Neverworld Wake – Marisha Pessl (YSF)
Oorspr.: Neverworld Wake (Delacorte Press – 2018)
Uitgeverij Q, Amsterdam – Antwerpen (2018)
251 pagina’s; prijs 20,00
Vertaling: Annelies Jorna
Omslag: DPS Design & Prepress Studio
Hebben jullie misschien ‘Groundhog Day’ wel eens gezien? Ik weet het… het is alweer een ouwetje uit 1993, maar het is nog steeds een leuke film. In de hoofdrol Bill Murray die een chagrijnige weerman speelt van een lokaal televisiestation. Hij wordt zeer tegen zijn zin in samen met een producent en een cameraman naar het gehucht Punxsutawney gestuurd om verslag te doen van het verschijnen van een bosmarmot (groundhog). Deze bosmarmot voorspelt door op een zonnige of beschaduwd tijdstip uit zijn hol te kruipen hoelang de winter nog zal duren. De weerman ziet de flauwekul allemaal niet zitten en er volgt een geïrriteerde rapportage. Na het verschijnen van de bosmarmot raakt het televisieteam in een gigantische sneeuwstorm en is gedwongen de nacht in Punxsutawney door te brengen. De volgende dag wordt de weerman wakker met het nummer ‘I got you babe’ op de wekkerradio op Groundhog Day. Vanaf nu is dat vaste prik en hij komt erachter dat hij vast zit in een tijdlus waardoor hij elke dag opnieuw wakker wordt op Groundhog Day. Hij is de enige die weet dat hij in een tijdlus zit. Volgens berekeningen (zie wikipedia) blijft hij Groundhog Day minimaal 8 jaar, 8 maanden en 16 dagen herhalen. Ik zal jullie niet verder vervelen, of de plot verder verklappen en het hierbij houden. Groundhog Day is echt een leuke film en een absolute aanrader.
Goed… wat heeft dit voorgaande allemaal te maken met ‘Neverworld Wake’. Wel… de vijf hoofdpersonen komen ook vast te zitten in een tijdlus en ergens meen ik gelezen te hebben dat ze zeker vijfduizend keer in Neverworld wakker worden. Dat is dus een dikke dertien jaar. Daar kan Bill Murray nog een puntje aan zuigen.
De belangrijkste oofdpersoon in dit verhaal is Beatrice. Vroeger vormde ze met vijf anderen een hechte vriendengroep die populair waren op school. Dat duurde tot een van hen op een mysterieuze manier de dood vond. Alles veranderde daarna. De groep viel na de dood van Jim min of meer uit elkaar en zeker Beatrice had geen behoefte meer aan haar vrienden. Het verhaal begint een tijdje later. Whitley Lansing, een van de vriendinnen uit de groep, nodigt Beatrice uit om haar verjaardag te vieren samen met Kipling St. John, Cannon Beecham en Martha Ziegler, de andere vrienden. Na een korte aarzeling besluit Beatrice te gaan om zo misschien iets meer over de raadselachtige dood van Jim te weten te komen. Uiteindelijk komt ze niets te weten en de groep komt terecht in de kroeg waar allerlei bands optreden en al gauw vliegen de shotjes naar binnen. Na afloop rijden ze goed kachel in de jaguar van Whitlry weer naar huis en botsen, in slecht weer, bijna tegen een takelwagen. Ze schieten van de weg en belanden in een greppel. Doorweekt en ijskoud komen ze terug bij het huis aan. Ze zijn amper binnen en er wordt gebeld. Voor deur staat een oude man en hoewel het regent is hij niet nat. Hij zegt: “Jullie zijn allemaal dood”.
De man, die ze later: ‘De Bewaker’ noemen, vertelt hen dat ze in een tijdlus zitten. Een van hen mag het overleven, maar dat kan alleen als ze als groep consensus bereiken wie dat mag zijn.
Een fascinerend verhaal, alhoewel ik het allemaal wel een beetje lang vond duren. Het einde was een verrassing. Ik zag het niet aankomen, maar of het gezien het verhaal logisch is… dat laat ik in het midden. Maar door dat einde zou je je zelfs af kunnen gaan vragen of het wel als fantastisch bestempeld kan worden. Na een lang beraad met mezelf, heb ik toch maar besloten het bij het fantastische genre op te nemen. Het voordeel van de twijfel zullen we maar zeggen.
Jos Lexmond