Om nooit te vergeten – Thomas Olde Heuvelt (DIV)
Uitgeverij Luitingh-Sijthoff B.V., Amsterdam (2017)
143 pagina’s; prijs 7,50
Omslag: DPS/Shutterstock
Al vroeg kwam ik in contact met Thomas Olde Heuvelt. Misschien heeft hij er liever niets meer mee te maken, maar ik vond zijn boeken ‘De Onvoorziene’ en ‘PhantasAmnesia’ destijds in de bibliotheek en nam ze mee naar huis om op te nemen in Fandata, maar las ze, om een of andere reden, niet. Ik denk dat het kwam omdat ik verwachte met POD uitgaven te maken te hebben en daar had ik een aantal niet al te beste ervaringen mee en ik zal ongetwijfeld meer dan genoeg ander schoons te lezen hebben gehad. Misschien moet ik ze alsnog eens ter hand nemen.
Mijn fysieke ontmoeting met Thomas moet plaats hebben gevonden op de uitreiking van de Paul Harland Prijs, waar hij met de eerste prijs ging lopen met zijn verhaal ‘De jongen die geen schaduw wierp’. Ik behaalde dat jaar de vierde plaats met mijn verhaal ‘Van liefde en andere dingen die voorbijgaan’ en moet dus in hetzelfde rijtje als Thomas gestaan hebben en hem zelfs gefeliciteerd hebben met zijn behaalde resultaat. Ik kan me er niets van herinneren, hoteldebotel dat ik was door mijn vierde plaats. Het enige wat ik me herinner is dat Wim Maryson (Wim Stolk) me vroeg of ik ooit nog eens de Paul Harland Prijs zou winnen. In paniek antwoordde ik: Natuurlijk! Voor de rest is die dag aan mij voorbijgegaan. Het was voor mij (door ingrijpende gebeurtenissen) het laatste verhaal dat ik schreef, maar voor Thomas was het het min of meer het begin van zijn carrière. Met ‘De vis in de fles’ won hij in 2012 nog eens de Paul Harland prijs.
Buiten eerder genoemde briljante verhalen staan er nog drie in deze, eigenlijk spotgoedkope, bundel. ‘De Inktlezers van Doi Saket’, wat rechtgeaarde fans natuurlijk al wel kennen. Maar er zijn, naar mijn idee, maar ik kan me natuurlijk vergissen, nooit eerder in druk verschenen verhalen en wel het enge ‘Je weet hoe dit verhaal gaat’ en ‘Hertenhart en gembertimbaaltjes’. De laatste komt me wel enigszins bekend voor, maar dat kan ook wishfull thinking zijn.
Kortom meer dan voldoende te lezen en herlezen in deze bundel, die misschien wel een opstap is naar de nieuwe roman van Thomas, waar hij naar verluidt, meer dan druk mee is. Van mij mag die doorkomen, want Thomas is voor mij een van de beste horror en fantasy schrijvers van ons land en waarschijnlijk ook te groot voor dit landje. In 2015 won hij de Hugo Award voor de beste novelle. Dat was natuurlijk voor ‘The Day the World Turned Upside Down’ (De vis in de fles). Zijn roman ‘Hex’ wordt verseried door Warner Bros, dus wat wil je nog meer? Maar meer komt er. De spanning is onderhuids al voelbaar.
Jos Lexmond