Kelly van der Laan & Brenda Hingstman – Onrust (SF)
De Zwijgende Aarde, deel 7
Quasis Uitgevers (2023)
182 pagina’s; prijs 17,00
Omslag: Loek Weijts
Een eerlijke bekentenis… het vorige deel (6) van ‘De Zwijgende Aarde’, Heren XVII van Roderick Leeuwenhart, kan ik me voornamelijk door de titel en de auteur herinneren en de voorgaande delen al helemaal niet meer. Mijn geheugen heeft dermate te lijden van medicijngebruik en dialyse én natuurlijk van het vele gebruik ervan door stelselmatig veel te lezen. Ik grap er zelfs maar regelmatig over dat ik eigenlijk aan één boek genoeg heb, dat ik telkens opnieuw én als nieuw kan lezen. Jammer, maar het is niet anders en je kunt er beter maar niet al te moeilijk over doen.
Gelukkig weet ik wel dat ‘De Zwijgende Aarde’, een geweldige reeks geworden is, met telkens een nieuwe gastschrijver (of, in dit geval, gastschrijvers). Tot nu toe hebben we al verhalen van Jorrit de Klerk, Jasper Polane, Mara van Ness, Django Mathijsen & Anaïd Haen, Johan Klein Haneveld en Roderick Leeuwenhart gehad. Een prachtig rijtje dat nu wordt uitgebreid door Kelly van der Laan & Brenda Hingstman. Kelly kende ik natuurlijk al, alhoewel ik helaas nog geen van haar boeken had gelezen (een mens kan nou eenmaal niet alles lezen), maar wel verschillende van haar verhalen (want korte verhalen zijn zeker mijn ding). Brenda Hingstman kende ik niet, alhoewel ze al wel in Fandata opgenomen was als co-auteur, samen met Kelly, van (uiteraard) ‘Onrust’ en een verhaal (al moet er nog een, uit EdgeZero 2022, opgenomen worden. In haar bio staat dat ze in 2014 de verhalenwedstrijd Fantastels won met het verhaal ‘Verborgen Paden’, wat vervolgens blijkbaar nergens op papier verscheen, want anders was het wel in Fandata opgenomen. Of… we zijn natuurlijk niet compleet… dat kan natuurlijk ook, al kost dat toch wel een beetje (heel klein beetje maar) moeite om dat toe te geven.
Goed… terug naar ‘Onrust’! Hoewel elk boek in de reeks los te lezen is van de anderen, mag ik toch wel zeggen dat elk deel toch wel chronologisch volgt op het vorige. Dat is natuurlijk wel prettig anders wordt het een zootje, maar heel erg veel merk je er nu ook weer niet van. Dermate losstaand is het nu ook weer wel.
Het verhaal begint met een ‘Bang’! Dat mag je wel zeggen. Joeri van Dijck wordt haast van zijn sokken geblazen als het ruimteschip, waarin hij rustig door een stalen gang wandelt, door een clusterraket getroffen wordt, waardoor het veranderd in een schroothoop. Hij wordt door zijn lijfwacht in een diepslaapcapsule geduwd en even later schiet die capsule met een rotgang uit het schip en net voordat alles zwart wordt voor zijn ogen, ziet hij nog net het schip exploderen. Dit alles gebeurd in 2324 in de vernietigende oorlog tussen de aarde en Titan.
Na die drie bladzijden, moet je wel even uithijgen van deze sterke start en meestal moet je maar afwachten of het verhaal met dezelfde adrenaline rush verder verteld wordt. Maar… daar hebben we weinig over te klagen.
Het is inmiddels 2327, drie jaar later. De oorlog is voorbij en Joeri wordt uit de ruimte en uit zijn capsule gevist en wordt gerekruteerd om een pakketje op aarde te bezorgen. Het is het begin van een gigantisch ruimteavontuur.
Ik vind dat Kelly en Brenda, beiden zich prima van hun taak hebben gekweten. Prima sciencefiction van de bovenste plank!!! Terwijl ik het boek las kwam al de mededeling dat het volgende, en achtste deel in de reeks, al gewaarborgd is. Het gaat geschreven worden door Joost Uitdehaag. Hij zei er zelf over: “Gelukkig heb ik brede schouders om op te staan.” Ware woorden, dat mag gezegd. The story continues, en… hopelijk tot het einde der tijden. Ik ben bij voorbaat benieuwd naar deel 8 tot en met deel 43, om maar eens een balletje op te werpen. Er zijn meer dan Nederlandstalige schrijvers (en misschien is een Vlaamse auteur ook wel eens leuk) genoeg, toch?