1000 Nachten – Sophia Drenth (HO)
Onderdeel van: Bloedwetten
Staaldruk Uitgevers (2019)
267 pagina’s; prijs 19,95
Omslag: Maurice Evan/Anna Goguadze
ISBN 978-90-8299-160-4
Toen de bolletjesenveloppe met ‘1000 Nachten’, hierna Madame genoemd, door de brievenbus viel, hoorde ik gemompel (of gemopper) en gesis, alsof er een kwade slang met moordneigingen inzat. Wijs geworden door eerdere verhalen over Madame liet ik haar nog maar even in de enveloppe zitten om af te koelen. Wat later haalde ik haar daar uit en merkte niet meer van het eerder gemaakte leven. Wist ik veel dat ze dood was. Ik legde het boek onder de stapel met recensieboeken die ik nog te lezen had. Ik lees de boeken altijd op volgorde van binnenkomst en dacht er verder niet meer aan. Elke dag rond middernacht rond ik mijn werkzaamheden (meestal aan Fandata) af, schenk mezelf een goede borrel in en ga er eens goed voor zitten. Ik lees dan nog een uur of twee, genietend van de stilte en de rust om me heen. Ik was nog maar een hoofdstuk verwijderd van het einde van ‘Eeuwig leven’ van Jack Vance. Het boek had ik zojuist opengeslagen op de plaats van de bladwijzer, toen ik een gerucht hoorde. Het kwam van de stapel recensieboeken onder de tafel. Ik kon mijn ogen niet geloven. Madame was zich bezig een weg te banen naar de top van de stapel. Ze schopte een paar jeugd SF boeken aan de kant. Het prachtige prentenboek van Torben Kuhlman vloog van de stapel af. Even bekeek ze de ballethorror met de roze omslag, maar ook die ging minachtend aan de kant. Ze worstelde zich onder de dikke Pouw uit en nestelde zich er bovenop. ‘Veel kinderboeken, knul’, ze grijnsde haar scherpe hoektanden bloot. ‘De jeugd nog niet ontgroeid, of weer kinds met de kinderen? Het wordt hoog tijd dat je eens een echt boek leest’ en ze klopte zichzelf op de borst. Sprakeloos keek ik haar aan. Na een paar minuten, waarin de stilte loodzwaar tussen ons in hing, zei ze: ‘Niet? Nou lees dan eerst die stoffige Vance maar uit. Ik wacht wel.’ Ze maakte het zich gemakkelijk op ‘De vervloekte roeping’ en ging me aan liggen staren. ‘Heb je trouwens Ben en Jerry’s in huis, knul?’ Ik durfde niet te antwoorden. ‘Tuurlijk niet’, zuchtte ze. ‘Nou… lees dat boek uit en begin dan aan mij en… schiet een beetje op!’ Ik veinsde te lezen, maar kreeg geen letter meer door mijn ogen.
Met dit soort verhaaltjes (maar dan veel leuker) vermaakte Sophia Drenth mij, en velen met mij, vrijwel dagelijks via facebook. Ik wil niet zeggen dat het de bedoeling was, maar ik vond het een briljante marketing strategie. Toen ‘1000 Nachten’ af was buitelden de gegadigden zich over elkaar heen om een exemplaar te bemachtigen. Ik vond de verhaaltjes niet alleen maar grappig en onderhoudend, maar ik vond ze ook een inkijkje geven in het leven van een schrijfster. Soms welhaast wanhopig, soms lyrisch, soms haar twijfels tentoonstellend, waarbij de lezers om hulp gevraagd werd. Vooral toen Madame te groot werd voor een novelle en in haar ogen onhandelbaar (een dikke kont kreeg) waren de berichtjes en verhaaltjes soms meer een vragen om goedkeuring en bevestiging. Vooral het kwetsbare dat ze etaleerde, vond ik prachtig.
Het verhaal. Ik werd totaal niet gehinderd door enige voorkennis over de wereld van de Bloedwetten. Met het schaamrood op de kaken moet ik bekennen nooit eerder een Bloedwetten verhaal, of bronvertelling, te hebben gelezen dan buiten ‘Zwart Hart’ dat in 2016 als (Bloed)Splinter bij Quasis verscheen. Helaas is dat verhaal in de geheugenbrei van mijn hersenen verdwenen. Ik lees nogal veel, vrees ik. Een mens kan ook niet alles onthouden. Ergens was het ook wel fijn geen enkele voorkennis te hebben, want zo kon ik me er onbevangen in werpen.
Zoals de titel al doet vermoeden, speelt ‘1000 Nachten’ zich af in een wereld, waarin ook Sjeherazade haar sprookjes van ‘Duizend-en-een-nacht’ zou kunnen vertellen. De mooiste vrouw van het noordelijk halfrond is op weg naar bruidegom om daar met hem een nieuw leven te beginnen. Ze wordt vergezeld door haar broer Einar, maar voordat ze hun doel bereiken wordt hun karavaan overvallen en valt Katine LaSoeur in handen van een geheimzinnige bloedcultus. Deze cultus, de Ath’vacii voert onder de leiding van de Rah een gruwelijk schikbewind in een grottenstelsel onder de woestijn. Vanaf dat moment voert Rah de regie over Katine’s leven en dood. In een verhaal van totale ontmenselijking weet Katine toch haar menselijkheid te behouden.
Het verhaal pakte me op het moment dat ik Madame beetpakte en mij hand stevig in de holling van haar rug legde. De gruwelijkheden die over je uitgegoten worden en die Katina allemaal moet doorstaan zijn soms welhaast te gruwelijk voor woorden. Maar vooruit… het is niet voor niets horror en horror behoort gruwelijk te zijn. Maar het is niet alleen gruwelijk. De liefde die Katine voelt voor haar broer en later Ya’sin maken dat liefde altijd een stap verder kan voeren dan dat je het op dat moment voelt. Het verdiept meer dan je in een dagelijks leven zou kunnen voelen, denk ik.
Ik heb genoten van de capriolen van Madame, zoals Sophia het me toewenste in haar opdracht aan mij en er is maar één ding te klagen over Madame… haar achterwerk had gerust nog wel wat dikker gemogen. Ik ga zeker de andere Bloedwetten verhalen tot mij nemen, maar eerst moet ik me nog even door een groot aantal recensie boeken heen werken. Madame was nogal schaamteloos voorgedrongen, weet u nog wel? Excuses aan de anderen. Ik… ik kon er niets aan doen.
Jos Lexmond