Bedenker van Toekomst – Ton den Dekker (JSF)
De Sythal, deel 1
Ton den Dekker E-Publicaties, Alphen aan den Rijn – (2021)
255 pagina’s; prijs 14,99
Omslag: Bukamaster
Verkrijgbaar via: https://www.tondendekker.nl/
Normaal gesproken ben ik er niet zo’n voorstander van om een boek van een self-pubber te recenseren. Daar heb ik inmiddels wel goede maar (veel meer) minder goede ervaringen mee. Maar het prettige contact tussen Ton den Dekker en mij, deed me besluiten het toch maar weer eens te proberen. Je weet tenslotte maar nooit. Het betekende wel dat ik kritischer zijn moet zijn dan normaal. Ik kan de boeken die ik wil recenseren zelf bestellen en dat doe ik na gedegen onderzoek. Van slechts een paar mensen, zoals Guido Eekhaut, Tais Teng, Jaap Boekenstein en nog een paar, alsmede een aantal jaarlijkse (prachtige) bundels, doe ik dat ongezien. Daar is de kwaliteit gewaarborgd.
Ton den Dekker, volgens de achterflap, begon zijn carrière als stuurman op zee. Later studeerde hij theologie en werkte hij als docent levensbeschouwing in het voortgezet onderwijs in Alphen aan den Rijn. Zoals je kan zien op zijn nette website, heeft hij al zeven publicaties op zijn naam staan zoals de vierdelige cyclus:’Vrede van Gaul’. Met ‘Bedenker van Toekomst’ begon hij een nieuwe reeks. Het boek ziet er professioneel uit, dat moet gezegd. Ook de redactie is prima. Een paar kleine tik- en/of productiefoutjes die zijn blijven zitten, mogen geen naam hebben. Waarna we bij de omslagillustratie uitkomen. Dat hoort eigenlijk de magneet te zijn die ervoor zorg dat de lezer ernaar toegetrokken wordt. Ik vrees dat dat hier niet echt het geval is. Het ziet er nogal amateuristisch uit. Waarom altijd die Spock oortjes? Waarom niet eens een Alien bekkie? Dan zijn de omslagen van ‘Vrede van Gaul’ een stuk beter te noemen. Self-pubbers als bijvoorbeeld Sophia Drenth en Antonie Dol, hebben hun omslagillustraties veel beter voor elkaar.
Ik wist niet zeker in welke leeftijdscategorie ik ‘Bedenker van Toekomst’ moest plaatsen. Zelf had ik ingeschat: oudere jeugd (12-14 jaar). Desgevraagd aan Ton, voordat ik de recensie schreef, vond hij dat het in de Young Adult hoek thuis moest horen. Daar hebben we, denk ik, een verschil van mening. Misschien zijn een aantal zaken te heftig voor een jeugdboek, maar over het algemeen komt het zeker niet boven het niveau van de oudere jeugd uit.
Het verhaal zelf. Lars Anker is een roodharige puber is niet blij met zijn uiterlijk. Via een droom vindt hij uit dat hij een mutant is die toekomstige tijdlijnen van mensen kan beïnvloeden. Vijandige aliens, die de mensheid willen uitroeien, willen hem daarom graag rekruteren. Idunna, een tijdelf én een Sythal (zij beschermen jonge volken in de Melkweg tegen vijandige invloeden van buiten) begeleid en onderwijst Lars.
Als je het als een jeugdboek beschouwt, is het niet slecht. Al kan het natuurlijk wel beter. Het verhaal golft. Het gaat van redelijk boeiend en spannend, ineens naar nul. Er gebeurt op sommige plekken zo goed als niets. Een paar keer heb ik op die dode momenten het boek bijna weggelegd en had me weer bezig gaan houden met wat er verder nog aan recensieboeken lag. Ook zitten er wat dubieuze dingen in. Zoals bijvoorbeeld het feit dat Lars aangesproken wordt door een Wachter van de Tijd voor het feit dat hij met zijn paranormale gave, een meisje heeft laten struikelen waardoor ze een pols brak. Daardoor kon ze geen viool meer kon spelen en zou vijf jaar later zelfmoord zou plegen. Wel… daar heb ik (en niemand) geen gave voor nodig. Als een meisje me altijd pestte en ik zou haar een zet geven met hetzelfde resultaat, dan zou ze nog steeds zelfmoord plegen. Als tijdwachters dat soort gebeurtenissen zouden moeten volgen en voorkomen… dan waren er wel een paar (lees: miljoenen) nodig om al dat soort dingen te volgen en voorkomen, of terugdraaien. Iedereen doet dingen die consequenties hebben. Gezien en ongezien. Erg en minder erg. Kijk maar wat Poetin nu doet! Hoeveel consequenties, voor hoeveel mensen, heeft wat hij op dit moment doet wel niet?
Nog een. Als Lars, weggelopen van huis, op een bankje op een plein in Kallhausen zit, rijdt er een dikke Audi langs. Achterin een oude vrouw die hem aankijkt en van kleur verschiet. Mein Gott, Heinrich. Lars lijkt als twee druppels op haar zoon. Lars moet meteen met haar mee en wordt in de watten gelegd. De oude vrouw vertelt hem een verhaal. Hij zou een zoon kunnen zijn van haar zoon. Er is nog geen DNA afgenomen en iedereen beschouwt het als een vaststaand feit dat Lars haar kleinzoon is. Lekker handig, ook omdat de vrouw stinkend rijk is. Het is mij te toevallig en mijn tenen trokken krom in mijn pantoffels.
Nog een ding. De titel. Ik heb geen idee waar die titel voor staat. Ik ben nergens in het boek iets tegengekomen dat de titel ‘Bedenker van toekomst’ zou rechtvaardigen. Ook dat is van belang. Een titel moet wel duiden waar het over gaat.
Dus… al met al is er nog wel wat werk aan, voordat het een echt spannend jongensboek wordt en zeker voordat het een Young Adult roman wordt. Ik heb geen idee hoe dit verhaal af gaat lopen. Deel twee is al verschenen en aan een derde wordt gewerkt. Hoeveel delen er in totaal gaan verschijnen weet ik niet, maar voorlopig gaat het verhaal door. Ik zou Ton den Dekker (en iedereen trouwens) aanraden eerst eens wat andere Young Adult boeken (verschenen bij reguliere uitgeverijen) te bestuderen, of liever, te ontleden. Er zijn voorbeelden te over. En wat ik iedereen ook altijd aanraad… doe eens mee aan een schrijfwedstrijd en lees de juryrapporten uitgebreid en probeer het dan vervolgens nog eens. Ton den Dekker kan best wel schrijven, maar is verkeerd begonnen. Het is niet iedereen gegeven meteen een bestseller te schrijven!
Jos Lexmond