Bart De Wolf – Het geheim van de vulkaan (JHO)
Monsters & mislukte superhelden 2
Uitgeverij Hamley Books, Puurs-Sint-Amands (2023)
188 pagina’s; prijs 17,99
Omslag: PsyCat Cover Design/Designs by Lotte
Op de vraag van Bart of ik zijn tweede boek, Monsters & mislukte superhelden, deel 2, wilde recenseren, zei ik meteen dat ik dat graag wilde doen. Net zoals ik dat deed, toen Remco Meisner vroeg of er iemand was die het eerste deel wilde recenseren. Ik stak toen meteen mijn vinger op. Ik wilde mij de kans niet laten lopen om eens eenzijdig te reageren, na de verbale oorlog (zonder kogels, maar met aardige woorden) die Bart en ik voerden over en door de rijmelarijen die in Fantastische Vertellingen verschenen en die ik buiten mijn recensies hield, omdat ik er geen verstand van had (en nog steeds niet heb).
Dit alles is inmiddels al weer meer dan een jaar geleden. Ik schreef een mooie recensie over een mooi jeugdboek. Kijk wat ik destijds afsluitend schreef: “Het is geweldig geschreven. Het heeft alles wat een jeugdboek nodig heeft en ik heb het met plezier tot mij genomen, maar… het einde. Daar heb ik toch nog wat over te zeggen. Het is altijd meer dan goed als een verhaal eindigt met een klap en niet zacht jankend. Maar om te eindigen in het midden van het verhaal… Dat is een no go. Er hoort een einde te zitten. Je mag natuurlijk een cliffhanger lanceren als teaser voor het volgende boek, maar niet zomaar stoppen en de lezer er mee laten zitten. En dat is wat ik voelde… teleurstelling… ik was er mee blijven zitten, en dat gebeurt weinig tot nooit”.
Dat was niet niks, toch? Dus ik was wel benieuwd hoe het verhaal in ‘Het geheim van de vulkaan’ verder zou gaan. Het begon met een opdracht aan mij. Superleuk! Er stond: “Voor Jos! Veel griezelplezier! Welkom in het kamp van de Mislukte Superhelden!” met nog een geinig tekeningetje van een stilistisch vampiertje. Zoals gezegd: Superleuk!!! En… daarna: “Wat er in het vorige boek gebeurde (maar je misschien al vergeten was). Dat is echt heel erg handig, want ik was het eerlijk gezegd absoluut allemaal vergeten. Als je eens wist wat ik allemaal las in een goed jaar tijd. Niet normaal. Maar goed… nu weet ik het weer. Wat gebeurde er veel in dat eerste boek zeg! Het was ook wat ik eerder schreef! Het boek eindigde op het punt dat Haroen met Floris, zijn beste vriend, in zijn armen compleet uitgeput door de tunnel in de vulkaan loopt… Inderdaad, drie puntjes. Drie irritante puntjes. We zijn een goed jaar verder en eindelijk kunnen we verder.
De vulkaan zit vol met kinderen met superkrachten. Floris en Haroen worden niet heel erg vriendelijk ontvangen, hoewel ze schone kleren en wat te eten en drinken (oud brood en lauw water) krijgen. Haroen doet hun verhaal en de kinderen showen hun superkrachten. Tot Floris geconfronteerd wordt met Slobber en zijn zus. Walgend vertrekt hij en loopt een willekeurig gang in en verdwaalt acuut. Oriëntatie is nooit zijn sterkste punt geweest.
Het duurde even. Het voorstellen van al die kinderen met superkrachten duurde wat lang, maar nu ging dan toch het avontuur spannend verder. Om… weer te eindigen met de belofte naar meer, maar gelukkig niet zo irritant als in het eerste deel. Natuurlijk… er zit weer een cliffhanger aan het eind, maar dat mag. Het is een belofte naar meer. Veel meer, nog veel meer… laat maar komen, zou ik zeggen!!!
Jos Lexmond