Roest – Jasper Polane (SF)
De Zwijgende Aarde, deel 2
Quasis Uitgevers (2019)
201 pagina’s; prijs 15,00
Omslag: Loek Weijts
ISBN 978-94-92099-41-9
Ofschoon ik tot nu toe toch maar veertig procent van ‘De Zwijgende Aarde’ gelezen heb, wil ik nu al zeggen dat het project van Jasper Polane en Quasis meer dan geslaagd is. Een boude bewering? Ja… misschien wel, maar afgaande op wat er nog aan schrijvers volgt en Quasis een beetje kennende, durf ik dat best. Ik ben trouwens net op tijd klaar met ‘Roest’ voor het volgende boek in de reeks. Nog maar heel erg kort geleden zag ik op facebook dat ‘Titanium’ van Mara van Ness zojuist van de drukker was gekomen, dus eh… laat maar komen. Ik ben er helemaal klaar voor.
‘Roest’ is weer een heel ander verhaal dan ‘Revolte’ van Jorrit de Klerk. Dat moet natuurlijk ook. Het speelt zich af in hetzelfde tijdsgewricht, maar is, behalve dat hier ook de Aarde op een gegeven moment zwijgt, weer totaal anders van opzet. Het verhaalt van het leven van Sam (Samantha) Peeters. Ze is magistraat en dat houdt in dat ze als een soort van sheriff tussen de verschillende nederzettingen op Mars reist om de wet te handhaven en recht te spreken. Ze is een eenling én een rode dochter. Zeven jaar geleden werd ze geïnfecteerd met een technovirus dat haar DNA herschreef en is ze onderweg een echte Martiaan te worden die ook werkelijk en zonder bescherming op de oppervlakte van Mars kan leven. Die transitie gaat niet zonder slag of stoot en Sam, nog maar gedeeltelijk veranderd, is doodsbang om de rest van de transitie te ondergaan en die onzekerheid en angsten beïnvloeden ook haar werk als magistraat. Soms vraagt ze zich af of ze de verandering wel aankan. Intussen komen de brokstukken van een uit zijn baan geslagen maan snel dichterbij. Die inslag kan het einde van de Martiaanse samenleving betekenen of de installatie daarvan een grote boost geven.
Tegen deze achtergrond heeft Jasper Polane een boeiend verhaal geschreven, waarvan je steeds meer wilt. Misschien worden we op onze wenken bediend want (ook al kort geleden) zag ik een geheimzinnige foto van een vergadering van een aantal van de schrijvers (en meer) van ‘De Zwijgende Aarde’ met het verwachtingsvolle onderschrift: ‘Wat gebeurt hier? It’s a secret! Volgend jaar meer.’ Een opmerking van Anthonie Holslag was: Zoveel talent in een ruimte, dat kan nooit goed gaan.’ Of juist wel natuurlijk. We wachten, onze ziel in lijdzaamheid bezittend, maar af. Weinig anders dan dat, kunnen we niet doen.
Terug naar ‘Roest’. Zoals eerder gememoreerd, heeft Jasper Polane hier een boeiend verhaal afgeleverd. Er zaten ook nogal wat leuke bijkomstigheden in. Zoals de uitdrukking (onderaan pagina 25): ‘Dat kreeg je als op de grond de paus ging liggen pesten’. Ha… daar heb ik behoorlijk over na lopen denken en zelfs op internet op proberen te zoeken. Lauw loene dus. Zelf verzonnen, Jasper? En wat betekent het?
Op pagina 53 (en verder ook nog) wordt aan de nederzetting Thoris gerefereerd. Ik mag Tars Tarkas worden als die naam niet van Dejah Thoris (De prinses van Mars), komt, uit de boeken van John Carter van Mars van Edgar Rice Burroughs. Daar was ik vroeger helemaal gek van toen die verhalen, voor mijn gevoel, voor het eerst in de jaren zeventig verschenen. Ik heb ze helemaal kapot gelezen. Later kwam ik erachter dat die al in de jaren ’20 voor het eerst verschenen waren. Nog even een nieuwtje, zo maar even tussendoor. Marten Jonker, een Edgar Rice Burroughs liefhebber en verzamelaar brengt om de zoveel tijd Edgar Rice Burroughs boeken uit in eigen beheer. Zo heeft hij in het verleden het ontbrekende Pellucidar verhaal vertaald en uitgegeven (Tanar van Pellucidar) en twee John Carter boeken (‘Synthetische mannen van Mars’ en ‘Een krijgsman van Mars’). Kijk op zijn website voor meer: http://www.edgarriceburroughs.nl Dit maar even tussendoor voor de liefhebbers en… met dank aan Marcel van de Rijst voor de geweldige tip!
In ‘Roest’ komen meerdere subtiele aanwijzingen (net als in ‘Revolte’) voor dat ons eigen Nederland een duidelijke suprematie heeft in de ruimte. Er wordt onder andere weer met guldens betaald en de K.R.M., wat volgens mij de Koninklijke Ruimtevaart Maatschappij moet betekenen, heeft een duidelijk monopolie. Ik kan niet wachten om te ontdekken wat de andere schrijvers voor subtiels in de serie verstopt hebben. Dolle pret en meer dan een aanrader. Welhaast een verplichting voor degenen die zich SF liefhebber noemen.
Jos Lexmond