J. A. White – Alex M. en de Boeken van de Nacht (JFA) – 308p.
(Nightbooks – Katherine Tegen Books, New York, New York – 2018)
Uitgeverij Lannoo nv, Tielt (2020) € 16,99
Vertaling: Mireille Vroege
Omslag: Studio Lannoo (Mieke Verloigne)/Daniel Burgess
Achtergeraakt door van alles en nog niks, heb ik me voorgenomen de komende weken een inhaalslag te plegen. Het is niet zozeer dat het lezen is achtergeraakt, dat gaat gewoon en gestaag door, maar het schrijven van de recensies zelf heeft een tijdje op een laag pitje gestaan. Het is niet echt te bepalen waardoor dat kwam maar is waarschijnlijk te wijten aan het teveel hooi op de vork nemen, waarbij bepaalde dingen dan in het gedrang vertraging oplopen. Het is maar goed dat ik tegenwoordig aantekeningen maak tijdens het lezen. Zo blijven de indrukken, die tijdens het lezen ontstonden, bestaan en komt het verhaal gemakkelijk in het geheugen terug. Mooier is natuurlijk om de recensie meteen na het lezen te schrijven, maar zo blijft het ook redelijk doenlijk. En… zogezegd, ben ik nu dus met de inhaalslag bezig en kom aldus steeds dichter bij het laatst gelezen boek. Het leed zal snel geleden zijn, hoop ik.
Welaan… dit gezegd hebbende, nu snel over naar mijn bevindingen inzake ‘Alex M. en de Boeken van de Nacht’.
Alex M. is een buitenbeentje op school. Hij schrijft griezelverhalen en noemt ze zijn ‘Boeken van de Nacht’. Op een kwade nacht besluit Alex zijn verhalen in de verwarmingketel, die hij de Ouwe Roker noemt, te verbranden. Deze ketel staat in de kelder van het flatgebouw, waar hij woont. De kelder vond hij de fijnste plek in het hele flatgebouw. Het was er griezelig en vreemd en het stond er tot aan het plafond volgestouwd met stapels spullen die door de vorige huurders waren achtergelaten, als een begraafplaats voor dingen die niemand meer wilde. Alex wil zijn verhalen verbranden omdat hij niet langer een weirdo, een freak of een loser, die gepest wordt, wil zijn, Op weg naar de kelder weigert de lift ineens dienst en strandt hij op de vierde verdieping. Als hij besluit om dan maar verder met de trap te gaan, hoort hij op de achtergrond enge muziek en stemmen. De stemmen komen uit een flat achter in de gang. Hij beseft dat het stemmen zijn uit zijn lievelingfilm: ‘The Night of the Living Dead’, die hij voor het eerst zag toen hij 4 jaar oud was. Als hij zijn oor tegen de deur drukt beseft hij dat het pas het begin van de film is. Hij klopt aan en een vrouw, die hem lijkt te verwachten, doet open. Ondanks dat Alex weet dat het vreemd is wat hij doet, stapt hij bij de vrouw naar binnen. Als hij als een mot naar het flikkerende televisiebeeld wordt getrokken, valt de deur in het slot en de vrouw zegt: ‘Hebbes!’.
Het verhaal dat volgt heeft behoorlijk wat weg van Sjeherazade en de Verhalen van 1001 nacht. Zolang Alex zijn verhalen uit de Boeken van de Nacht aan de heks, die hem gevangen nam, verteld, gebeurd er niets. Elke nacht een verhaal, maar op een gegeven moment raken de verhalen op.
Het verhaal van Alex M. heeft niet alleen een vrij hoog 1001 nacht gehalte, maar ook Hans en Grietje is er duidelijk in te herkennen. Toch vaart het boek ook zijn eigen koers en heeft een twist die, zoals vrijwel alle plot twists, héél sterk zijn eigen kenmerken heeft. Dus een prima, goedlopend en griezelig (maar niet al te griezelig) verhaal, boeiend verteld, waarvan ik het heel erg jammer vond dat het afgelopen was. Wat wil je nog meer? Niets… toch?
Jos Lexmond