was een festival dag al een groot succes als ik drie of vier boeken wist te slijten. Om dat te bereiken, moest ik vaak ver reizen met het openbaar vervoer en dan uren achter een kraam staan zonder dat ik zelf kon lezen of schrijven. Na een weekend op pad te zijn geweest, had ik steevast pijnlijke voeten en kon ik niets anders dan op de bank ploffen. Dat de evenementen zijn afgeblazen, ervaar ik daarom persoonlijk niet als een grote ramp. Wat het me kostte, woog toch al nauwelijks op tegen de opbrengst. Toch zal ik in de toekomst weer acte de présence geven op de festivals, want er zijn altijd lezers die graag een gesigneerd boek kopen en met andere auteurs praten is altijd inspirerend. Bovendien liggen ook mijn boeken niet in de boekwinkel en dus zijn deze festivals de enige plek waar nieuwe lezers ze eventueel kunnen ontdekken.

In de tussentijd zoek ik naar andere manieren om mijn lezerspubliek te vergroten. Ik denk dat het nogal kwetsbaar is wanneer je als schrijver afhankelijk bent van evenementen die door anderen worden georganiseerd – dat blijkt maar weer in deze crisis. Mijn uitgevers zien dit gelukkig ook in. Zij hielden dit voorjaar online festivals, waar ik ook aan kon meewerken. Verder publiceerde ik altijd al verhalen in bundels en tijdschriften, schreef ik essays en recensies, en tekende ik een stripverhaal ‘Schrijversperikelen’. Daarnaast experimenteer ik deze maanden met advertentiecampagnes op Facebook. Hoe succesvol die zijn, weet ik op dit moment nog niet.

Zo proberen we als Nederlandstalige genre-auteurs in deze moeilijke tijden onze boeken te slijten. Helaas hebben we geen enorme marketingbudgetten en worden we niet gesteund door bekende reclamebureaus. Dus lopen we het gevaar van het netvlies van onze lezers te verdwijnen. Uit het oog wordt dan uit het hart. Wil jij ons helpen dat lot te ontkomen? Wacht dan niet op het volgende festival of con, maar bestel onze boeken bij de boekwinkel of bij de uitgever – je kunt ze altijd later meenemen om te laten signeren. En laat op Hebban of Goodreads een recensie of een beoordeling achter. Deel eens een bericht dat we op sociale media plaatsen. Als we weten dat de lezers ons niet zijn vergeten, krijgen wij weer meer enthousiasme om door te schrijven. En daar is het ons, schrijvers en lezers, natuurlijk om te doen.

Dit artikel, door Johan Klein Haneveld, is eerder verschenen in HSF (2020/3).

johankleinhaneveld.blogspot.com/

Worldcon 2020: Conzealand – HSF (2020/3)

Voorafgaand aan de Worldcon van 2020 heb ik twee Worldcons bezocht: Helsinki in 2017 en Dublin in 2019. Dat waren bijzondere Worldcons maar ik durf wel te beweren dat de Worldcon in Nieuw-Zeeland van dit jaar de vreemdste is tot nu toe. Dit omdat ik niet in Nieuw-Zeeland was, maar bij mijn vriend in Enschede. Door COVID speelde de conventie zich volledig online af.

Had ik de hele conventie mee willen maken, dan had ik om 14.00 uur naar bed gemoeten en om 22.00 uur weer op moeten staan. Aangezien ik vakantie had, had ik daar geen zin in en bleef ik in plaats daarvan op tot drie uur ’s nachts en sliep ik uit, zodat ik in ieder geval nog een aardig stuk van het begin mee kon krijgen.

Panels

Bij vorige Worldcons heb ik fanatiek de panels gevolgd, en dat was dus ook mijn aanpak bij deze Worldcon. En ik kan zeggen: de mensen van de conventie hebben hun uiterste best gedaan om alles zo goed mogelijk te laten verlopen. De panels verliepen via Zoom, waarbij er altijd iemand van de conventie aanwezig was om technische problemen op te lossen. Na afloop kon je napraten in een ander programma, de Discordserver. Dat was geweldig geregeld. Ook kwalitatief weken de panels naar mijn smaak eigenlijk niet af van andere Worldcons.

Niet alle panels waren geweldig. Er zaten er een paar tussen waar ik voortijdig ben vertrokken, maar dat heb ik bij alle conventies wel gehad. In een online Worldcon is voortijdig vertrekken overigens een stuk makkelijker. Je hoeft niet weg te lopen terwijl je het gevoel hebt dat iedereen je nastaart. Ik heb zeker veel goeds te melden over technische panels zoals hoe je een social media-aanwezigheid opbouwt, alsook panels waar ik voor de lol heen ben gegaan. Zoals panels over welke minder bekende fantasy- en SF-shows er momenteel uitgezonden worden en die je echt moet kijken. Ik ben daar weggegaan met een hele lijst.

Het is bijna surreëel om met het ene oog een panel te volgen en met het andere oog te kijken naar hoe mijn vriend Super Mario Odyssey speelt (hij was niet ingeschreven voor de conventie). De charmes van een online conventie is dat hij overal in de wereld gevolgd kan worden. Wat ik daarbij jammer vond,  is dat de tijden Nieuw-Zeelands bleven. Er waren geen ‘Europese panels’. Ik begrijp dat een 24-uurse conventie heel moeilijk is om te organiseren, maar desondanks vond ik het jammer om sommige best leuke panels te moeten missen omdat ik ook gewoon moest slapen.

Nieuw-Zeeland

De conventie vond natuurlijk officieel plaats in Nieuw-Zeeland, en ik had dan ook graag veel van het land gezien als ik er daadwerkelijk was geweest. Helaas had de conventie niet echt een Nieuw-Zeelands tintje qua opzet. Elke dag waren er wel panels over Nieuw-Zeeland en wat SF en fantasy daar betekent, maar dat was het. Ter vergelijking: de Finse Worldcon legde er grote nadruk op dat het in Finland plaatsvond, er waren allerlei Finse eregasten, in de conventietas kreeg ik een boekje mee over ‘Finnish Weird’, enzovoort. Het enige, zoals eerder gezegd, dat typisch Nieuw-Zeelands was aan deze conventie was het rooster.

Ik vind het daarom ook jammer dat ik achteraf te horen kreeg dat ik ook in een lokale wedstrijd een stem kon uitbrengen als Worldconlid. Die lokale wedstrijd was voor mij een gelegenheid geweest om me in de Nieuw-Zeelandse fictie te verdiepen. Deze optie was echter nooit doorgegeven aan de conventiegangers zelf.

Contact

Uiteindelijk is voor mij dé reden om naar Worldcon te gaan, om contact te hebben met mensen die ik ken. Ik heb een heel netwerk opgebouwd in de Amerikaanse schrijfwereld en ik vind het dan ook altijd leuk om hen weer te zien. Ja, het is wat het is, en dit is geen verrassing – maar dat heb ik erg gemist dit jaar. Ik heb met één auteur die ik persoonlijk ken een uurtje mogen kletsen, en dat was heel gezellig, maar voor de rest heb ik nauwelijks contact gehad met mensen en ik hoop dat dit volgende jaren weer meer mogelijk kan zijn.

Voor mij was het grootste gevoel van contact met dat sociale netwerk toen ik de stream van de Hugo Awards keek en tegelijkertijd de hashtag op Twitter in de gaten hield.

Hugo Awards

De Hugo Awards zijn awards die elk jaar bij Worldcon worden uitgereikt aan de beste sciencefiction en fantasy van het jaar. Dat kan van alles zijn, van een aflevering van een serie tot een heel seizoen, een film, wie de beste strips heeft geschreven, zelfs in enkele jaren een muziekalbum. Maar uiteraard gaat het voornamelijk om de beste nieuwe boeken, novelles en korte verhalen.

Sinds 2017 lees en kijk ik in zes categorieën de genomineerden, wat voor mij altijd flink wat lezen en kijken inhoudt, maar ik doe het altijd graag. Dus nam ik met veel genoegen plaats voor de livestream waar alle awards werden uitgereikt.

Alle winnaars dit jaar waren absoluut geweldig en goed leesvoer voor iedereen die nog wat te lezen zoekt. A Memory Called Empire van Arkady Martine won de award voor het beste boek, de beste novelle was This Is How You Lose The Time War van Max Gladstone en Amal El-Mohtar, de beste novelette Emergency Skin van N.K. Jemisin (wat ik persoonlijk het beste vond dat ik dit jaar voor de Hugo’s heb mogen lezen, dus deze raad ik extra aan), het beste korte verhaal As The Last I May Know van S.L. Huang. Te veel om op te noemen gezien het grote aantal categorieën bij de Hugo’s.

Ook de toespraken van de winnaars waren geweldig en een genot om naar te luisteren. Vooral R.F. Kuang, die een award heeft gewonnen omdat ze de beste nieuwe schrijfster was, was direct en confronterend over hoe moeilijk het kan zijn om als Aziatische in deze markt door te breken. De speech van Neil Gaiman, die met Good Omens de beste Dramatic Presentation Long Form won, was emotioneel en heel mooi.

Het enige aan de ceremonie waar ik daadwerkelijk moeite mee had was de host George R.R. Martin. Zijn anekdotes tussen de awards door gingen vooral over hem zelf, zonder de genomineerden of winnaars in het zonnetje te zetten, en sommigen duurden erg lang. Ik heb gedurende het eerste kwartier geprobeerd aandachtig te luisteren. Daarna ben ik tegelijkertijd maar een game erbij gaan halen zodat ik wakker bleef. De ceremonie duurde volgens het programma tot 3.30 ’s ochtends, maar ik lag pas om 4.30 in bed. Zoals al eerder gezegd heb ik Twitter gedurende die tijd in de gaten gehouden – en dat loog er ook niet om, ik was niet de enige die geen fan was van de presentatiestijl. Eerlijk gezegd hoop ik dan ook dat volgend jaar iemand anders presenteert. Wellicht heeft het voor sommigen gewerkt, maar helaas niet voor mij.

Conclusie

Het heeft veel energie gekost voor iedereen op deze conventie om het een online karakter te geven, en wat het stuk betreft dat ik heb gevolgd was het de best mogelijke optie. Uiteraard was ik veel liever in Nieuw-Zeeland geweest, maar het is niet anders. De mankementen zijn dan ook voor een groot deel te verklaren doordat de vrijwilligers maar een beperkte tijd hadden om alles op te zetten, en ik heb groot respect voor wat ze in de tussentijd hebben klaargespeeld. Ik hoop dat de conventies van later dit jaar en wellicht nog volgend jaar leren van de mankementen.

Maar, uiteraard hoop ik nog meer dat COVID zo snel mogelijk verdwijnt zodat ik dit soort dingen weer in levenden lijve mee kan maken. Wat mij betreft mag het morgen gebeuren!

Dit artikel, door Alexander Verbeek, is eerder verschenen in HSF (2020/3).

CoNZealand – The 78th World Science Fiction Convention

 

In memoriam: Leo Kindt

Leo Kindt, medeoprichter van het NCSF, is overleden.

17 juli 1944 – 25 maart 2021

Leo Kindt, pater noster van het Nederlandse SF Fandom

De laatste keer dat ik Leo Kindt zag, was toen hij de laatste eer bewees
aan zijn ex-vrouw Annemarie van Ewijck, voorheen Annemarie Kindt. Hij zag er broos uit, maar toonde zoals altijd een enorme wilskracht. Dat
heeft Leo vanaf de eerste dag dat ik kennis met hem maakte, gekenmerkt.
Hij stond samen met Hans P. Frankfurter, Albert Taal en al snel ook Paul
van Oven aan de wieg van het NCSF, had ook samen met Annemarie veel oog
en tijd voor en geduld met nieuwe jonge fans. Zonder Leo Kindt en zijn
kompanen zou er geen NCSF zijn geweest. Hierover heeft Leo zelf in zijn
privé-blog uitgebreid verslag gedaan. (Lees ook over Het ontstaan van het NCSF in de woorden van Leo Kindt). Ze trokken alles en iedereen met
zich mee, o.a. naar de 28ste wereld-sciencefiction-conventie in
Heidelberg. En ook naar de kleine bijeenkomsten en conventies in
Nederland en vooral ook in België en niet te vergeten de Eurocons, zoals
in Trieste in Italië.

Samen met zijn vrienden Peter “Chash” Coene en Willebald te Poel was hij
op de achtergrond jarenlang de motor, die er voor zorgde dat in Huize
Kindt de Holland SF werd geproduceerd. Dankzij de tomeloze inzet van Jo
Thomas en Johan Martijn Flaton met hun JoJo Intersection was het
verenigingsblad een parel voor sciencefictionliefhebbers en een genot om
te lezen.

Leo was een man die meestal op de achtergrond bleef, maar heel goed zijn
stempel op de SF-vereniging wist te drukken. In 1990 nam hij tijdens
ConFiction in Den Haag gedurende de HUGO ceremonie de rol van Vadertje
Tijd op zich om tijdens de presentatie van de begeerde onderscheidingen
de show aan elkaar te praten en te presenteren. Daarna werd het wat
stiller rondom Leo; hij vond een nieuwe liefde nadat Annemarie haar
eigen weg had gekozen. De vereniging en ook het verenigingsblad Holland
SF waren in goede handen bij hun opvolgers en Leo concentreerde zich in
zijn laatste jaren vooral op zijn partner en zijn hobby’s.

Met zijn heengaan verliest het Nederlandse Fandom een van haar
hoekstenen, die wij als achterblijvers hopelijk ook nog heel lang zullen
gedenken…

Kees van Toorn
April 2021

Harland Awards 2020

Dit jaar organiseerde Hebban voor het eerst, in samenwerking met Stichting Fantastisch Genre, de verhalenwedstrijd Harland Awards. Tot 4 oktober konden verhalen in de genres fantasy, sciencefiction, horror en magisch realisme ingezonden worden. Uit de 178 inzendingen werd een selectie van tien samengesteld, waaruit een winnaar en de vier volgende beste verhalen zijn geselecteerd.

De Harland Awards 2020-schrijfwedstrijd is gewonnen door :
Jeroen de Leeuw met het verhaal ‘Meestal weet ik het meteen’.

Tweede is geworden:
Michael Kaptein met ‘Het zwarte vierkant van Lesley White’

Op de derde plaats:
Isabelle Plomteux met ‘Vuurvlieg’

Op de vierde plaats:
Jaap Boekestein met ‘Regatta van Duizend Glinsterende Kathedralen’

Op de vijfde plaats:
Margriet du Maine met ‘Maan en Oceaan’

Gefeliciteerd allemaal!

Deze vijf verhalen lezen? Dat kan met een Hebban account

Algemene ledenvergadering uitgesteld

Door de aanhoudende coronamaatregelen is de algemene ledenvergadering (ALV) die zaterdag 7 november zou plaatsvinden, wederom worden uitgesteld. Dat betekent dat er dit jaar naar alle waarschijnlijkheid geen ALV zal plaatsvinden. Kan en mag dat zomaar?

Wettelijk is het verplicht om de ALV te laten plaatsvinden. Dat mag ook online. Echter, dan moeten de statuten dat wel toelaten en dat is bij de NCSF niet het geval. Er liggen inmiddels conceptstatuten die het bestuur in december gereed zal maken voor de eerste ALV van 2021. Daarnaast zou een online ALV voor een deel van de leden en van het bestuur om diverse, persoonlijke redenen niet te doen zijn.

Echter: in de loop van het jaar is een noodwet aangenomen over de ALV. Het bestuur doet daarom een beroep op artikel 8 lid 2 van Boek 2 Burgerlijk Wetboek. Hierin wordt het mogelijk gemaakt dat krachtens de wet, gewoonte, statuten, reglementen of besluiten geldende regel niet van toepassing is als de omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zijn. En dat is nu simpel: dergelijke bijeenkomsten zijn niet toegestaan binnen de coronamaatregelen.

Tevens kan het bestuur een beroep op deze wet doen als er noodzakelijke beslissingen moeten worden genomen, die normaliter in de ALV moeten plaatsvinden. Dat kunnen zijn besluiten over benoeming en ontslag, een grote investering of een fusie. Nu is van die laatste twee op dit moment geen sprake, wel benoeming en ontslag.

Het uitgangspunt is dat  er gedurende deze periode tot aan de eerstvolgende ALV wanneer deze weer mogelijk is, geen besluiten worden genomen over grote zaken die niet het belang van de vereniging in de weg staan. Het bestuur zal zich daaraan houden en waar dat wel nodig is, daarover goed communiceren met de leden via e-mail en eventueel de website.

Zodra het weer kan, gaan we uiteraard weer een ALV organiseren. Dat zal in mei of juni 2021 zijn. Als je vragen hebt, aarzel dan niet contact op te nemen via bestuur@ncsf.nl.