Johan Klein Haneveld – De jongen die met Geesten sprak (SF)
Uitgeverij Macc, Rijen (2024)
138 pagina’s; prijs 15,95
Omslag: Cornell Göksu
‘De jongen die met Geesten sprak’, is dat nu een dikke novelle of een dunne paperback, dat was de eerste vraag die in me opkwam toen ik het ontving. Er nog wat verder over napeinzend, was ik er voor mezelf al snel uit dat ik geen idee had. Wat de grenzen waren voordat je iets het een of ander mocht noemen. Overlapte het elkaar of waren er toch strakke grenzen en wat was dan een novellette en wanneer was een verhaal nog een verhaal. Vreemd waar al die vragen vandaan schoten, maar de pest daarvan is dat ik dan meteen ook moet weten wat het antwoord daarop is. Gewapend met het weetje (eerlijk ergens opgedaan in het ver en grijs verleden) dat een gemiddelde pagina in een boek uit driehonderend (kan ook 250 zijn) woorden bestaat, dan zou ‘De jongen die met Geesten sprak’ in totaal uit 39.600 woorden bestaan. Eens googelen…
Vraag: Hoe lang is een novelle? Antwoord: Er bestaat geen officieel aantal pagina’s of woorden dat een verhaal tot een novelle maakt. Voor sommigen is dat onder de 100 pagina’s, voor een ander rond de 100 pagina’s, of mag er zelfs tot 150 pagina’s gegaan worden voordat de novelle een boek wordt.
Nou… dat is lekker dan, daar schiet je lekker wat mee op! Hier is ook nog wat zinnigs (of onzinnigs) verteld: https://schrijvenonline.org/nieuws/hoeveel-woorden-heeft-een-zeer-kort-verhaal#:~:text=In%20veel%20beschrijvingen%20valt%20een,een%20novelle%20(20.000%20woorden) en hier: https://nl.wikipedia.org/wiki/Novelle_(proza)#:~:text=De%20lengte%20bedraagt%20normaliter%20tussen,maar%20hierover%20bestaat%20geen%20consensus.
Maar goed… ik ben er meteen klaar mee. Mijn nieuwsgierigheid is acuut verdwenen! Reden te meer om ermee te kappen en ons volledig te concentreren op het verhaal! En dat is weer geheel en al wat anders, dan wat Johan eerder schreef. Mooi die afwisseling en verrassing van wat je nu weer voorgeschoteld krijgt!
Ferna en Kolis zijn samen, met hun zoontje Sybol, verhuisd naar de planeet Vermiljoen. De planeet heeft een barre leefomgeving, kale vlakten en rode heuvels en korstmossen als toppunt van begroeiing. Naar buiten alleen met een ademmasker, want de lucht was veel te dun om rechtstreeks in te ademen. Ferna was opgegroeid met blauwe luchten, omringend groen in vele tinten en vrij rondvliegende vogels en had het soms moeilijk op deze saaie wereld. Haar man onderzocht de korstmossen en Sybol… die had het wel naar zijn zin. Zeker als hij buiten kon spelen in de weinige, maar toch indrukwekkende natuur. De grijze rotsen en de grijsrose wolkenluchten die storm, regen, overstromingen en aardverschuivingen beloofden. Maar niet in zijn dal. Daar waren nooit overstromingen, daar waren zijn vrienden duidelijk over. Geesten, of spoken (aliens?), dat was niet zeker, maar liefdevolle vrienden waren ze wel, dat was één ding dat zeker was. Sybol trekt zich steeds vaker terug buiten de samenleving van de mensen en wil meer en meer tijd besteden bij zijn ‘vrienden’!
Het is een prachtig en gevoelvol verhaal, al moet ik zeggen dat ik al eerder een verhaal las over een kind (?), aardbewoner die contact kreeg met aliens via telepathisch, of iets dergelijks, contact. Ik heb erover zitten denken, maar kom er natuurlijk niet op in welk verhaal van welke schrijver dat was. Maar goed… er zijn natuurlijk meer verhalen over deze en andere zaken. Meestal versterken dat soort verhalen elkaar en maken het er alleen maar mooier van. Het verhaal van Sybol is niet het enige verhaal dat dit boek verteld, maar er is ook nog een seriemoordenaar, die door interplanetair agente Serti achtervolgd wordt. Beiden belanden uiteraard ook op Vermiljoen. Of er een relatie is tussen beiden verhalen, daar zeg ik verder niets over en of de seriemoordenaar gepakt wordt… ook niet. Maar wel dat de gebeurtenissen op Vermiljoen een meer dan serieuze kant op gaan én… dat Johan hiermee, al is het een dikke novelle (of een dun boek), een indrukwekkend verhaal heeft geschreven. Het mag sowieso een ereplaats op zijn bibliografie innemen! Het mag dan ook zeker een aanrader genoemd worden. Bij dezen!!!
Jos Lexmond