De Strijd om Arranmore – Catherine Doyle (JFA)
Stormwachter 3
Baeckens Books, Mechelen, Fantoom (2021)
317 pagina’s; prijs 17,99
Oorspr.: The Storm Keeper’s Battle (Bloomsbury Publishing Plc., Londen – 2021)
Vertaling: Maria Postema
Omslag: Manuel Šumberac
Bij mijn recensie van het tweede deel in deze ‘Stormwachter’ reeks, De Verdwenen Zeekrijgers, vond ik dat het hoog tijd werd aan mijn tweede (of misschien wel derde jeugd) te beginnen. Zo leuk vind ik de jeugd-fantastiek tegenwoordig. En zeker een trilogie als ‘Stormwachter’, waar ik ontzettend van genoten heb. Jammer dat het al weer voorbij is. Er zit eigenlijk maar één groot voordeel aan: Catherine Doyle kan zich concentreren op iets nieuws en wie weet hoe leuk dat wordt. Ik kan het nooit laten om even bij de auteur te spieken op Fantastic Fiction en zag niets voor de toekomst. Wat me wel opviel en schokte was dat de Stormwachter-reeks in het Engels: ‘The Storm Keeper Quartet’ heet. Dat zou betekenen dat de reeks uit vier delen bestaat en niet uit drie. Ik had toch heel erg sterk de indruk dat het einde van ‘De Strijd om Arranmore’ ook echt het einde was en er geen losse eindjes waren. Intrigerend, dat wel! Ik ga en ging er voorlopig toch maar van uit dat het bij drie delen blijft. We zullen het af moeten wachten.
Hoe dan ook… we lopen op de zaken voorruit. We hebben natuurlijk eerst nog ‘De Strijd om Arranmore’ voor ons liggen. Het derde deel van de ‘Stormwachter’ reeks schept verwachtingen na de beide meer dan goedgekeurde delen. Eigenlijk was ik er al niet bang voor dat ‘De Strijd om Arranmore’ een teleurstelling zou worden. En dat is het dus absoluut niet geworden. Ik heb de gehele reeks alvast apart gelegd om hem over een tijdje nog eens te lezen maar dan alle drie achterelkaar. Het enige wat dat evenement tegen zou kunnen is tijd en de altijd dwingende stapel andere recensieboeken die om aandacht vragen.
Er zijn tien dagen verstreken nadat Fionn, op het strand van Arranmore tegenover de uit haar graf onder de zeegrot opgestane Morrigan stond. Bijna had ze Fionns ziel verslonden. Zijn opa verdween onder het noorderlicht en kwam nooit meer terug. Nu zaten ze gevangen op het eiland met weinig hoop op verlossing, terwijl Morrigan elk moment aan kon vallen. De winter spookte rond op het eiland. Het hele eiland had geprobeerd om het laatste advies van Fionns opa op te volgen en hun eigen tovenaar op te laten staan. Iemand die sterk genoeg was om Morrigan aan te kunnen. Maar Dagda’s graf was nog steeds niet gevonden. Dan verschijnt Enbarr, Dagda’s gevleugelde paard, in de lucht. Net zo snel als het zilverwitte vliegende paard verscheen, verdween het ook weer, maar haar verschijnen bracht ook oude verhalen en nieuwe hoop. Uiteindelijk leidt het een en ander tot een ongelooflijke climax en het is nog maar de vraag of het kwaad of het goede zal overwinnen.
Al met al een prima afsluiting van deze trilogie. Meer verhalen als ‘Stormwachter’: ik ben er helemaal klaar voor!
Jos Lexmond