De dochter van de Toragh – Tisa Pescar (FA)
Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 2015
333 pagina’s; prijs 18,99 euro
Omslagontwerp: Mariska Cock
Omslagillustratie: Marco Lap
De eerste boeken van Tisa Pescar (bij Kramat) werden destijds door mij positief besproken voor het recensietijdschrift De Leeswolf. Daarna maakte ze de overstap naar Luitingh, waar dezelfde reeks werd (her)uitgegeven. Het waren wat duistere, mysterieuze vampierverhalen, die intrigeerden en tot doorlezen dwongen. Met De dochter van de Toragh maakt zij haar overstap naar de epische fantasy.
Dit boek bevalt mij minder dan haar eerdere boeken. De achterflap stelt: “Tisa Pescar (1967) schrijft al sinds haar kindertijd. Inspiratie vindt zij onder andere in Europese geschiedenis, volksverhalen en legendes. In haar boeken spelen LHBT-relaties een belangrijke rol. De Dochter van de Toragh is haar eerste klassieke fantasy-roman,” Ik vraag me dan meteen af wat LHBT-relaties zijn.Google geeft duidelijkheid: Lesbisch, Homoseksueel, Biseksueel en Transgender. Nou ja, oké. In haar vorige boeken was dat al aanwezig als een broeierig spanningsveld. Dat was interessant, intrigerend, spannend. Maar in deze fantasy is het erg zwartwit aanwezig en dat kleurt de hele roman. Gelijklingen worden verstoten en leven in het Woeste Land. Dit soort maatschappelijke spanningsvelden horen veel genuanceerder te worden gepresenteerd, zoals bijvoorbeeld Sophia Drent dat doet in haar Bloedwetten. In een maatschappij vormt winstbejag altijd een doorslaggevende drijfveer, kijk bijvoorbeeld naar het antisemitisme in midden Europa in het begin van de vorige eeuw.
Nura, de dochter van de Toragh van Birana wordt uitgehuwlijkt aan de zoon van de Toragh van Priade. Ze wordt opgehaald door Armina, de dochter van de Toragh van Priade, om eerst een magisch ritueel te ondergaan. Ze wordt verliefd op Armina en blijkt daarmee, net als haar moeder, die daarvoor ter dood is gebracht, een gelijkling te zijn. Bij de magische huwelijksceremonie blijkt Armina de plaats van haar broer te hebben ingenomen, waardoor er een door de Goden gesloten gelijklingenhuwelijk is onstaan. Ze weten te ontsnappen aan de woede van de Toragh, mede door de halfbroer van Nura, de geheim gehouden bastaard van de Toragh van Birana, ontdekken dat de oorlog met de barbaren uit het noorden bedrog is, ontsnappen naar het Noorden, waar het tweede deel zich dan wel zal afspelen. Allemaal dus te zwartwit en soms wat geforceerd aandoende verhaalontwikkelingen, waarbij de personages het niveau van geconstrueerd niet echt ontstijgen.
De Dochter van de Toragh is niet onsympathiek en omdat Tisa Pescar best wel kan schrijven, leest het ook wel makkelijk weg, maar deze roman komt niet boven de Amerikaanse middenmaat uit. Dat zal voor veel fantasy-liefhebbers voldoende zijn. Voor de wat meer ervaren fantasylezer heeft het te weinig te bieden.
Paul van Leeuwenkamp