Artemis – Andy Weir (SF)
Karakter Uitgevers B.V., Uithoorn (2017)
275 pagina’s; prijs 17,99
Oorspr.: Artemis (Crown Publishers – 2017)
Vertaling: Gert van Santen & Luud Dorrestein
Omslag: Will Stachle&Mariska Cock/Kovalto1/Shutterstock
Kaarten: David Lindroth
Heeft u destijds (in 2014) ‘Mars’ van Andy Weir gelezen? Of anders misschien ‘The Martian’ (2015) met Matt Damon van Ridley Scott, als film gezien? Ik heb beiden destijds gedaan en was er uitermate tevreden over. Over de film natuurlijk iets minder omdat ik het verhaal al kende, maar het was onderhoudend genoeg. Het verhaalde over een astronaut die geheel en al alleen strandde op Mars en in die mensonvriendelijke omgeving moest zien te overleven als een moderne Robinson Crusoe in afwachting van een mogelijke redding. Leuk bedacht en heel erg filmisch geschreven. ‘The Martian’ was Andy Weir’s debuut en kreeg de John W Campbell Award in 2016. Ik denk niet dat Ridley Scott heel erg veel moeite heeft gehad het boek om te zetten in een script.
Nu is er dus ‘Artemis’. Weir is van huis uit een programmeur en zal best met het een of ander bezig geweest zijn. Hij zal geen dikke drie jaar over het boek gedaan hebben, neem ik aan. Destijds zei ik al in mijn recensie van ‘Mars’: “Prima leesvoer en ik kan alleen maar zeggen: meer van dit!!” We noesten dus even wachten, maar dat wat het meer dan waard.
Want… ‘Artemis’ is dolle pret en het was meer dan een genoegen het gelezen te hebben. Het speelt zich wat dichter bij huis af, maar nog altijd ver genoeg weg. We schrijven rond 2080 en op de maan is een stad gebouwd: Artemis. Het bestaat ui vijf bollen die de namen van de astronauten hebben gekregen die er een voet (of twee) op gezet hebben. Jasmina Bashera, ofwel Jazz, is een van de handvol kolonisten die in Artemis woont. Ze droomt van een rijker leven op aarde en doet er alles aan om dat eens te bereiken. Maar op een gewone normale manier zal dat niet gaan. Ze heeft al moeite genoeg haarzelf in leven te houden in de ruimte die ze huurt en waar ze zich terug kan trekken. Het is niet meer dan een doodskist waar ze amper haar kont in kan keren, met een bed en een legplank. Officieel heet het een wooncapsule, maar iedereen noemt het een kist en het ligt vijftien verdiepingen onder de grond. Een kooi waarin je alleen (nou ja je zou ook nog water anders kunnen doen waarvoor liggen makkelijk is) kunt liggen en waarvan je de deur op slot kunt doen. Het plafond is een meter van je neus verwijderd. In de gang is een gemeenschappelijk toilet en een paar blokken verder zijn openbare douches. Ze houdt zichzelf in leven met een baantje als koerier en schnabbelt er lustig op los om zich zo nu en dan te verwennen met wat luxe. Als er zich een kans voordoet om haar oude leven, met schulden, een slecht betaalde baan en een piepkleine behuizing achter zich te laten en eindelijk het leven te kunnen leiden waar ze van droomt, pakt ze deze kans met beide handen aan. Ze heeft alleen geen idee waar ze zich me inlaat. Een dolle en dwaze komedie, voor ons dan, neemt haar aanvang en Jazz zal al haar creativiteit en vrienden in moeten zetten om het tot een goed einde te brengen.
Zoals gezegd… dolle pret, waar ik met volle teugen van genoten heb. Ik las net dat de filmrechten van ‘Artemis’ al weer verkocht zijn. Dit kan dus weer een prima film opleveren. Het verhaal is in ieder geval weer filmisch genoeg. Misschien heeft Andy Weir genoeg verdient met de twee boeken en films dat hij niet meer hoeft te programmeren, maar het zich kan veroorloven, alvast met een volgend boek te beginnen. Van mij mag hij. Ik ben er al klaar voor!!!
Jos Lexmond