In de Zone – Guido Eekhaut (YSF)
Clavis Uitgeverij, Hasselt – Amsterdam – New York (2023)
Young Adult
291 pagina’s; prijs 21,95
Omslag: Studio Clavis
Drukdoende (als altijd, maar nu een beetje meer dan anders), bleef de recensie van ‘In de Zone’ even liggen wachten op actie van mijn kant. De tijd voor actie is nu gekomen!
‘In de Zone’, de eerste nieuwe uitgave van Guido Eekhaut bij Clavis na de Enigma trilogie, de Nomade trilogie en het afsluitende en verbindende laatste deel: ‘Infinity’. Een reeks in zeven delen waarvan ik enorm van genoten had, maar dat hadden jullie al wel gezien in mijn recensies (nog niet gezien? Kijk op de site van het NCSF). Het was snuiven aan Asimov, Vance en een overgroot deel Guido Eekhaut in Optima Forma!
De info te lezen op de achterkant van ‘In de Zone’ (zonder de opdracht aan de binnenzijde te hebben gespot) deed me meteen denken aan ‘Bermtoeristen’ van Boris en Arkadi Stroegatski. Dat prachtige verhaal verscheen alweer in 1981 als Bruna Zwart Beertje 1943. Het was een belangwekkend verhaal in die tijd, nou ja… in die tijd…. Het verscheen al in 1972 in het Russisch, werd vertaald in het Engels in 1978 (als ‘Roadside Picknick’) en behaalde de tweede plaats van de John W.Campbell Memorial Award in 1978. Maar pas toen het verfilmd was, onder de titel ‘Stalker’ in 1979 door Andrej Tarkovsky (ook genoemd door Guido in het voorwoord) sloeg het pas echt in als een bom. Het daaropvolgende jaar ging de film voor het Westen in première in Cannes. Ik heb die film later gezien op televisie. Donker, rauw, grimmig en somber (als veel Russische films), maar met een schoonheid, die je af en toe naar adem deed snakken. Extra en navenante info over de film: “Velen van de filmproductie zijn vroeg overleden, wat waarschijnlijk te wijten is aan de ongezonde situaties op de set. Stroomopwaarts was een chemische fabriek die giftige vloeistoffen lekte. Eigenlijk was het vreselijk giftig. Veel vrouwen in de filmcrew kregen allergische reacties in hun gezicht. Tarkovski stierf aan kanker aan de rechterluchtpijp. Vermoedelijk heeft het nucleaire ongeluk in 1957 in de Majak-opwerkingscentrale, resulterend in duizenden vierkante kilometers verlaten ‘Zone’ in de omgeving van de reactor deze film beïnvloed”. Nog een detail… de mensen die nu zorgdragen voor de verlaten kerncentrale in Tsjernobyl noemen zichzelf ‘Stalkers’ en het gebied rondom de centrale wordt ‘De Zone’ genoemd. Tot zover over de film. Het zegt voldoende, denk ik!
Een andere persoon die Guido noemde in zijn ‘voorwoord’ is M. John Harrison. Helaas is er nooit iets van hem vertaald in het Nederlands, nog geen verhaal, laat staan een roman. Een van zijn boeken ‘Nova Swing’ (2006) heeft eenzelfde idee, in de basis, als ‘Bermtoeristen’. Alleen daarom al, zou ik hem willen lezen!!! Maar vertalen zal er wel niet meer in zitten. Maar goed… het zij zo… terug dus naar ‘In de Zone’.
Het voorgaande even teruglezend, besef ik wel, dat ik daar veel info verstrekt heb wat in principe niet echt met ‘In de Zone’ van Guido van doen heeft en ik heb erover getwijfeld om het weer weg te halen. Maar… aan de andere kant e-papier is geduldig en wat kan een beetje extra info voor kwaad? Niets toch! Dus gewoon laten staan! En… nu echt over ‘In de Zone’!
Het stadje waar Leny met haar moeder en haar Zusje wonen ligt vlak bij de Zone. Dat gebied is verboden terrein sinds er vijftig jaar geleden buitenaardse bezoekers op bezoek waren. In de Zone worden nog steeds objecten gevonden die de aliens hebben achtergelaten. Als Lenny de Zone in moet om geld te verdienen voor haar zieke moeder, willen enkele smokkelaars met haar mee. Er blijkt meer te vinden dan alleen objecten.
Het is een prachtige vertelling van hoop en willen weten wat het antwoord is. Ver te zoeken en misschien nooit te kunnen vinden. Wel zeker niet tijdens deze generatie, maar misschien wel door een volgende. Wie weet! Het verhaal van Leny wordt mooi verteld. Wie is ze én wie kan ze zijn in de wereld? Een avatar die wolken onafhankelijk kan laten functioneren? Hoe Guido het ook doet… hij trekt me met grote kracht meteen het verhaal in. Het verhaal van Leny en haar Zusje. Op empathische kanalen, waarvan ik geen weet had dat ik ze bezat, was in binnen 28 pagina’s verkocht en verknocht.
Guido Eekhout vertelt het verhaal van de broers Stroegatski én M. John Harrison (denk ik) opnieuw en voegt er een stevige hoop Guido aan toe waardoor het zijn eigen verhaal wordt! Evenwel brengt hij dit verhaal aan de Young Adults van deze wereld, denkelijk in de hoop dat ze verder op zoek gaan naar de boeken waarop ‘In de Zone’ gebaseerd is en dat ze daar net zo geraakt worden dan hij zelf. Uiteraard onderschrijf ik deze hoop met alle macht!
Ik zit al, met enig ongeduld, te wachten op de aankondiging van Clavis voor het navolgende boek van Guido. Er zijn nog universa te over (!) om in te duiken en een eigen onnavolgbare voorstelling van te maken. Ik moet me inhouden om geen suggesties te doen, maar als ik dat toch zou moeten doen… je weet me te vinden, Guido!!!
Jos Lexmond