Het zwaartekrachtprobleem. Zeven sciencefictionverhalen – Antoni Dol (SF)
IO, Independent Publisher, Amsterdam – (2019)
180 pagina’s; prijs 14,95
Omslag: Antoni Dol (Showroom van Syd Mead voor USSteel (1978))
Toen Antoni me benaderde met de vraag of ik zijn bundel zou willen recenseren voor het NCSF, heb ik daar toch even over na moeten denken. Ik checkte het even in FANDATA, maar ik had gelijk. Nog nooit van Antoni Dol gehoord, dus automatisch ga ik dan in de afwijsstand. Ik heb meer verzoeken gehad van mensen die een briljant boek, of bundel verhalen, hebben geschreven wat na lezing (of liever: tijdens lezing) een verschrikking bleek te zijn en waar je dan een vervelende, maar toch positief ingestelde, recensie voor moet schrijven waarin je de aanstormende bestsellende auteur zwaar moet teleurstellen. Meermalen heb ik mensen erop gewezen om eerst eens aan verhalenwedstrijden mee te doen, dan de juryrapporten goed te bestuderen van de eigen verhalen, de winnende verhalen en eventueel ook van alle andere verhalen, daarvan te leren en het geleerde toe te passen in volgende verhalen. Of verhalen opsturen aan tijdschriften en dan maar hopen dat je goede feedback krijgt van goedwillende redacteuren. Zo ging het ook met mijzelf. Aan de tips van Annemarie Kindt heb ik heel erg veel gehad. Maar goed… ik stak mijn licht ook nog maar eens op bij de sites van Floris Kleijne en Mike Jansen en kwam daar Antoni Dol wel tegen. Hij was wel degelijk begonnen zijn verhalen op te sturen naar verhalenwedstrijden waarbij ‘De Graveyard Orbit’ (ook in deze bundel) bij Waterloper 2019 de achtste plaats behaalde. Toen ik dat zag was ik om en schreef Antoni terug dat ik met plezier zijn bundel zou recenseren, waarna ik het na een paar dagen netjes thuisgestuurd kreeg. Op het eerste gezicht een prima, professioneel aandoende uitstraling. Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Als je rommel netjes inpakt, krijg je nog steeds geen wereldcadeau. Maar ook dat viel alleszins mee. Ik heb de verhalen, omdat ik nog druk doende was in een roman, stuk voor stuk gelezen. Elke avond een, voordat ik de roman weer oppakte. Het eerste verhaal ‘De nieuwe keten’ (27ste bij de Harland Award Verhalenwedstrijd van 2017 was meteen heel erg goed te genieten. Het was een verhaal over de veranderde logistiek in de nabije toekomst. Iets was me meer dan logisch leek. Het werd gevolgd door ‘Onzichtbare vrienden’. Als ik Antoni was geweest, dan zou ik dit verhaal buiten de bundel gehouden hebben. Het komt nogal simpel over. Maar goed… niet alle verhalen kunnen van topniveau zijn. Verreweg het beste verhaal vond ik zelf ‘Unboxing Helena’, dat vreemd genoeg de honderdste plaats behaalde bij de Harland Award Verhalenwedstrijd van 2017. Maar volgens het dankwoord achterin deze bundel blijkt dat er sindsdien nog behoorlijk aan gesleuteld is. En met resultaat mag ik zeggen. ‘Unboxing Helena’ vond ik een verrassend verhaal dat me zeer boeide en een beetje aan een vroeg Susan Calvin verhaal van Isaac Asimov deed denken. Ook de verhalen ‘De Graveyard Orbit’ en ‘Ontwijk een astroïde’ vond ik bovengemiddeld goed. Al met al heb ik behoorlijk wat plezier aan de verhalen beleeft. En als ik zie welke stappen Antoni al gemaakt heeft, dan heb ik meer dan vertrouwen in de toekomst. Ik zie graag meer verhalen van zijn hand verschijnen en denk dat hij een goede toekomst voor zich heeft als hij op de ingeslagen weg door blijft gaan. Ik zou hem wel willen aanraden iets te doen aan zijn naamsbekendheid. Publiceer eens een verhaal in een tijdschrift of doe eens mee aan de verhalenwedstrijden van Godijn Publishing, die na die verhalenwedstrijden hoog gekwalificeerde anthologieën uitgeeft. Als je wat meer naamsbekendheid krijgt, verkoopt een bundel als deze zichzelf. Ik ben meer dan benieuwd naar je toekomstige publicaties!
Jos Lexmond