De moedercode – Carole R. Stivers (SF)
Karakter Uitgevers B.V. Uithoorn (2020)
333 pagina’s; prijs 21,50
Oorspronkelijk: The Mother Code (Berkley Books – 2020)
Vertaling: Joost Zwart
Omslag: Mark Hesseling, Wageningen
In tegenstelling tot andere thrillers die dystopische invloeden hebben is ‘De moedercode’, mijns inziens, duidelijk wel ‘echte’ Science Fiction te noemen. Uiteraard klasseer ik die thrillers die zich een jaar of twintig of dertig in de toekomst afspelen ook als SF, maar die spelen zich alleen maar in de toekomst af met een aantal logische technische ontwikkelingen. Ik weet het… de grens is heel erg dun en is ook meer op persoonlijke leest geschoeid dan als op harde en vastliggende feiten, dus zou ik het maar een flinke schep zout (in plaats van de normaal geijkte korrels) nemen. Het maakt ook niet echt uit. Wat mij betreft heeft het toch het labeltje SF gekregen en als je er een speciale uitdrukking aan zou willen geven, dan zou je er een hele rits van subgenre parameters aan kunnen hangen. Een behoorlijk aantal jaren geleden zijn wij (van FANDATA) eens bij Eddy C. Bertin op bezoek geweest om zijn specificaties van genres en subgenres eens te bekijken en bespreken. Zijn systeem was briljant, anders kunnen we het niet noemen, maar voor onze doeleinden was het haast niet bruikbaar. Het betekende dat elke verhaal, tot welhaast in het oneindige zou moeten worden ontleed om alle subgenres (en daar dan weer de subgenres van) te benoemen. Dat zou dan weer in kunnen houden dat elk verhaal in behoorlijke aantallen subgenres moest komen hangen. De remedie zou erger zijn dan de kwaal. Het zou inhouden dat er nog heel erg veel meer tijd in FANDATA gestoken zou moeten worden als dat we nu al doen. Ofschoon we zeer gecharmeerd en onder de indruk waren van het uitermate doordachte systeem van Eddy Bertin, kozen we er, vanwege de tijdsdruk, dus niet voor. Aldus gingen we, weliswaar met pijn in het hart, op de door ons ingeslagen weg verder.
Maar goed… bovenstaand relaas neemt de eerdere stelling niet weg dat ‘De moedercode’ echtere SF is dan de ‘normale’ dystopische thrillers. Waar zit ‘m dat in? Welaan niet in de tijd. Het is namelijk 2049 en dat is het wel vaker in tegenwoordige thrillers. Maar een team van wetenschappers moet er voor gaan zorgen dat de mensheid overleefd in de toekomst op een steeds vijandiger wordende aarde. Als dan een biologisch wapen ingezet wordt tegen vijandige strijders in Afghanistan, ontploft dat biologische wapen welhaast in het gezicht van de mensheid en is er haast geboden om het voortbestaan van de mensheid te garanderen. Een robotmoeder wordt geconstrueerd die in staat is autonoom een embryo op te laten groeien in haar binnenste en uiteindelijk de baby geboren te laten worden. De embryo’s moeten dan wel immuun gemaakt zijn voor het biologische wapen. Zes jaar nadat de ramp plaatsvond wordt Kai geboren in een woestijnlandschap. Hij leeft alleen in het gezelschap van zijn robotmoeder die alle kennis en het instinct van een menselijk moeder heeft. Ze voedt Kai op, beschermt hem en leert hem overleven.
Wat volgt is een fascinerende blik in een mogelijke toekomst met technische, maar ook menselijke ontwikkelingen, op een manier waarop ik het nog nooit eerder gelezen heb. Ik ben dus zo vrij dit een behoorlijk origineel verhaal te noemen, dat absoluut genietbaar is. Je mag het niet alleen dystopisch noemen, maar misschien zelfs ook wel utopisch en het is knap dat zo iets negatiefs om te buigen is iets dat je welhaast positief kan noemen. De kreten op de omslagen zijn meestal voor velerlei interpretaties vastbaar, maar dit keer zijn de kreten: “Meeslepende actie, intrigerend en origineel”, absoluut waar. In mijn ogen, dus zeker en vast een regelrechte aanrader!
Jos Lexmond