Zilverbloed – Mariëtte Aerts

Zilverbloed – Mariëtte Aerts (YFA)
De Kronieken van de Zeven Eilanden 5 (en slot)
De Vier Windstreken , Rijswijk (2019)
436 pagina’s; prijs 17,95
Omslag & kaart: JeRoen Murré

Aan alle goede dingen komt een end. De Fransen (Edmond Haraucourt om specifiek te zijn) weten het mooi te zeggen in hun gezegde: Partir c’est mourir un peu. Een waarheid als een koe, maar daarom niet minder treurig. Het is natuurlijk niet zo dat ik een beetje sterf bij het afscheid van deze reeks, maar jammer vind ik het wel. Meer dan eens heb ik gezegd dat deze reeks een internationale allure heeft en helemaal niet zou misstaan in het Engelse taalgebied. Maar tot nu toe heb ik niets van pogingen tot vertalen gehoord en ik denk dan ook niet dat het er ooit van komt. Dat is jammer. Voor de Engelstaligen dan uiteraard. Wat me opviel is dat je de boeken van Mariëlle Aerts nooit tweedehands tegenkomt. Zeker de delen van ‘Het Huis Elfae’ en ‘De Kronieken van de Zeven Eilanden’ ben ik nooit ergens tegengekomen. En dat wil wat zeggen. Ik struin geregeld Kringloopcentra, tweedehands boekwinkeltjes, boeken- en vlooienmarkten in de buurt af en heb nog nooit iets gezien van voornoemde reeksen. Ik denk dat mensen ze vasthouden om er later nog eens van te genieten. Geef ze eens ongelijk. Dat doe ik zelf ook.
Ook een groot voordeel is dat er subtiel nog eens de belangrijkste gebeurtenissen van het vorige deel summier behandeld worden zodat je ongemerkt weer in het verhaal komt. Heel erg prettig vind ik dat. Ik hoef mijn geheugen niet te pijnigen met bedenken wat er ook al weer tot nu toe gebeurde.

In de zes jaar waarin Mariëlle Aerts het verhaal van Raben Teller en Calli Zoutbaardsdochter vertelde, zijn die twee uitgegroeid tot jong volwassenen die hun verantwoordelijkheden hebben én nemen. Ofschoon ze hun jeugdige streken nooit verloren zijn (Calli is en blijft tenslotte de dochter van de piraat Zuran Zoutbaard) gaan ze alle goedwillende personen voor in de laatste strijd tegen het kwaad. En dat die er komt moge duidelijk zijn. Nog een maal trekt Mariëtte Aerts alle registers open voor een apocalyptisch einde. Dwingers, Stormzingers, Vogelheksen, Pernen, mengwezens ontworpen door de krankzinnige monnik Himmondar, De Drie Geleerden uit de parallelle wereld Orbis, zeerovers, elben, draken, De Zwarte Horde en meer, veel meer vreemde wezens uit alle eerdere delen, maken hun opwachting voor de grote finale. Maar ondanks al deze monsters, tovenaars en heksen wordt het verhaal nergens ongeloofwaardig of te gek voor woorden. Alle details vallen prachtig op hun plaats en nergens heb ik kunnen ontdekken dat Mariëtte steekjes heeft laten vallen. Knap gedaan om een dergelijk omvangrijke wereld te laten werken. In bijna tweeduizend pagina’s ontwierp ze een complete wereld tot en met de namen van de maanden van het jaar en de dagen van de maand aan toe. In één woord: Prachtig!

Hoe een en ander afloopt… dat moet je zelf maar lezen en als je nog nooit een boek uit de serie gelezen hebt… geen probleem. Het is nooit te laat om er aan te beginnen. ‘De heersers van Kir’ is het eerste. Ook wil ik nog wat zeggen over de omslagtekeningen en kaarten van JeRoen Murré. De eersten zijn heel erg mooi en de laatste heb ik meermalen gebruikt om te kijken waar het verhaal zich afspeelde. Welhaast onmisbaar mag ik wel zeggen. Wel… ik zal de wereld van ‘De Kronieken van de Zeven Eilanden’ missen, maar de avonturen van Raben en Calli houden hier en nu niet op natuurlijk. Misschien komt Mariëlle er nog eens aan toe die ook op te schrijven. Daar hopen we dan maar op. Want als er iets ophoudt, dan is er ook weer ruimte voor wat nieuws en wie weet is dat nieuws ook weer heel erg mooi. Wie zal het zeggen. In gespannen afwachting…

Jos Lexmond