De Oude Magie – Mariëtte Aerts

De Oude Magie – Mariëtte Aerts (YFA)
De Kronieken van de Zeven Eilanden 2
De Vier Windstreken , Rijswijk (2015)
366 pagina’s; prijs 15,95
Omslag & kaart: JeRoen Murré

Al bij de recensie van het eerste deel vond ik dat deze trilogie niet alleen maar voor de oudere jeugd was, maar dat er eigenlijk geen leeftijdsindicatie aan te hangen viel. Het is natuurlijk niet bestemd voor de jeugd onder de twaalf, maar alles wat daarboven zit… is wat mij betreft de doelgroep. Ik ben zelf boven de zestig en ik heb er van genoten. Prima Fantasy, wat mij betreft en ik kan nauwelijks wachten op het volgende deel, wat trouwens Drakensteen zal gaat heten. Uit een interview met Mariëtte Aerts (op Hebban) maak ik trouwens op dat het waarschijnlijk niet bij deze trilogie zal blijven. De wereld van de Zeven Eilanden is waarschijnlijk interessant genoeg om er langer in te vertoeven en dat kan ik alleen maar uit het diepst van mijn hart met haar eens zijn. Ze is trouwens eerst met een boek bezig dat zich in onze tijd afspeelt, maar ook weer fantastische invloeden heeft. Ik ben meer dan benieuwd wat dat wordt.

Maar goed… genoeg toekomst.  Terug naar De Oude Magie.

Oh… dit wil ik nog wel even kwijt. Tijdens het lezen van De kronieken van de Zeven Eilanden voel ik een sterke verbintenis met de boeken van Robin Hobb. Sterker nog… ik zou Mariëtte Aerts, de Nederlandse Robin Hobb willen noemen. Beiden werelden hebben een sterke aantrekkingskracht en ik heb het gevoel dat het volledige potentieel nog lang niet ontdekt en beschreven is. Er kan nog heel erg veel gebeuren en dat is heel aantrekkelijk. Je kunt jezelf verliezen over wat er achter de horizon ligt. En ook, net als bij Hobb, heb ik het idee dat er een SF achtergrond in steekt. Ook hier zou het zo maar kunnen gebeuren dat de wereld van de Zeven Eilanden in een ver verleden is gekoloniseerd door de aarde. Alhoewel dit gevoel niet zo sterk is als bij de boeken van Hobb, waar er ook fysieke bewijzen van zijn.
Zucht… dit schrijvende wordt het verlangen naar volgende delen alleen maar groter en begint het op zelfkwelling te lijken. Niet doen dus en gewoon afwachten. Het komt vanzelf.

Goed… dus nu wel De Oude Magie. Raben en Calli zijn nog steeds op het piratenschip van Zuran Zoutbaard en ze hebben het er goed naar hun zin. Ook als blijkt dat Zuran onder de hypnotische invloed van een Dwinger komt te staan. Wie is het. En waarheen wil hij of zij de Razenij laten varen en met wat doel.
Intussen zijn de monnik Himmondar en Erfjoffer Shintelle nog steeds bezig te experimenteren met de verboden magie van de Vogelheksen. Ze lijken zo maar wat te doen en kruisen steeds meer soldaten met verschillende dieren die te vinden zijn op de Zeven Eilanden. Ze willen zo een groot leger van sterke mengwezens scheppen om zo oorlog te kunnen voeren met de Dwingers. Een oorlog die vrijwel zeker onafwendbaar is, want de Dwingers trekken steeds verder over de Zeven Eilanden en nemen steeds meer van het land in zonder dat de Heerser van Kir, Heer Glendahl, er iets aan kan doen. Wat hij wel kan, is zijn dochter Shintelle, tegen haar wil uithuwelijken aan een Dwinger. Zij heeft daar helemaal geen zin en trekt haar eigen plan. Erfjonker Enzor wordt onder de verdovende middelen gevangen gehouden in de kerkers van het Kiringfort en uiteindelijk verbannen naar een klooster van Kanak op Bary. Dit alles om de troon van de Zeven Eilanden vrij te maken voor zijn jongste zoon Arden, die zwaar onder de invloed van Himmondar staat, die zijn eigen plannetjes heeft met de Zeven Eilanden.
En dan zijn we er nog niet. De ene verwikkeling volgt op de andere en je bent vanaf bladzijde één verkocht en in het boek gezogen. Je bent gewaarschuwd.
Nou… kom maar op met het derde deel. Ik ben er helemaal klaar voor!

Jos Lexmond