Star Trek The Next Generation Boeken – Leeservaringen door Marlies Scholte Hoeksema
- Reunion
Titel: Star Trek The Next Generation Reunion
Auteur: Michael Jan Friedman
Eerste publicatie: November 1991
Pagina’s: 343
ISBN: 0671787551
In universe: 2367
Corona doet vreemde dingen met de wereld en met mijzelf. Aan de ene kant heb ik heel erg druk, mijn werk is niet opeens opgehouden, en aan de andere kant lijkt het alsof de wereld stilstaat. Ik merkte aan mijzelf dat ik deze onzekere tijden geen zin had om ingewikkelde nieuwe boeken te lezen. Ik wilde iets makkelijks, iets waar ik mij veilig en vertrouwd bij voel en daarom ben ik begonnen met het (her)lezen van een deel van de Star Trek The Next Generation boeken. Star Trek kent naast films en televisieseries een uitgebreid extended universe in de vorm van boeken. Al deze verhalen worden niet gezien als canon maar zijn daarom niet minder interessant. Sommige van de boeken zijn zelfs goed te noemen. Maar er zitten ook bijzonder slechte verhalen bij. De komende tijd zullen hier, onregelmatig, leesverslagen verschijnen.
Voordat Jean Luc Picard kapitein werd van de Enterprise had hij deze functie al gehad op de Stargazer. In zijn Ready Room staat niet voor niets een model van dat schip. In de afleveringen wordt weinig aandacht besteed aan dit verleden van Picard. In seizoen 1 is er een aflevering en later wordt er her en der anekdotisch wat over gezegd. Een schitterende mogelijkheid om met dit verleden van Picard in de boeken wel wat te doen. Friedman is als auteur verantwoordelijk voor alle boeken die te maken hebben met de Stargazer. Reunion is het slotstuk van dit verhaal. In dit boek komt een deel van de oude bemanning van de Stargazer naar de Enterprise omdat een van hun kameraden teruggebracht gaat worden naar zijn thuisplannet . Het plot van het boek is feitelijk een “who-done-it.” Er worden moordaanslagen gepleegd op de oude Stargazer bemanning en voordat er iemand daadwerkelijk komt te overlijden moet de dader gevonden worden. Naast dit verhaal is er nog een matig subplot waarbij de Enterprise in Romulan space terecht komt door een subspace-slipstream-anomalie.
Dit boek heeft al jaren op mijn te lezen lijst gestaan. Ik heb alle Stargazer boeken van Friedman gelezen en die waren erg goed. Een deel daarvan is pas na dit boek geschreven en dat is te merken. De karakters in dit boek voelen op de een of andere manier anders aan. Minder afgerond. De motivatie van de moordenaar ligt in het verleden. Het boek onthult stap voor stap wat er gebeurd is en probeert, zoals iedere “who-done-it”, om de lezer op het verkeerde spoor te zetten. Dat lukt Friedman niet, het is vanaf het begin te duidelijk welke karakters het niet gedaan kunnen hebben, welk karakter ten onrechte verdacht wordt en daarmee ook wie het gedaan heeft. Ergens halverwege zit er zo’n dikke hint in het boek dat het daarna eigenlijk vooral vervelend was om verder te lezen. Wat echt zonde is, want aan het einde van het verhaal komt eindelijk naar voren waarom dit boek vaak zo goed gevonden wordt – Beverly Crusher krijgt het “echte” verhaal te horen over de dood van haar echtgenoot Jack Crusher. Dit is natuurlijk niet canon, maar een schitterend verhaal van wat een kleine leugen voor grote gevolgen kan hebben. Maar het geheel van het boek is te zwak om nog gered te worden door deze goede scene.
Alles met elkaar jammer, geen aanrader en voor de geïnteresseerden – lees vooral de Lost Era Stargazer boeken van Friedman.
- Ghost Ship
Titel: Star Trek The Next Generation Ghost Ship (No. 1)
Auteur: Diane Carey
Eerste publicatie: Juli 1988
Pagina’s: 254
ISBN: 0671746081
In universe: 2364 (en 1995)
Dit boek kent ook een Nederlandse vertaling onder de titel Spookschip. Die Nederlandse vertaling heb ik jaren geleden, nog voordat ik ooit een aflevering Star Trek TNG op tv had gezien of überhaupt wist wat Star Trek was, gelezen. Ik vond er toen der tijd niet heel veel aan en het is misschien maar goed dat het jaren geduurd heeft voordat ik de associatie tussen dat boek en de televisieserie heb gemaakt. Bij het herlezen van dit boek heb ik met een aantal zaken rekening gehouden. In de eerste plaats is het boek geschreven toen er nog geen een aflevering van The Next Generation was opgenomen. Er kon bij het schrijven dus ook geen rekening gehouden worden met hoe de karakters uiteindelijk op het beeldscherm tot leven zijn gekomen. Ten tweede is het boek geschreven in een tijd waarin nog niet bekend was dat het IJzeren Gordijn zou vallen en de Sovjet Unie in 1995 niet meer zou bestaan. Het boek is wat dat betreft vooral vanuit historische perspectief interessant, hoe werd er naar de toekomst van de Sovjet Unie gekeken, terwijl het als Star Trek TNG boek veel minder succesvol is.
Het verhaal begint in 1995 op een vliegdekschip van de Sovjet Unie. Het is een nieuw, door atoomenergie aangedreven, schip wat over speciale wapens beschikt waarmee raketten kunnen worden onderschept. De kapitein is trots op zijn schip en er gaat een proef gedaan worden met de nieuwe wapens in de Zwarte Zee. Deze proef gaat mis op het moment dat een onbekende entiteit het schip vernietigd en van de bemanning niks overlaat. De enige reden waarom de Derde Wereldoorlog niet meteen is uitgebroken heeft te maken met het feit dat er een aantal MIG’s van het vliegdekschip bij gebrek aan betere landingslocatie terecht komen op een Amerikaans vliegdekschip. Wat er precies gebeurd is weet niemand. Vervolgens spoelen we de tijd door naar 2364. De bemanning van de Enterprise is wat verveeld bezig met een missie waarbij een planeet die voornamelijk uit gas bestaat onderzocht wordt. Troi voelt de aanwezigheid van allemaal “stemmen” en Riker ziet een spook in de gang.
Uiteindelijk blijkt alles door een entiteit veroorzaakt te worden die leeft van energie en bij het verkrijgen van de energie het schip sloopt, het menselijk lichaam vernietigt maar de menselijke geest weet te behouden. Deze geesten zijn zich bewust van wat hen is overkomen, ze weten dat ze geen lichaam meer hebben en hebben geen mogelijkheid om met elkaar te communiceren. Picard moet er voor zien te zorgen dat zijn bemanning niet hetzelfde gaat overkomen. De karakters kloppen in dit boek echt niet met hoe ze in de serie overkomen. Picard komt over als een onzekere lul, Riker heeft allemaal problemen met Picard die hij niet uitspreekt en maakt zich drukker over de geestelijke welstand van Troi dan over het schip. Ook is de houding van Riker naar Data toe bijzonder onprofessioneel te noemen. Oh, en Picard besluit tijdens de crisis zichzelf 14 uur te laten opsluiten in een isolatietank. Past helemaal bij wat het karakter normaal gesproken zou doen, toch? Het probleem wordt uiteindelijk opgelost door scherp denken van Picard en niet door een gadget die is uitgevonden door Wesley. Er volgt een afscheid van de Sovjet geesten op de brug. De vraag blijft hangen waar die nou eigenlijk heen zijn gegaan. Misschien spoken ze nog steeds ergens rond. Misschien ook niet.
Dit is een verhaal wat ik snel weer zal vergeten. Het enige mooie er aan is dat ook in 1988 sommige Amerikaanse auteurs de Sovjet Unie niet meer zagen al kwaadaardig. Maar daar houdt het ook echt mee op.