Stormbrekers – Mariëtte Aerts (YFA)
De Kronieken van de Zeven Eilanden 4
De Vier Windstreken , Rijswijk (2018)
365 pagina’s; prijs 17,95
Omslag & kaart: JeRoen Murré
Het was alweer anderhalf jaar geleden dat ‘Drakensteen’, het derde deel van ‘De Kronieken van de Zeven Eilanden verscheen en inderdaad: de tijd vliegt, maar niet als je zit te wachten op het vervolg van een reeks dat inmiddels toch wel tot een van mijn favorieten gerekend mag worden. Na ontvangst moest ik me nog even inhouden… er stonden nog een paar andere recensieboeken die eerst aan de beurt waren. Ik heb er niet zoveel moeite mee om een favoriet boek voor te laten schieten, maar de voorjaarsvakantie zat er aan te komen en dit boek (samen met ‘Drakenruiters’ van Jack Vance en ‘De val van Scribopolis, boek twee’ van Peter van Olmen) zou een mooi pakket vormen om mee te nemen en kleur te geven aan de vakantie. Zover kwam het helaas niet. Na slechts één genoten vakantiedag op het immer schone Texel, konden we alweer terugkeren naar huis. Ik zal u verder niet vervelen en lastig vallen met de reden, maar het was balen. Het weer was schitterend (voor mij dan), de locatie prima (we komen er tenslotte al meer dan dertig jaar elk voorjaar), lekker fietsen, fijne terrasjes (waar onder andere het strandpaviljoen bij paal 17), prachtige boeken. Kortom, wat mij betreft kon het niet meer stuk. Dus wel… nou ja misschien in september nog maar eens terug.
Hoe dan ook… aan ‘Stormbrekers’ was ik dus nog niet aan toegekomen. Dan maar thuis eraan begonnen. Maar thuis, thuis heb je altijd iets te doen en dan lees je niet zo snel en veel als dat je lekker ontspannen op een bankje zit onder zacht krakende dennen, met zingende vogeltjes en ruisende wind, aan de voet van de duinen.
Maar thuis zittend op de bank, heb ik toch ook wel genoten van de belevenissen van Raben en Calli, die de Vale Oceaan waren overgestoken naar de oostelijke landen en daar voor een familie van Stormzingers aan het werk gingen op hun Stormboot: de Cheron. Calli kan haar gave als elementaliste gebruiken om, samen met leden van de Elfde familie, de Cheron de lucht in te zingen en vooruit te laten bewegen. Raben fungeert als stormboothand en genezer. Calli kan het niet zo goed vinden met de Elfde familie en als ze op een gegeven moment overvallen worden door Stormbrekens (luchtpiraten) neemt Calli de gelegenheid te baat om met haar gaven een van piratenschepen te laten crashen en die dan over te nemen. Ze nemen de beide stormzingers, Yazine en Alfus, aan boord van de Draemon, zoals het schip heet, gevangen. Samen met hen en vrienden die ze opgedaan hebben op de Cheron: Eldith en Rossni, zoeken ze hun eigen weg.
Ze beleven het ene na het andere avontuur en hun reizen brengen ze van het ene naar het andere spectaculaire gebeuren. Ik ga er niets over vertellen, behalve dan dat ik het bezoek aan de Kraaienburcht, de plek waar ooit machtige elementalisten gewoond hebben, geweldig vond. Dat hoofdstuk, met de ritselende botfragmentjes, vond ik ronduit creepy en een prachtige vondst. Of… de Vale Oceaan die ze nogmaals oversteken terug naar de Zeven Eilanden), vond ik wel heel erg op onze, weliswaar zeer uitvergrootte, Wadden lijken. Heel mooi beschreven.
Tijdens het lezen drong een ding zich wel aan me op. De reizen van Calli en Raben en hun gezelschap lijken heel erg op een vakantietrip van Calli, waarbij zij uitmaakt waar ze naartoe gaan. Ondanks dat het verhaal zich logisch ontwikkelt, lijkt de willekeur van Calli welhaast doelloos en gaat ze waar de wind haar heenvoert (geholpen door een beetje stormzingen). De machtige Zagramogul, in de vorm van Igra, die ontwaakt is en de Orbis (een andere dimensie) verlaten heeft, lijkt anderzijds precies te weten wat ze wil op de Zeven Eilanden.
Ik heb er weer van genoten en het kan haast niet anders dan dat er een vijfde deel komt. Het wordt waarschijnlijk weer eindeloos wachten en daar ben ik heel erg slecht in.
Jos Lexmond