Seance – Kevin Valgaeren (HO)
Uitgeverij Lannoo, Tielt (2015)
330 pagina’s; prijs 19,99
Omslag: Wil Immink Design
‘Seance’ laat zich lezen als een Victoriaanse spookverhaal, ofwel een Gothic Novel. Ik kan het weten. Voor Fandata (een fantastische database die ik samen met een paar andere mensen aan het bouwen ben (en al bijna 50.000 Nederlandstalige titels verzameld inmiddels)) heb ik zeker honderden van dit soort verhalen gelezen tot het me, eerlijk gezegd, de neus uitkwam. Een paar voorbeelden van schrijvers die in dit soort verhalen grossierden: Montague Rhodes James, of M.R. James, is een van de bekendste, maar ook Robert Bloch, Edgar Allan Poe, Lady Cynthia Asquith en Francis Marion Crawford behoren tot de bekendere. Er waren er vele meer, maar het gaat me te ver om die hier allemaal te benoemen. Buiten een aantal uitzonderingen, zoals bijvoorbeeld: ‘O, fluit maar en ik kom naar je toe, mijn jongen’ van M.R. James, waren de verhalen voor deze tijd absoluut niet meer griezelig en meermalen traag en oubollig. Toen ik ze allemaal had doorgenomen (wat in vertaling verschenen was dan) had ik er meer dan genoeg van. Sindsdien zijn er nog wel wat gevonden, maar gelukkig had ik het merendeel gehad en nu was dus ik wel weer toe aan zoiets.
Dat werd dus ‘Seance’. Kevin Valgaeren debuteerde in 2011 met ‘De Ziener’ waarmee hij in 2012 de Schaduwprijs won voor beste, spannende debuut in de Nederlandse taal. In 2012 publiceerde hij ‘Bloedlijn’, wat een vervolg op ‘De Ziener’ was en ook positieve reacties opleverde.
Ik moet nu opletten wat ik vertel, want voordat je het weet heb je een dikke spoiler neergezet en dat wil ik te allen tijde voorkomen. Voor sommige verhalen is het niet heel erg als zo nu een beetje verklapt wordt, maar ik wil dat u van ‘Seance’ geniet zoals ik het deed en dus van niets weet, althans niet echt veel meer dan op de achterflap vermeld staat.
Het verhaal begint met een proloog en de dood van de hoofdrolspeler, Dr. Francis Whitman dus. Ik verklap niet heel erg veel als ik zeg dat de dood van deze bijna tachtigjarige man gruwelijk is. En dan begint het verhaal echt.
Het is de 19e eeuw in Londen. Dr. Francis Whitman is nu, in 1873, vierendertig en was ooit een gevierd chemicus. Hij ontdekte het element thallium (bestaat echt en werd in 1871 ontdekt door Sir William Crookes) en meer dan twaalf jaar kon hij op deze roem teren. Toen raakte hij in de vergetelheid wat hem ten zeerste (Word zeurt dat ik een ouderwets taalgebruik hanteer, haha hoe toepasselijk) betreurde. Dan wordt hij door een journalist gevraagd om een seance bij te wonen van het lokale fenomeen Elizabeth Archer. Zijn opdracht is om op wetenschappelijke wijze aan te tonen dat dit spirituele medium een oplichtster is. Miss Arch
er verdwijnt tijdens de seance in een kabinet en na een aantal gebeden ontstaat een ectoplasma wolk waaruit Katie King, de geest uit het dodenrijk verschijnt. Het feit dat Miss Archer nooit in één ruimte te zien is met de geest die ze oproept en ze als twee druppels op de geest lijkt, maakt het werk van Dr. Whitman aanvankelijk eenvoudig. Maar niets is wat het lijkt.
Het verhaal hierboven is inderdaad grotendeels de achterflap aangevuld met een paar details die mijns inziens niet al te veel weggeven. ‘Seance’ kan ik alleen maar aanraden. U zult meer dan eens de ademloos doorlezen. Ik vond het in ieder geval weer een geweldige herintroductie met de Gothic Novel en ga onmiddellijk op zoek naar ‘De Ziener’ en ‘Bloedlijn’. Kevin Valgaeren smaakt naar meer, naar heel veel meer.
Jos Lexmond