Catriona Ward – Onderhuids (HO)
Oorspronkelijk: Looking Glass Sound (Tor Nightfire, New York City) – 2023)
Meulenhoff Boekerij bv, Amsterdam (2024)
333 pagina’s, € 22,99
Vertaling: Mariëtte van Gelder
Omslag: Steve Panton/DPS Design & Prepress Studio, Amsterdam/iStock
Catriona Ward. Een horrorauteur waar ik nu het tweede boek van mocht lezen. Het eerste was Zonnewijzer en daar was ik meteen zwaar van onder de indruk. Het laatste huis, daarvan heb ik het genoegen nog niet van mogen smaken, maar dat gaat ongetwijfeld vandaag of morgen (waarschijnlijk overmorgen) wel gebeuren! Catriona Ward is een auteur die je meteen in hetzelfde rijtje mag zetten als Clive Barker, onze eigen (en onvolprezen) Thomas Olde Heuvelt en Stephen King. Mijn verwachtingen voor Onderhuids was dus behoorlijk groot én ik moet zeggen dat ik er gemengde gevoelens over heb. Versta me niet verkeerd! Het verhaal is geweldig en het kruipt je onder je vel ofwel, wat ik tijdens een leessessie spontaan noteerde: “Het is een krankzinnig verhaal, doordrenkt met waanzin! Maar het fascineert, boeit en laat je niet los”. Een andere notitie: “Eigenlijk moet je dit verhaal in één adem uitlezen, maar noodgedwongen door bijvoorbeeld, slaap en dus broodnodige bedrust en andere besognes, nopen het neer te leggen tot de volgende avond/nacht. Het wordt er niet minder mooi van, maar wel soms lastiger te volgen”.
Beide notaties geven aan waar voor mij het probleem lag. Het gaf me de creeps, maar het volgen was lastig. De verteltrant was rustig en beheerst en toch kroop er een bepaalde spanning tussen de regels door, die maar opgebouwd en opgebouwd werd. Tussen het moment van wegleggen en weer oppakken van Onderhuids was die opgebouwde spanning weggeëbd en vond ik het lastig om die weer op te pikken en verder uit te bouwen. Het was (zo goed als) weg en moeilijk weer terug te vinden, vond ik. Misschien lag het aan mij, dat zou heel goed kunnen, maar daar werd het niet minder lastig van. Het resultaat was dat ik verschillende malen hele stukken overnieuw las in de hoop dat gevoel te hervinden. Gelukkig lukte dat meestal, maar toch was, en bleef, er iets weg. Dat was meer dan jammer. Had ik het maar in een adem uitgelezen, maar dat was wishful thinking. In een goed avond/nacht las ik misschien een honderd pagina’s, maar meestal bleef ik steken bij tachtig en dan moest ik echt mijn bedje weer op gaan zoeken.
Zoals ik zei, zou het goed kunnen dat dit alleen mijn probleem was, alhoewel ik me heel erg goed voor kan stellen dat het een ander even zo goed kan overkomen.
Het eerste deel van het boek: “De Messenman van Whistker Bay” is te lezen als een mainstream thriller, daar is nog weinig horror in te herkennen, als wordt hier natuurlijk wel de basis gelegd voor de latere creepy gebeurtenissen. Pas in het tweede deel “Wilder en Sky” begint het pas echt. Je voelt het in de achtergrond schuren, jeuken en je wordt er steeds in ongemakkelijker van. Zien ze een geestverschijning of is het suggestie? Van hekserij is sprake, of toch niet en dromen en werkelijkheid lopen (schijnbaar) ongecontroleerd door elkaar heen. Zoals ik al zei (of niet zei, maar bedoelde in bovenstaand), als lezer raak je gemakkelijk de draad kwijt en al dat maakt het toch een uitdaging om te lezen. Zo… nu weet je hoe het voor mij was. Ik ben meer dan benieuwd wat het voor jou deed! Laat het me bij gelegenheid eens weten.
Jos Lexmond