Johan Klein Haneveld – Het blinde volk (SF)
Quasis Uitgevers (2024)
175 pagina’s; prijs 17,00
Omslag: Petra Polane-Loijenga
Als ik dit boek opensla zie ik het weer. De opdracht. Toen ik Het blinde volk ontving, ontroerde het me en maakte me trots. Er was nog nooit een boek aan mij opgedragen. “Voor Jos Lexmond, onvermoeibaar voorvechter van de SF in het Nederlandse taalgebied”, stond er. Bij het schrijven van deze recensie ontroerde me het opnieuw.
Wel… ik doe het niet echt bewust, dat voorvechten. Ik probeer altijd wel mijn recensies en besprekingen zo positief mogelijk (als het kan, niet alles is even goed en goed genoeg) te brengen en ik hoopte maar dat het (beginnende) schrijvers soms een hart onder de riem te kon steken en motiveren om vooral door te gaan en erin te blijven geloven.
Wie niet gemotiveerd behoefde te worden was Johan! Die had altijd meer verhalen dan dat er gepubliceerd konden worden. Zo ook Het blinde volk! Het plan was om deze roman van Johan veel eerder te recenseren. De opdracht spoorde me daar ook nog wel een beetje toe aan, alhoewel ik boeken normaal gesproken op volgorde van binnenkomst bespreek. Maar helaas gebeurde dat eerder lezen en bespreken niet. Door onvermoede omstandigheden liep alles vertraging op.
Maar goed… aan alle vertraging komt ook weer een eind. Dus uiteindelijk kon ik wel aan de bespreking van Het blinde volk beginnen!
Het verhaal verteld van Tarkil een blind wezentje in een duistere (als kan hij/het dan niet zien) oceaan onder een dikke ijslaag op Pluto, of een van de manen van Jupiter of Saturnus, of wie weet, op een planeet/maan in een ver zonnestelsel. Tarkil is een blind dier, of zou je alien kunnen zeggen? Als iemand, wie dan ook, op een bewuste manier communiceert, dan mag je een intelligent wezen verwachten, toch? Er komt geen mens in dit verhaal aan te pas, maar missen doe je hem in geen geval. Buitenaards, onderzees en originele uitgewerkte wezens, boeien, dat is een ding wat zeker is.
Op het verhaal zelf ga ik niet erg in. Zelf lezen is het devies. Belangrijk is het sociale aspect wat het verhaal aansnijdt en wat gebaseerd is op het leven in de ijszee, waar het leven zich afspeelt in een levensvatbare laag tussen de hete kern van de planeet/maan en de ijskoude ijskorst. Eigenlijk is die levensvatbare laag op onze aarde niet anders en die staat net zo onder druk als op de wereld van Tarkil.
Ik was behoorlijk onder de indruk van het verhaal! Geen slecht boek om aan jou te worden opgedragen, dat is zeker. Trots op! Johan maakte het zichzelf in dit boek ook absoluut niet gemakkelijk en legde zich nogal wat beperkingen op, waarop hij zeker op enig moment zelfs de fout in zou kunnen gaan. Als je het bijvoorbeeld over de onderlinge communicatie hebt, dat natuurlijk heel erg beperkt in de mogelijkheden is, omdat spraak en lichaamstaal geen optie is en alles van geurvlagen afhankelijk is. Hij moest scherp in de gaten houden of dit soort één op één communicatie ook werkelijk toegepast werd. Met een soort van pervers aandoend fanatisme, speurde ik naar bloopers, maar helaas (gelukkig natuurlijk!) heb ik die geen enkele kunnen vinden. Prachtig dus! Het pleit voor het vakmanschap van Johan! Zo’n nieuwe soort van communicatie intrigeert me hogelijk en het zorgde ervoor dat ik tijdens het lezen meermalen af dreigde te dwalen en me afvroeg hoe dat dan zou werken. Als een soort van morse misschien. Verduiveld interessant.
Behalve dat ik onder de indruk van het verhaal was, werd ik er zeer door geboeid. Het was origineel, onderhoudend en totaal anders dan anders. Meer hoef je niet te verwachten van een verhaal en van zijn schrijver. Ik kan deze vertelling absoluut warm aanbevelen aan een ieder die eens wat anders wil lezen dan het geijkte. Je hoeft niet eens van Fantastiek te houden om het prachtig te vinden!!!
Jos Lexmond