Auteur: Eddie van Dijk

Tweehonderd uur. Dat is hoe lang het mij heeft gekost om The Legend of Heroes: Trails of Cold Steel en diens vervolg uit te spelen. Ik vraag me echt af of het die tijd waard was.

De Japanse RPGs Trails of Cold Steel I en II vormen een tweeluik dat het verhaal verteld van de aanloop naar en het verloop van een burgeroorlog in het keizerrijk Erebonia. We volgen hoofdpersoon Rean Schwarzer vanaf zijn eerste dag op de Thors militaire academie tot zijn deelname aan het dramatische hoogtepunt van de burgeroorlog. In de tussentijd wordt hij ingedeeld bij de experimentele Class VII, waar talentvolle jongeren uit alle standen van de samenleving bijeen gebracht worden. Class VII wordt opgeleid tot een breed inzetbare speciale eenheid, een opleiding die hen op speciale klassenuitjes door heel Erebonia (en daar voorbij) laat reizen. Ondertussen verkennen Rean en zijn klasgenoten ook het mysterieuze oude schoolhuis nabij de Thors academie, waaronder zich een mysterieuze ruïne vol monsters bevindt. Natuurlijk bouwt hij relaties op met zijn klasgenoten, schoolgenoten en leraren. Naarmate de weken verstrijken lopen de spanningen tussen de adel en de lagere standen binden de sterk ge­stra­ti­fi­ceerde samenleving van Erebonia verder op. De acties terroristische organisatie onder leiding van de gemaskerde “C” gooien hierbij olie op het vuur. Uiteindelijk komen, in deze wereld waar beschikbare technologie her en der uit de twintigste eeuw lijkt te zijn gekozen, ook nog eens Mecha (reuzenrobots bestuurd door piloten) om de hoek kijken. Het is allemaal heel melodramatisch en overdreven ingewikkeld. Het is één grote soapopera op een continentale schaal.

Trails of Cold Steel I en II kwamen oorspronkelijk uit in respectievelijk 2013 en 2016 voor de Playstation Vita. Ik heb de heruitgaven voor de Playstation 4 gespeeld die in 2019 zijn uitgekomen in de aanloop naar het verschijnen van Trails of Cold Steel III. Het zijn grafisch gezien nog steeds echt Playstation Vita spellen en dus wat dat betreft redelijk verouderd. Het turn-based gevechtssysteem heeft een belangrijke rol gespeeld waarom ik deze spellen heb uitgespeeld. Alhoewel het niet revolutionair is biedt het voldoende tactische mogelijkheden en uitdagingen om het interessant te houden. Tegen het einde van beide spellen kan geluk een net iets te grote rol spelen tijdens de eindbaasgevechten, maar dat is wel vaker het geval met dit soort spellen. De sociale laag van de gameplay komt over als een verwaterde versie van de Persona serie; vermakelijk maar niet uitzonderlijk.

Alhoewel het verhaal niet heel speciaal is was er een aspect dat mij wel aansprak. Trails of Cold Steel is een onderdeel van de uitgebreide Legend of Heroes serie bestaande uit meerdere spelreeksen die in dezelfde wereld en in ongeveer dezelfde tijdsperiode plaatsvinden. Je krijgt dus sterk het idee dat, alhoewel het verhaal van Rean en zijn klasgenoten belangrijk is, het absoluut niet het enige is dat speelt in de wereld. Het nadeel hiervan is dat het de complexiteit van alle complotten in de wereld nog eens extra vergroot. Ook vond ik het einde van het tweeluik nogal tegenvallen. Dat het een relatief open einde zou zijn lag in de lijn der verwachtingen, maar de openbaringen aan het eind waren voorspelbaar, zeker als je bekend ben met JRPG tropes en rekening houdt met het soapoperagehalte van deze spellen.

Mijn advies betreffende deze spellen is dat je voor een dergelijke beleving beter voor Persona 5 kan gaan als je een Playstation 4 hebt of Fire Emblem: Three Houses als je een Nintendo Switch hebt. Maar als je die spellen al hebt gespeeld en iets in dezelfde lijn zoekt is Trails of Cold Steel wellicht best de moeite waard. Het soapgehalte had als voordeel dat ik weinig moeite had het spel weer op te pakken na een pokémonvormige pauze. Het is dus best een goed spel wat je tussen andere, betere, spellen door zou kunnen spelen.

Ik heb me best vermaakt met deze spellen maar, zoals ik zei, vraag ik me af of het die tweehonderd uur waard was. Aan de andere kant heb ik toch de neiging om aan Trails of Cold Steel III te beginnen want alhoewel dit een grote soapopera is, is het na tweehonderd uur wel een beetje mijn soapopera geworden.

De aarde blijft altijd bestaan – George R. Stewart (SF)
L.J. Veen Klassiek, Amsterdam/Antwerpen (2018)
464 pagina’s; prijs 29,99
Oorspr: The Earth Abides (Random House – 1949)
Omslag: Marinka Reuten
Omslagbeeld: iStock

Als ik niet bij de Utrechtse sciencefiction leesclub, To the Dom & Beyond, had gezeten had ik dit boek nooit gelezen. Als ik het boek niet persé uit had willen hebben voor de bijeenkomst was ik waarschijnlijk tijdens het begin al afgehaakt. Wat zou dat zonde geweest zijn.

“De aarde blijft altijd bestaan” is een post-apocalyptische roman uit 1949. Het verhaal draait om Isherwood “Ish” Williams, een jonge man die een van de weinige overlevenden is van een wereldwijde pandemie. Hij reist door de lege Verenigde Staten en probeert een nieuwe samenleving op te bouwen. Het verhaal van Ish wordt onderbroken door intermezzo’s die het verhaal vertellen van de wereld, hoe deze verandert in de kleine details en de grote lijnen, in de eerste jaren na de ramp en de eeuwen daarna.

“De aarde blijft altijd bestaan” is een kalm boek. Het verhaal kabbelt rustig richting het einde. Stewart kiest er bewust voor om de echt dramatische scenes “off-screen” te laten afspelen. Ish maakt bijvoorbeeld de dood van het overgrote deel van de mensheid niet direct mee. Hij komt na een periode waarin hij op zichzelf was in de wildernis terug in de bewoonde wereld om te ontdekken dat deze grotendeels verlaten is. In de eerste dagen van de pandemie werden de lijken netjes begraven, eerst in individuele graven, daarna in massagraven en de overlevenden trokken steeds meer weg naar gebieden rond ziekenhuizen. Ish komt nooit in die in knekelhuizen veranderde ziekenhuizen. Die trend wordt het hele boek voortgezet. Dit is geen boek van actie en geweld. Het gaat niet over het conflict tussen de overlevenden of het conflict tussen mens en natuur. Het gaat om Ish die probeert nog iets van de beschaving te redden. Het gaat ook om een leven van een man, van zijn studententijd tot zijn oude dag in uitzonderlijke omstandigheden. In eerste instantie had ik moeite om mee te leven met Ish. Hij heeft een nogal afstandelijke kijk op wereld en is zo nu en dan arrogant en denigrerend in zijn houding tegenover anderen. Ik ben blij dat ik me daar over heen gezet heb. Tegen het einde leefde ik zo met Ish mee dat ik een traantje moest wegvegen bij het lezen van de laatste scene.

Je ziet veel van de zaden voor latere post-apocalyptische verhalen geplant worden in dit boek. Maar waar het mij nog het meest aan doet denken, apart genoeg, is de magisch-realistische film The Red Turtle van regisseur Michael Dudok de Wit. Beide hebben die kalmte waarmee het verhaal vertelt wordt. Beide gaan over het leven van een man in uitzonderlijke en in het begin eenzame omstandigheden. Beide gaan over een onwaarschijnlijke liefde, het vader worden, het ouder worden, het afscheid nemen.

Het is en blijft een boek uit 1949 en daar wordt je zo nu en dan aan herinnert door de manier waarop Ish tegen zijn Afro-Amerikaanse en vrouwelijke medemens aankijkt. Maar dit mag je er niet van weerhouden om het boek te lezen. Dit boek, de enige sciencefictionroman die Stewart geschreven heeft, heeft grote indruk op mij gemaakt. Als ik ooit in San Francisco ben en de Golden Gate Bridge zie zal ik dan denken aan Ish, zijn hamer en die ene verlaten auto? Ik hoop van wel.

Eddie A. van Dijk