Jack Vance – Station Araminta (SF) – 610p.
(Araminta Station, Underwood-Miller, Columbia (1987))
De Kronieken van Cadwal, boek 1
Spatterlight, Amstelveen (2020) € 19,61
Het Verzameld Werk van Jack Vance 55
Vertaling: Annemarie van Ewyck
Omslag ontwerp & Illustratie: Howard Kistler/Luc Desmarchelier
Verkrijgbaar via Amazon.nl
Sinds jaar en dag is het een goede gewoonte van mezelf om wat ‘Vances’ mee te nemen als ik op vakantie ga. Ik kan natuurlijk ook andere boeken meenemen, zoals recensieboeken, maar dat voelt dan net alsof ik nog aan het werk ben. Met boeken van Jack Vance heb ik dat niet. Het is heerlijk leesvoer dat je prima ontspannen kunt lezen en genieten. Helaas schoot de vakantie er dit jaar om diverse redenen bij in. In het voorjaar gaan we altijd een weekje naar Texel, maar dat ging dus niet door vanwege de eerste coronagolf. Voor de rest van het jaar was het om allerlei redenen ook al niet mogelijk. Het verschijnen van de Cadwal-trilogie was dus een prima aanleiding om een vakantie thuis te houden en toch maar weer eens heerlijk in de drie boeken te duiken en de boel de boel te laten. Het voelde haast aan als vakantie, al miste ik wel tussen het lezen door de zee en de fietstochten door bos en duin. Hopelijk volgend jaar weer wel. Ik kijk er nu al naar uit.
In ieder geval weer genoten van ‘Station Araminta’ het eerste deel van de Cadwal Kronieken. Maar een ding heb ik altijd vreemd gevonden. De snelle afname van het aantal pagina’s tussen deel 1 en deel 3. Station Araminta had dan 610 pagina’s, ‘De Oude Aarde’ 433 en ‘Throy’ nog maar 251. Als je andere reeksen, zoals Tschai en Durdane, van hem bekijkt tellen die allemaal ongeveer hetzelfde aantal pagina’s. Het is net of Jack Vance verwachte dat hij het karwei niet af zou kunnen maken. Hij was tenslotte al 76 toen ‘Throy’ gepubliceerd werd. Maar toch zou hij 96 jaar oud worden. Natuurlijk kon hij dat niet weten. Hoe dan ook, ik heb altijd al willen weten waarom dat grote verschil in het aantal pagina’s er was. Maar ik zal het, denk ik, nooit te weten komen.
Al sinds de adembenemend mooie wereld Cadwal ontdekt is, is de planeet eigendom van het Aards Genootschap van Natuurkenners en behoedt het Handvest van het Genootschap de natuurlijke rijkdommen van Cadwal voor de exploitatie door de mens. Om toe te zien op de naleving van het Handvest werd Station Araminta gesticht. Een kleine enclave met een streng gereguleerd inwonersaantal, van waaruit de zes grote Huizen met aan hun hoofd de Conservator van het Genootschap, dat nu al negenhonderd jaar Cadwal beheren en beschermen.
Station Araminta is het verhaal van de jonge Glawen Clattuc van het Huis Clattuc die opgroeit op een schitterende planeet en die al jong geconfronteerd wordt met intriges, stiekeme achterkamertjespolitiek, achterklap en bondgenootschappen met als doel financieel gewin uit Cadwal te verkrijgen en daarbij wordt geen mogelijkheid onbenut gelaten. Het verhaal wordt lekker rustig verteld en de lezer kan zich laven aan de prachtige volzinnen die Vance hem/haar voorschotelt. Ook kan er besmuikt gegrinnikt worden om de vele streken die uitgehaald worden. Daarbij loopt er nog een detective-draad door het verhaal heen. Sessily Veder is verdwenen en dat gegeven blijft als een open wond door het verhaal heen etteren. Kortom: genoeg te genieten in Station Araminta.
Ofschoon de Spatterlight boeken heel erg prettig in de hand vind liggen tijdens het lezen, waren deze 610 pagina’s vasthouden niet erg prettig. Het was veel te zwaar en onhandig. Ik vrees dat ik de Meulenhoff-uitgave uit 1988 maar ter hand genomen heb, maar dat doet aan het verhaal verder niets af. Het is en blijft schitterend!
Jos Lexmond